Από το ιστολόγιο:
Ουδέν Αμιγές (Riski)
Τελικά, δεν είναι όσο απλό το περίμενα. Όπως φαίνεται, είναι άλλο να μιλάω για τους φόβους μου και άλλο να μιλήσω για τον Φόβο. Όταν μιλάω για ένα του αποτέλεσμα, το απομονώνω και το περιεργάζομαι από απόσταση ασφαλείας, σαν ένα λυκοκούταβο μέσα σε κλουβί. Όμως στη φωλιά των λύκων στο δάσος, δύσκολα μπαίνεις. Ποιος θα καθόδευε στην κόλαση οικειοθελώς. Όλοι απαλά αγγίζουμε και μόνο παρακλάδια του, τον Φόβο τον ίδιο δεν τον κοιτάς ίσια στα μάτια, μέχρι να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Ιδιοτροπία του κατασκευαστή για να διαρκέσει το έργο του. Χωρίς τον Φόβο, η εθελουσία έξοδος απ' αυτό το χάος θα ήταν ρουτίνα. Χρειάζεται να φοβάσαι για να παραμένεις εδώ, αλλά χρειάζεται και να είσαι εδώ για να φοβάσαι. Για όσο αιφνιδιάζεσαι και για όσο αντέχεις. Δεν είναι κι εύκολο να το δεχτείς, ούτε να καταλάβεις γιατί το σχέδιο λέει ότι θα πάψεις να φοβάσαι μόνο όταν πεθάνεις, όταν το να πεθάνεις είναι αυτό που πιο πολύ φοβάσαι όσο ζεις.
Ωστόσο, όσο προχωράς όλο και μαθαίνεις τα κόλπα. Θυμάμαι την κόρη μου μικρότερη, όταν ανακάλυψε πως με τρομάζει χτυπώντας τα χέρια της μπροστά στα μάτια μου κι αφού το πέτυχε δυο τρεις φορές και μετά δεν τρόμαζα, πόσο απογοητευμένη μου είπε "τώρα που ξέρεις ότι θέλω να σε τρομάξω, δεν τρομάζεις". Έτσι είναι αυτά. Φόβος αναμενόμενος δεν είναι φόβος. Φόβος είναι το άγνωστο κι έτσι, όπως φαίνεται, είναι πολλά ακόμα που δεν ξέρω και δεν ξέρεις.
Σκέφτομαι μόνο πως, καμιά φορά, μ' έναν φόβο απέναντι, μπορεί να βρεις το δρόμο σου ευκολότερα, και ίσως αυτό να έχει μια αξία, αφού όσο μικρότερο το κόστος, τόσο το καλύτερο. Αν δεις ότι ο φόβος απέναντί σου είναι τα γεράματα, ευχαριστήσου το παιχνίδι. Αν είναι η αρρώστια, γέλα. Αν φοβάσαι την ανέχεια, ερωτεύσου. Αν φοβάσαι το σκοτάδι, γίνε φως.
Αν φοβάσαι το θάνατο, ζήσε.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Ημέρα ενάντια στο Φόβο
Ουδέν Αμιγές (Riski)
Τελικά, δεν είναι όσο απλό το περίμενα. Όπως φαίνεται, είναι άλλο να μιλάω για τους φόβους μου και άλλο να μιλήσω για τον Φόβο. Όταν μιλάω για ένα του αποτέλεσμα, το απομονώνω και το περιεργάζομαι από απόσταση ασφαλείας, σαν ένα λυκοκούταβο μέσα σε κλουβί. Όμως στη φωλιά των λύκων στο δάσος, δύσκολα μπαίνεις. Ποιος θα καθόδευε στην κόλαση οικειοθελώς. Όλοι απαλά αγγίζουμε και μόνο παρακλάδια του, τον Φόβο τον ίδιο δεν τον κοιτάς ίσια στα μάτια, μέχρι να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Ιδιοτροπία του κατασκευαστή για να διαρκέσει το έργο του. Χωρίς τον Φόβο, η εθελουσία έξοδος απ' αυτό το χάος θα ήταν ρουτίνα. Χρειάζεται να φοβάσαι για να παραμένεις εδώ, αλλά χρειάζεται και να είσαι εδώ για να φοβάσαι. Για όσο αιφνιδιάζεσαι και για όσο αντέχεις. Δεν είναι κι εύκολο να το δεχτείς, ούτε να καταλάβεις γιατί το σχέδιο λέει ότι θα πάψεις να φοβάσαι μόνο όταν πεθάνεις, όταν το να πεθάνεις είναι αυτό που πιο πολύ φοβάσαι όσο ζεις.
Ωστόσο, όσο προχωράς όλο και μαθαίνεις τα κόλπα. Θυμάμαι την κόρη μου μικρότερη, όταν ανακάλυψε πως με τρομάζει χτυπώντας τα χέρια της μπροστά στα μάτια μου κι αφού το πέτυχε δυο τρεις φορές και μετά δεν τρόμαζα, πόσο απογοητευμένη μου είπε "τώρα που ξέρεις ότι θέλω να σε τρομάξω, δεν τρομάζεις". Έτσι είναι αυτά. Φόβος αναμενόμενος δεν είναι φόβος. Φόβος είναι το άγνωστο κι έτσι, όπως φαίνεται, είναι πολλά ακόμα που δεν ξέρω και δεν ξέρεις.
Σκέφτομαι μόνο πως, καμιά φορά, μ' έναν φόβο απέναντι, μπορεί να βρεις το δρόμο σου ευκολότερα, και ίσως αυτό να έχει μια αξία, αφού όσο μικρότερο το κόστος, τόσο το καλύτερο. Αν δεις ότι ο φόβος απέναντί σου είναι τα γεράματα, ευχαριστήσου το παιχνίδι. Αν είναι η αρρώστια, γέλα. Αν φοβάσαι την ανέχεια, ερωτεύσου. Αν φοβάσαι το σκοτάδι, γίνε φως.
Αν φοβάσαι το θάνατο, ζήσε.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Ημέρα ενάντια στο Φόβο
No comments:
Post a Comment