Από το ιστολόγιο:
Όλα στα κάρβουνα (dimitris rousounelos)
Φοβάμαι μην πάρει φωτιά η αποθήκη του Σαμ και κινδυνεύσει η Λόλα.
Μπορώ βέβαια να διακρίνω το κουσούρι, περάσανε πια τόσα χρόνια και δεν είναι ανάγκη να γίνω σήμερα ρεζίλι των σκυλιών για κάτι που με κυνηγά από τ’ άγουρα τηλεοπτικά μου χρόνια. Στο κάτω κάτω άγουρα ήτανε και σιγά μην είμαι ο μόνος με το σύνδρομο του Σοκολάτα Καρνέισον.
Είναι όμως κι άλλοι φόβοι που βρήκανε χαβά κι άλλο δεν κάνουν από το να σε επαναφέρουν καθημερινά στην πεζή πραγματικότητα. Κι ας λαχταράς μια πιο τσιριτρί τσιριτρό κατάσταση, μια ρώγα από σταφύλι ν’ απολαύσεις ντάλα Αύγουστο. Η μόνη χαρά που σ’ απόμεινε, σου βγαίνει ξινή. Έτσι σπουργίτι που κατάντησες, ήδη το ‘χεις στο γύρο της σκούφιας σου: δεν πάει άλλο!
Σε λάθος ώρα ήρθε ο ποιητής, σε λάθος τόπο η επίσκεψή του. Γιατί ποτέ δεν μας είπε καθαρά πως αν θες ν’ ακούσεις κελαϊδίσματα πρέπει να πάρεις τοις μετρητοίς τα λόγια του. Δεν ήταν τυχαίο που όρισε πως δεν σ’ αφήνουνε να “κοιμηθείς”, γιατί αυτόν τον ύπνο τον πρωινό είναι που πρέπει να στερηθείς για να χαρείς τ’ αηδονάκια. Κι αυτό να δεις, αυτό που ισχύει για τις Μανωλάτες, θα ισχύει και για τις Πλάτρες. Πως μας ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια;
Και πως στη συνέχεια συνέβη να χάσουμε τον ύπνο μας, συμμέτοχοι ενός συλλογικού κι ασύνορου χασίματος ύπνου, σ’ έναν τόπο που καλόμαθε και δεν λέει να ξυπνήσει. Συνένοχοι σε μια πατρίδα που συνειδητά πουλά το έχει της, τα “αυτά” και τα “εκείνα”, ένα σμήνος σπουργίτια που απώλεσε τη χαρά του ονείρου, αυτό το “κάτι μες στην καρδιά”.
Καμιά φορά λένε ψέμματα οι ποιητές χατήρι της τέχνης τους.
Στ’ αμπέλια δεν σ’ αφήνουνε να κινηθείς τα σκιάχτρα, έτσι φοβιστικά που στέκουν σα ντραγάτες. Φωτιά τους πρέπει στ’ αχυρένια τους μυαλά, στα σωθικά τους τα άσπλαχνα.
Αν είναι να ‘ρθουν τούμπα, ας έρθουν όλα τούμπα κι αν είναι μια ελπίδα να αχνοφέξει, ας είναι από τους μύθους που πέφτουν, από τα σκιάχτρα που καίγονται κι από το γεγονός ότι κανείς ποτέ δεν μέθυσε απ’ το πολύ σταφύλι.
Να δεις που θα χρειαστεί να οινοποιήσουμε τις καλύτερες ποικιλίες μας, για να μεθύσουμε σήμερα με το αθάνατο κρασί του …Έντεκα!
___________________________
Το ποστ αυτό γράφεται στα πλαίσια της “Ημέρας ενάντια στο φόβο“.
Κλήθηκα να συμμετάσχω σε μια συλλογική απόπειρα να ξορκίσουμε τον φόβο που μας επιβάλλεται στην καθημερινότητά μας. Σπεύδω λοιπόν ν’ αναρτήσω την ελάχιστη ετούτη συμμετοχή, να κάνω το φόβο μου post, για να τον e-ξορκίσω!
Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/
Όλα στα κάρβουνα (dimitris rousounelos)
Το σκιάχτρο
Φοβάμαι μην πάρει φωτιά η αποθήκη του Σαμ και κινδυνεύσει η Λόλα.
Μπορώ βέβαια να διακρίνω το κουσούρι, περάσανε πια τόσα χρόνια και δεν είναι ανάγκη να γίνω σήμερα ρεζίλι των σκυλιών για κάτι που με κυνηγά από τ’ άγουρα τηλεοπτικά μου χρόνια. Στο κάτω κάτω άγουρα ήτανε και σιγά μην είμαι ο μόνος με το σύνδρομο του Σοκολάτα Καρνέισον.
Είναι όμως κι άλλοι φόβοι που βρήκανε χαβά κι άλλο δεν κάνουν από το να σε επαναφέρουν καθημερινά στην πεζή πραγματικότητα. Κι ας λαχταράς μια πιο τσιριτρί τσιριτρό κατάσταση, μια ρώγα από σταφύλι ν’ απολαύσεις ντάλα Αύγουστο. Η μόνη χαρά που σ’ απόμεινε, σου βγαίνει ξινή. Έτσι σπουργίτι που κατάντησες, ήδη το ‘χεις στο γύρο της σκούφιας σου: δεν πάει άλλο!
Σε λάθος ώρα ήρθε ο ποιητής, σε λάθος τόπο η επίσκεψή του. Γιατί ποτέ δεν μας είπε καθαρά πως αν θες ν’ ακούσεις κελαϊδίσματα πρέπει να πάρεις τοις μετρητοίς τα λόγια του. Δεν ήταν τυχαίο που όρισε πως δεν σ’ αφήνουνε να “κοιμηθείς”, γιατί αυτόν τον ύπνο τον πρωινό είναι που πρέπει να στερηθείς για να χαρείς τ’ αηδονάκια. Κι αυτό να δεις, αυτό που ισχύει για τις Μανωλάτες, θα ισχύει και για τις Πλάτρες. Πως μας ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια;
Και πως στη συνέχεια συνέβη να χάσουμε τον ύπνο μας, συμμέτοχοι ενός συλλογικού κι ασύνορου χασίματος ύπνου, σ’ έναν τόπο που καλόμαθε και δεν λέει να ξυπνήσει. Συνένοχοι σε μια πατρίδα που συνειδητά πουλά το έχει της, τα “αυτά” και τα “εκείνα”, ένα σμήνος σπουργίτια που απώλεσε τη χαρά του ονείρου, αυτό το “κάτι μες στην καρδιά”.
Καμιά φορά λένε ψέμματα οι ποιητές χατήρι της τέχνης τους.
Στ’ αμπέλια δεν σ’ αφήνουνε να κινηθείς τα σκιάχτρα, έτσι φοβιστικά που στέκουν σα ντραγάτες. Φωτιά τους πρέπει στ’ αχυρένια τους μυαλά, στα σωθικά τους τα άσπλαχνα.
Αν είναι να ‘ρθουν τούμπα, ας έρθουν όλα τούμπα κι αν είναι μια ελπίδα να αχνοφέξει, ας είναι από τους μύθους που πέφτουν, από τα σκιάχτρα που καίγονται κι από το γεγονός ότι κανείς ποτέ δεν μέθυσε απ’ το πολύ σταφύλι.
Να δεις που θα χρειαστεί να οινοποιήσουμε τις καλύτερες ποικιλίες μας, για να μεθύσουμε σήμερα με το αθάνατο κρασί του …Έντεκα!
___________________________
Το ποστ αυτό γράφεται στα πλαίσια της “Ημέρας ενάντια στο φόβο“.
Κλήθηκα να συμμετάσχω σε μια συλλογική απόπειρα να ξορκίσουμε τον φόβο που μας επιβάλλεται στην καθημερινότητά μας. Σπεύδω λοιπόν ν’ αναρτήσω την ελάχιστη ετούτη συμμετοχή, να κάνω το φόβο μου post, για να τον e-ξορκίσω!
Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/
No comments:
Post a Comment