Η πλατεία Ταχρίρ ως αντίδοτο στον φόβο

Από το ιστολόγιο:
Στάχτη και Burberry (El Romandante)

Οι Γαλάτες φοβόντουσαν μόνο μη πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους. Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε πολύ περισσότερα πράγματα να φοβηθούμε. Τα χειραγωγούμενα από την εξουσία μέσα ενημέρωσης κατευθύνουν το φόβο ανάλογα με τα συμφέροντα των πατρόνων τους. Αν δε έχεις πεθάνει απ' τη γρίπη θα χάσεις σύντομα τη δουλειά σου, αν δε σε έχουν κατακτήσει οι Τούρκοι όπου να' ναι θα χρεοκοπήσεις, αν δε βούτηξες στη πολιτική αστάθεια σου μένει να σε φάνε ζωντανό οι λιμασμένοι Αφγανοί. Η τρομοκρατία της πολιτικής, οικονομικής, εργασιακής, εθνικής απώλειας λειτουργεί ως το οπλοστάσιο της εξουσίας να επελαύνει προς όφελος των συμφερόντων της. Η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι πρέπει να παραμένουν παράλυτοι απ' το φόβο, κάθε στιγμή, παραδομένοι στο δίλημμα ποιας απώλειας θα εκλιπαρούν να μην έχουν, πόσα να χάσουν για να μη χαθούν, πόσο "θα φτωχύνουν για να μη πτωχεύσουν". 

Η απάντηση στον φόβο είναι τριπλή:

1. Η συναίσθηση και αποδοχή της ύπαρξής του, όχι μόνο του δικού μας αλλά και εκείνον της ίδιας της εξουσίας. Ο δικός μας φόβος είναι φυσιολογικός. Μπορούμε να τον νιώσουμε, να τον αναλύσουμε, να τον κάνουμε δικό μας, να τον ανατομήσουμε και να τον υπερβούμε. Αλλά οφείλουμε με την ίδια πυγμή και να κατανοήσουμε: Οι εχθροί των εργαζομένων δεν είναι γαλάτες. Διαθέτουν ακόμα τη πανοπλία των σωμάτων καταστολής, τη ευχέρεια της νομοθέτησης και της νομική προστασίας, τη θρασύτητα του να επιβάλλεσαι με μια παράλογη νομοτέλεια. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι σε θέση να καλύψει τον δικό τους φόβο όταν αυτός εμφανίζεται. Το δικό τους φόβο τον κάνουν να φαίνεται αφύσικος αλλά είναι μόνο υπαρκτός. Και σε αντίθεση με των εργαζομένων, ο δικός τους είναι το ένα και μόνο ευάλωτο σημείο τους.

ο φόβος στα μάτια του, υπάρχει

ο φόβος στα μάτια τους, υπάρχει

2. Σύγκρουση, ως μέσο συμφιλίωσης με το δικό μας φόβο και ως τρόπος να ορθώσουμε τον δικό τους μπρος στα μάτια τους.

3. Αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη που ανεξάρτητα από το χρώμα, το φύλο, την ηλικία, τη φυλή αναπτύσσεται ανάμεσα στους εργαζόμενους με την άμεση και άνευ όρων αλληλοβοήθεια και συμπαράσταση. Η αλληλεγγύη που βγαίνει μέσα από τα καθημερινά πράγματα, που είναι μόνο μια ανθρώπινη ανάγκη, τόσο επιτακτική για τη κοινωνία όσο η στέγη και η τροφή για το σώμα, τόσο απαραίτητη για την έξοδο από τη σκλαβιά και τη μιζέρια. Αλληλεγγύη για τους εργαζόμενους να αποτινάξουν τη υποταγή στην αρπακτικότητα του κεφαλαίου, αλληλεγγύη για τον μετανάστη, τον ξένο, τον αποδέκτη του μίσους και της πολλαπλής εκμετάλλευσης, για τον πολίτη που στέκει υπόδουλος στο σύμπλεγμα της κρατικής τρομοκρατίας και του ελληνορθόδοξου σκότους και τη μεσαία-αστική τάξη που οδηγείται μετά βεβαιότητας στον φασισμό.

Η εξέγερση των Αιγυπτίων και η πολυήμερη κατάληψη της πλατείας Ταχίρ στο κέντρο του Καΐρου, με τη δυναμική, την επιμονή, την ευθεία σύγκρουση και την αλληλεγγύη που κοχλάζει στην έκτασή της, μοιάζει με αυτό που αντιλαμβάνομαι ως ρήξη με τον φόβο στην αληθινή ζωή. Είναι τόσο δύσκολο μα τόσο απίστευτα κατορθωτό. 

ΥΓ. Το "Στάχτη και Burberry" συμμετέχει στη δράση ενάντια στο φόβο με την επωνυμία «Φόβος : ο δούρειος ίππος της εξουσίας» στην οποία συμμετέχουν και δεκάδες άλλα ιστολόγια.