Μικρό μονόπρακτο για το φόβο.

Από το ιστολόγιο:
Ο Δύτης των Νιπτήρων (Δύτης των νιπτήρων)


ΕΓΩ: Τι θα γίνει, θα γράψεις για το ομαδικό μπλογκάρισμα περί φόβου;
Ο ΔΥΤΗΣ: Ρε συ, τι να γράψω, δεν μούρχεται τίποτα.
ΕΓΩ: Πρέπει να γράψεις, όλος ο καλός ο κόσμος θα γράψει, τρεις προσκλήσεις σου κάνανε.
Ο ΔΥΤΗΣ: Μα δεν μπορώ να γράψω με δοσμένο θέμα, τρεις φορές προσπάθησα.
ΕΓΩ: Βάλε αυτό του Κορτάσαρ, για το πώς να νιώσετε φόβο.
Ο ΔΥΤΗΣ: Το έχω βάλει παλιά, ξέχασες;
ΕΓΩ: Βάλε εκείνη την τρομακτική φράση του Στήβενσον.
Ο ΔΥΤΗΣ: «Γιατί, με κάποιο διαβολικό τέχνασμα που θά ‘ταν κακό κι αταίριαστο να κριθεί από άνθρωπο, εκείνη βρισκόταν κρεμασμένη από ένα συνηθισμένο καρφί, με μια συνηθισμένη λεπτή μάλλινη κλωστή από κείνες που μαντάρουν τις κάλτσες». Αυτή λες;
ΕΓΩ: Μμμ, ναι, μόνη της δεν φτάνει.
Ο ΔΥΤΗΣ: Άσε που το θέμα είναι ο φόβος απέναντι στην εξουσία, ο φόβος και το μνημόνιο, ξέρεις. Πάλι εστέτ θες να με πούνε;
ΕΓΩ: Ε, γράψε κάτι. Αφού τόσες ιδέες έχεις. Τζάμπα βλέπεις τόσα δελτία κάθε βράδυ;
Ο ΔΥΤΗΣ: Μα όσα σκέφτηκα μου φαίνονται αυτονόητα, ή κοινότοπα. Άσε που θα τα έχουν πει πολύ καλύτερα οι άλλοι. Εσύ τόπες, συμμετέχει όλος ο καλός ο κόσμος.
ΕΓΩ: Γράψε για τους Αιγύπτιους, αυτοί δεν φοβούνται.
Ο ΔΥΤΗΣ: Έγραψα, τόσβησα. Δεν μου βγαίνει σου λέω.
ΕΓΩ: Γράψε ότι ο φόβος ξεπερνιέται όταν κάνεις το μεγάλο βήμα, γράψε ότι φοβόμαστε το φόβο.
Ο ΔΥΤΗΣ: Χμφφφ…
ΕΓΩ: Ώχου, σε βαρέθηκα βρε δύτη. Μη γράψεις τίποτα στην τελική.
Ο ΔΥΤΗΣ: Και τι θα πουν οι άλλοι που τους κρέμασα; Φοβάμαι.
ΕΓΩ: Μη φοβάσαι, δεν θα πουν τίποτα, φίλοι είναι.
Ο ΔΥΤΗΣ: Εσένα φοβάμαι.
ΕΓΩ: Και γω εσένα.
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της “Ημέρας ενάντια στο φόβο”. Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/