Από το ιστολόγιο:
Strange Journal (Stranger)
To πιο παλιό και απαραίτητο εργαλείο στα χέρια κάθε εξουσίας. Το Α και το Ω της χειραγώγησης. Όπως περιγράφει και στο βιβλίο της “Το δόγμα του σοκ” η Naomi Klein, πάντα υπάρχουν ενορχηστρωμένες επιθέσεις εναντίον της δημόσιας σφαίρας ύστερα από καταστρεπτικά συμβάντα (τεχνητά ή μη) τα οποία αντιμετωπίζονται ως “επιχειρηματικές ευκαιρίες”. Αυτός είναι ο καπιταλισμός της καταστροφής. Ο φόβος προωθείται μεθοδευμένα από τα ΜΜΕ. Οι ξένοι, η ανεργία, κάθε είδους σύμπλεγμα και ανασφάλεια μεταδίδονται για να μείνουν οι πολίτες σε καταστολή. Το φοβισμένο ον δέχεται ευκολότερα οποιοδήποτε μέτρο “ασφάλειας”. Ο Μακιαβέλι στον “Ηγεμόνα” υποστήριζε πως τα πλήγματα έπρεπε να επιφέρονται όλα μαζί.
Έτσι εν μέσω κρίσης (άλλη μια λέξη συνώνυμη του φόβου), γίνεται εμπόριο καταστολής-χθες κάμερες, σήμερα φράκτες-και προσπάθεια ελέγχου προσωπικών δεδομένων (λέγε με κάρτα του πολίτη), ενώ τα δικαιώματα των ανθρώπων προσβάλονται σα να είναι κοινοί εγκληματίες μάλιστα με την συγκατάθεσή τους.
Η 11η Σεπτεμβρίου άλλαξε τον κόσμο με τρόπο που δεν περιμέναμε. Δημιούργησε μια βιομηχανία φόβου, όπου ο πόλεμος και η οικονομία είναι οι δύο βραχίονες ελέγχου. Η τρομοκρατία από την άλλη αποτέλεσε το καλύτερο παραπέτασμα για τα σκοτεινά σχέδια των ελίτ. Πριν από καμιά δεκαετία τα όσα συμβαίνουν θα είχαν βγάλει μιλούνια στους δρόμους. Σήμερα, απλά παρακολουθούν από την tv.
Ο φόβος ήταν το πιο επιδραστικό κατασταλτικό για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Η αστυνομία επίσης βοήθησε στο να αισθάνεται ο πολίτης ένοχος ακόμη και όταν δεν έχει κάνει κάτι. Αναίτιες συλλήψεις, τραμπουκισμοί και χημικά αποτρέπουν τους πολλούς να βγουν στον δρόμο, ενώ ακόμη και η περιβολή σου μπορεί να θεωρηθεί ύποπτη. Οι μετανάστες από την άλλη είτε θα είναι εγκληματίες είτε εχθροί που σπιλώνουν την ομοιομορφία του έθνους. Αν τους υποστηρίξεις σε λένε “αντεθνικό” ή “κνίτη”. Φοβάσαι να υποστηρίξεις επομένως τους άλλους. Η “δημοκρατία” επιβάλεται με το ζόρι. Λέξεις και αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι υλικά του φόβου. Όπως επίσης η άγνοια. Οι κυβερνήσεις θέλουν να μας σοκάρουν μέσω διαφόρων τεχνικών ώστε να είμαστε πιο δεκτικοί στις αποφάσεις τους, ενώ εκείνοι κάνουν ταξίδια στην Ελβετία και συμμετέχουν σε κοσμικά πάρτι.
Όταν ο φόβος δεν πιάνει αρχικά, τότε το σύστημα σε εμβολιάζει με ενοχή. Το ΔΝΤ μας έκανε να πιστέψουμε πως έχουμε άρρωστο ψυχισμό κι ότι χρήζουμε θεραπείας. Μας έκαναν κυβέρνηση-τρόικα να πιστέψουμε πως είμαστε συνένοχοι. Αυτή η τακτική είναι πάγια αρχή των εξουσιών. Πρέπει να πείσουν την κοινωνία πως πάσχει από μια παθογένεια (την οποία ορίζουν οι ίδιοι) κι ότι πρέπει να έχουμε ανάγκη τους “ειδικούς”. Θέλουν να πείσουν πως είμαστε ανίκανοι, πως ευθυνόμαστε εμείς για την κατάσταση που έχουμε περιέλθει και να απενοχοποιηθεί η ελεύθερη αγορά. Οι υποστηρικτές του καπιταλισμού θέλουν σταδιακά μέσω του φόβου, να ιδιωτικοποιήσουν όλα όσα σήμερα θεωρούμε πως πρέπει να είναι δημόσια και το κράτος να περιοριστεί μόνο στα σώματα ασφάλειας. Το σύστημα έχει χρεοκοπήσει παντού και κυρίως ιδεολογικά.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Μάλλον να μην σκεφτόμαστε τον φόβο. Ν’ αλλάξουμε συμπεριφορά, τολμώντας όσα ως τώρα δεν κάναμε. Σ’ αυτή την αναζήτηση του εσώτερου εαυτού αλλά και της συλλογικής συνείδησης, δεν χωρούν καθοδηγητές και βιβλιαράκια με οδηγίες χρήσεων. Κυρίως ας μην φοβόμαστε το μέλλον. Η συγκροτημένη κυριαρχία, το κράτος, συνεχώς εφευρίσκει τρόπους για να εξαπατά τους ανθρώπους, απαραίτητη προϋπόθεση για την διατήρησή της. Έτσι κατασκευάζει κάποια “δικαιώματα” και επιβάλλει μια ψευδο-πειθώ όσο αφορά την υπακοή στους νόμους και την αποδοχή των μηχανισμών του Κράτους.
Για να φτάσουμε σε μια κατάσταση κοινωνικής απελευθέρωσης είναι σημαντικό να αρνηθούμε κάθε ρόλο και να σπάσουμε κάθε διαχωρισμό ανάμεσα σε “ανώτερους” και “κατώτερους”. Η Εξουσία δεν είναι μόνο μια κατάσταση συμφερόντων, αλλά και κοινωνική. οποιαδήποτε επανάσταση με τις μέχρι τώρα γνωστές μορφές δεν προσφέρει τίποτα, γιατί απλά οι εξουσιαστές βρίσκουν με αφορμή την κάθε εξέγερση να αντικαταστήσουν τους κρίκους της αλυσίδας με άλλους και να τους βαφτίσουν διαφορετικά απ’ ότι πριν προκειμένου το πλήθος να συνεχίσει να παραμένει κοιμισμένο. Έτσι κάθε φορά τα δεσμά έχουν για όνομα “λαϊκή δημοκρατία”, “σοσιαλισμός”, “συμμετοχική δημοκρατία” κοκ. Πρέπει να δράσουμε χωρίς φόβο, να κινητοποιήσουμε τους διπλανούς μας και να περάσουμε στα διάφορα περιβάλλοντα την συγκρουσιακή νοοτροπία.
ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
Συμμετέχοντας στην μέρα ενάντια στον φόβο...
http://grfear.blogspot.com/
Strange Journal (Stranger)
To πιο παλιό και απαραίτητο εργαλείο στα χέρια κάθε εξουσίας. Το Α και το Ω της χειραγώγησης. Όπως περιγράφει και στο βιβλίο της “Το δόγμα του σοκ” η Naomi Klein, πάντα υπάρχουν ενορχηστρωμένες επιθέσεις εναντίον της δημόσιας σφαίρας ύστερα από καταστρεπτικά συμβάντα (τεχνητά ή μη) τα οποία αντιμετωπίζονται ως “επιχειρηματικές ευκαιρίες”. Αυτός είναι ο καπιταλισμός της καταστροφής. Ο φόβος προωθείται μεθοδευμένα από τα ΜΜΕ. Οι ξένοι, η ανεργία, κάθε είδους σύμπλεγμα και ανασφάλεια μεταδίδονται για να μείνουν οι πολίτες σε καταστολή. Το φοβισμένο ον δέχεται ευκολότερα οποιοδήποτε μέτρο “ασφάλειας”. Ο Μακιαβέλι στον “Ηγεμόνα” υποστήριζε πως τα πλήγματα έπρεπε να επιφέρονται όλα μαζί.
Έτσι εν μέσω κρίσης (άλλη μια λέξη συνώνυμη του φόβου), γίνεται εμπόριο καταστολής-χθες κάμερες, σήμερα φράκτες-και προσπάθεια ελέγχου προσωπικών δεδομένων (λέγε με κάρτα του πολίτη), ενώ τα δικαιώματα των ανθρώπων προσβάλονται σα να είναι κοινοί εγκληματίες μάλιστα με την συγκατάθεσή τους.
Η 11η Σεπτεμβρίου άλλαξε τον κόσμο με τρόπο που δεν περιμέναμε. Δημιούργησε μια βιομηχανία φόβου, όπου ο πόλεμος και η οικονομία είναι οι δύο βραχίονες ελέγχου. Η τρομοκρατία από την άλλη αποτέλεσε το καλύτερο παραπέτασμα για τα σκοτεινά σχέδια των ελίτ. Πριν από καμιά δεκαετία τα όσα συμβαίνουν θα είχαν βγάλει μιλούνια στους δρόμους. Σήμερα, απλά παρακολουθούν από την tv.
Ο φόβος ήταν το πιο επιδραστικό κατασταλτικό για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Η αστυνομία επίσης βοήθησε στο να αισθάνεται ο πολίτης ένοχος ακόμη και όταν δεν έχει κάνει κάτι. Αναίτιες συλλήψεις, τραμπουκισμοί και χημικά αποτρέπουν τους πολλούς να βγουν στον δρόμο, ενώ ακόμη και η περιβολή σου μπορεί να θεωρηθεί ύποπτη. Οι μετανάστες από την άλλη είτε θα είναι εγκληματίες είτε εχθροί που σπιλώνουν την ομοιομορφία του έθνους. Αν τους υποστηρίξεις σε λένε “αντεθνικό” ή “κνίτη”. Φοβάσαι να υποστηρίξεις επομένως τους άλλους. Η “δημοκρατία” επιβάλεται με το ζόρι. Λέξεις και αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι υλικά του φόβου. Όπως επίσης η άγνοια. Οι κυβερνήσεις θέλουν να μας σοκάρουν μέσω διαφόρων τεχνικών ώστε να είμαστε πιο δεκτικοί στις αποφάσεις τους, ενώ εκείνοι κάνουν ταξίδια στην Ελβετία και συμμετέχουν σε κοσμικά πάρτι.
Όταν ο φόβος δεν πιάνει αρχικά, τότε το σύστημα σε εμβολιάζει με ενοχή. Το ΔΝΤ μας έκανε να πιστέψουμε πως έχουμε άρρωστο ψυχισμό κι ότι χρήζουμε θεραπείας. Μας έκαναν κυβέρνηση-τρόικα να πιστέψουμε πως είμαστε συνένοχοι. Αυτή η τακτική είναι πάγια αρχή των εξουσιών. Πρέπει να πείσουν την κοινωνία πως πάσχει από μια παθογένεια (την οποία ορίζουν οι ίδιοι) κι ότι πρέπει να έχουμε ανάγκη τους “ειδικούς”. Θέλουν να πείσουν πως είμαστε ανίκανοι, πως ευθυνόμαστε εμείς για την κατάσταση που έχουμε περιέλθει και να απενοχοποιηθεί η ελεύθερη αγορά. Οι υποστηρικτές του καπιταλισμού θέλουν σταδιακά μέσω του φόβου, να ιδιωτικοποιήσουν όλα όσα σήμερα θεωρούμε πως πρέπει να είναι δημόσια και το κράτος να περιοριστεί μόνο στα σώματα ασφάλειας. Το σύστημα έχει χρεοκοπήσει παντού και κυρίως ιδεολογικά.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Μάλλον να μην σκεφτόμαστε τον φόβο. Ν’ αλλάξουμε συμπεριφορά, τολμώντας όσα ως τώρα δεν κάναμε. Σ’ αυτή την αναζήτηση του εσώτερου εαυτού αλλά και της συλλογικής συνείδησης, δεν χωρούν καθοδηγητές και βιβλιαράκια με οδηγίες χρήσεων. Κυρίως ας μην φοβόμαστε το μέλλον. Η συγκροτημένη κυριαρχία, το κράτος, συνεχώς εφευρίσκει τρόπους για να εξαπατά τους ανθρώπους, απαραίτητη προϋπόθεση για την διατήρησή της. Έτσι κατασκευάζει κάποια “δικαιώματα” και επιβάλλει μια ψευδο-πειθώ όσο αφορά την υπακοή στους νόμους και την αποδοχή των μηχανισμών του Κράτους.
Για να φτάσουμε σε μια κατάσταση κοινωνικής απελευθέρωσης είναι σημαντικό να αρνηθούμε κάθε ρόλο και να σπάσουμε κάθε διαχωρισμό ανάμεσα σε “ανώτερους” και “κατώτερους”. Η Εξουσία δεν είναι μόνο μια κατάσταση συμφερόντων, αλλά και κοινωνική. οποιαδήποτε επανάσταση με τις μέχρι τώρα γνωστές μορφές δεν προσφέρει τίποτα, γιατί απλά οι εξουσιαστές βρίσκουν με αφορμή την κάθε εξέγερση να αντικαταστήσουν τους κρίκους της αλυσίδας με άλλους και να τους βαφτίσουν διαφορετικά απ’ ότι πριν προκειμένου το πλήθος να συνεχίσει να παραμένει κοιμισμένο. Έτσι κάθε φορά τα δεσμά έχουν για όνομα “λαϊκή δημοκρατία”, “σοσιαλισμός”, “συμμετοχική δημοκρατία” κοκ. Πρέπει να δράσουμε χωρίς φόβο, να κινητοποιήσουμε τους διπλανούς μας και να περάσουμε στα διάφορα περιβάλλοντα την συγκρουσιακή νοοτροπία.
ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
Συμμετέχοντας στην μέρα ενάντια στον φόβο...
http://grfear.blogspot.com/
No comments:
Post a Comment