Από το ιστολόγιο:
Ποίηση στη σκάλα (manos)
εκεί που καταλαβαίνεις ένα σφάλμα σου και δε λες δε θα το ξανακάνω σκοντάφτοντας μεθυσμένη μετά από ξενύχτι, στη λακκούβα πρώτα και μετά στο γρατζουνισμένο γόνατο· εκεί που χαμογελάς σ’ έναν άγνωστο έξω από ένα φαρμακείο και ρωτάς το φαρμακοποιό εννοώντας το πώς πάει ο αγώνας· ιδίως σε μια περαστική όταν χαμογελάς που δεν ξέρεις αν είναι όμορφη ούτε αν θέλεις να την ξαναδείς, ας μη δούμε καθαρά το πρόσωπό της· όταν δεν βλαστημάς τους οδηγούς λεωφορείων που κάνουν απεργία αλλά τους λες ευχαριστώ για τις άπειρες φορές που σε οδήγησαν στη δουλειά σου ή σε πήραν μέσ’ απ’ τη βροχή· σαν σκέφτεσαι ζεστά κάθε γυναίκα που έχεις αγκαλιάσει κι έχεις αφήσει επειδή έπρεπε να κάνεις λάθος· στο ότι δεν τολμάς να μιλήσεις για απουσία μπροστά σ’ ένα κορίτσι που έχασε τον μπαμπά του· στο ποίημα που διαβάζεις στο κρεβάτι και κλαις για όλους τους θανάτους που δεν πέρασες· όσο κάνεις διαρκώς καινούργιες δοκιμές για τα ίδια παλιά λάθη· και φωτίζει σωστά τα δεδομένα αλλά σου επιτρέπει να παρασύρεσαι από αυτό που σε συγκινεί βαθιά, εκεί ωστόσο δεν θα σημαδέψει· όπως οff θα μας δείξει εκείνους που δε λένε εγώ πιστεύω στις σχέσεις αλλά σχετίζονται επικίνδυνα με τους άλλους· και αυτόν που είναι εκεί όταν τον χρειάζεσαι και κυρίως ξέρει πότε πρέπει να λείπει· και αυτόν που στέκεται σωστά· ακόμα κι όταν τον έχουν πυροβολήσει στα πόδια· και εσένα που κάνεις έρωτα κάθε μέρα και είσαι εκεί· και περπατάς πολύ.
Αυτά θα της έλεγα να σημειώσει και τίποτα περισσότερο για τις μέρες που θα παίρναμε απόφαση να κοιτάξουμε πέρα απ’ το φόβο.
- - Το post αυτό γράφτηκε για την “Ημέρα ενάντια στο φόβο”. Δείτε περισσότερα εδώ.
Ποίηση στη σκάλα (manos)
εκεί που καταλαβαίνεις ένα σφάλμα σου και δε λες δε θα το ξανακάνω σκοντάφτοντας μεθυσμένη μετά από ξενύχτι, στη λακκούβα πρώτα και μετά στο γρατζουνισμένο γόνατο· εκεί που χαμογελάς σ’ έναν άγνωστο έξω από ένα φαρμακείο και ρωτάς το φαρμακοποιό εννοώντας το πώς πάει ο αγώνας· ιδίως σε μια περαστική όταν χαμογελάς που δεν ξέρεις αν είναι όμορφη ούτε αν θέλεις να την ξαναδείς, ας μη δούμε καθαρά το πρόσωπό της· όταν δεν βλαστημάς τους οδηγούς λεωφορείων που κάνουν απεργία αλλά τους λες ευχαριστώ για τις άπειρες φορές που σε οδήγησαν στη δουλειά σου ή σε πήραν μέσ’ απ’ τη βροχή· σαν σκέφτεσαι ζεστά κάθε γυναίκα που έχεις αγκαλιάσει κι έχεις αφήσει επειδή έπρεπε να κάνεις λάθος· στο ότι δεν τολμάς να μιλήσεις για απουσία μπροστά σ’ ένα κορίτσι που έχασε τον μπαμπά του· στο ποίημα που διαβάζεις στο κρεβάτι και κλαις για όλους τους θανάτους που δεν πέρασες· όσο κάνεις διαρκώς καινούργιες δοκιμές για τα ίδια παλιά λάθη· και φωτίζει σωστά τα δεδομένα αλλά σου επιτρέπει να παρασύρεσαι από αυτό που σε συγκινεί βαθιά, εκεί ωστόσο δεν θα σημαδέψει· όπως οff θα μας δείξει εκείνους που δε λένε εγώ πιστεύω στις σχέσεις αλλά σχετίζονται επικίνδυνα με τους άλλους· και αυτόν που είναι εκεί όταν τον χρειάζεσαι και κυρίως ξέρει πότε πρέπει να λείπει· και αυτόν που στέκεται σωστά· ακόμα κι όταν τον έχουν πυροβολήσει στα πόδια· και εσένα που κάνεις έρωτα κάθε μέρα και είσαι εκεί· και περπατάς πολύ.
Αυτά θα της έλεγα να σημειώσει και τίποτα περισσότερο για τις μέρες που θα παίρναμε απόφαση να κοιτάξουμε πέρα απ’ το φόβο.
- - Το post αυτό γράφτηκε για την “Ημέρα ενάντια στο φόβο”. Δείτε περισσότερα εδώ.
No comments:
Post a Comment