Ονειροφοβία

Από το ιστολόγιο:
Σύνδεση με Κάιρο (aqua)

“Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου σε δέκα χρόνια;”

… Ακόμη τρέμω την απάντηση. Κι ακόμη χειρότερα, δεν υπάρχει απάντηση…

Πώς μπορώ να παραδεχτώ ότι φοβάμαι να ονειρευτώ ένα όμορφο μέλλον . Όχι τόσο μακρινό. Να, δέκα χρόνια… Και δεν είμαι μόνη. Είμαστε πολλοί. Πώς μας φανταζόμαστε σε δέκα χρόνια;

Από μέρα σε μέρα. Να, αυτό κάνουμε. Προγραμματίζουμε το πολύ για ένα χρόνο. Άντε δύο. Ούτε δουλειά, ούτε σχέση, ούτε σπίτι. Για κάποιους ούτε πατρίδα. Για θρησκεία δεν το συζητάμε.

Σε δέκα χρόνια… Άραγε θα κρατάμε κανένα χαρτοφύλακα; Θα έχουμε μια δουλίτσα λίγο πολύ σταθερή, απ’ την οποία θα γυρνάμε στο σπιτάκι μας (νοικιασμένο ή χρεωμένο στις τράπεζες) και θ’ ανοίγουμε την τηλεόραση που ποτέ πριν δεν είχαμε; Κι όταν θα περνάει η πορεία κάτω απ’ το σπίτι μας, θα κλείνουμε τα παράθυρα για να μην είμαστε σ’ αυτούς που τώρα κοιτάνε την πορεία; Εννοείται ότι καμιά από τις σχέσεις μας δεν θα έχει αντέξει μέχρι τότε. Τόσοι πέρασαν που πλέον μας είναι άγνωστοι, και με κανέναν δεν έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε (τι λυπηρό αλήθεια! πόσες φορές άραγε ακόμη μπορούμε να πιστέψουμε πως τωρινός έρωτας ήρθε για να μείνει;). Και οι φίλοι; Κι αυτοί στην τηλεόρασή τους… Συγχρονιζόμαστε όλοι μαζί στο κλείσιμο των παραθύρων. Για να μην κοιτάει κανένας την πορεία…



“Ελπίζω πως δεν θα ζω μέχρι τότε”, έρχεται η γενναία απάντηση. Και η κρυφή ελπίδα ότι κάποια κινητοποίηση θα είναι μοιραία. Εκεί, στις επάλξεις. Πριν προλάβω να πεθάνω ζωντανή. Και δεν είμαι μόνη. Στους δρόμους που έχω περπατήσει, οι μελλοθάνατοι με χαιρετούν. Στην Παλαιστίνη, στο Κάιρο, στη Σάναα, στη Σιουδάδ Χουάρες, στην Τσιάπας, στην Πόλη του Μεξικού, φίλοι που περπατήσαμε για λίγο παρέα, σαν έτοιμοι από καιρό. Δέχονται απειλές, βαδίζουν σε δρόμους επικίνδυνους κι όμως συνεχίζουν. Είναι άραγε μόνο η πίστη στις αρχές; στον αγώνα; σε ένα καλύτερο μέλλον; για τους άλλους; πόσο εφήμερα είναι τα όνειρά τους; έχουν άραγε όνειρα; μπορούν να φανταστούν τους εαυτούς τους σε δέκα χρόνια; Μήπως φοβούνται κι αυτοί όπως κι εγώ τη μέρα που θα χρειαστεί ν’ αλλάξουν μπαταρία στο τηλεκοντρόλ; Τη μέρα που θα κλείσουν το παράθυρο; Τη μέρα που θα έχει τελειώσει ένας ακόμη έρωτας; Τη μέρα που δεν θα χρειάζεται να οργανωθεί τίποτα πια;

Ονειροφοβία… Πίσω από το προφίλ που αψηφά το θάνατο κρύβεται ο τρόμος για τη ζωή. Ίσως και να ‘ναι τυχεροί λοιπόν όσοι τον φοβούνται. Γιατί ίσως αγαπούν τη ζωή και μπορούν ακόμη να ονειρεύονται. Οι υπόλοιποι, εμείς οι ατρόμητοι, πώς εσωτερικεύσαμε τόσο το σύστημα; Πώς επιτρέψαμε να μας κλέψουν τα όνειρα;

Ξεμπροστιάζομαι λοιπόν σ’ αυτό το συλλογικό μπλογκάρισμα για το φόβο, για το δικό μου βαθύ φόβο, για να τον ξορκίσω.

Σε δέκα χρόνια λοιπόν, στα 43 μου (“πολλά είναι ρε γαμώτο!” “σκάσε και γράφε”) θα έχουμε χτίσει εκείνο το αυτόνομο χωριό, κάπου στον πλανήτη. Θα έχουμε επαφές και φίλους αγαπημένους σε όλο τον κόσμο, που θα περνούν να μας βλέπουν και θα πηγαίνουμε να τους βλέπουμε. Θα έχω μια δουλειά που θα μ’ αρέσει και θα προσφέρει στο σύνολο. Δεν θα έχω χαρτοφύλακα. Θα συνεχίσω να πηγαίνω σε πορείες, να συμμετέχω σε συνελεύσεις και να ταξιδεύω. Θα συνεχίσω να μην καπνίζω (“το γάμησες τώρα” “σκάσε λέμε”) και ν’ αγωνίζομαι καθημερινά κόντρα στη βλακεία μου/μας. Και μπορεί ο τωρινός μου έρωτας να μη μείνει (γιατί δεν ξέρω αν είναι εφικτό τελικά να μένουν οι έρωτες), αλλά πάντα θα υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι στον κόσμο για να μπορούμε να περπατάμε αντάμα και να ερωτευόμαστε.

Ξεμπροστιάζομαι και ζητώ υποστήριξη! Αλλιώς δεν έχει νόημα, έτσι δεν είναι; Σήμερα ξορκίζουμε το φόβο και τολμάμε να ονειρευτούμε. Γιατί αν μη τι άλλο είναι επαναστατικό! Για πες λοιπόν… Ποιο είναι το κρυφό όνειρο που δεν τολμάς να ομολογήσεις; Ποιο είναι το όνειρο που άφησες να σου κλέψουν; Γράψε το σε αυτό το ποστ, με ψευδώνυμο αν θες, αλλά γράψτο! Κι αν φοβάσαι να το γράψεις, αναγνώρισε τουλάχιστον ότι φοβάσαι… Είναι κι αυτό ένα πρώτο βήμα. Κάποια στιγμή θα έρθει και το όνειρο…

Αφιερωμένο στην Ακ. που μου έκανε την ερώτηση και με τριβελίζει από τότε. Στη Ακ. που επίσης φοβάται να ονειρευτεί. Και δεν είναι μόνη…

Το παρόν ποστ συμμετέχει στην “Ημέρα ενάντια στο φόβο”. Δείτε περισσότερα στο http://grfear.blogspot.com/