Κάτι σαν Φόβος

Από το ιστολόγιο:
Men 24 - Κ.Κ.Μοίρης (kkmoiris)

«Πώς και δεν έγραψες εσύ;» με ρώτησε, κάποιαν ώρα που τα παιδιά έλειπαν από το σπίτι κι εμείς κάναμε πως πίναμε καφέ στο μισοφωτισμένο -από την οθόνη- δωμάτιο.

Η ιδέα ήταν αυτό που θα αποκαλούσε κάποιος «not quite original, absolutely brilliant though». Για την πρωτοτυπία δεκάρα δεν δίνω, τα είπαμε αυτά, όλα ειπώθηκαν, όλα γράφτηκαν, ο τρόπος και τα χνώτα καθενός είναι αυτά που κάνουν τη μικρή, αδιόρατη έστω για τους αμύητους, διαφορά. Ψηφίζω χνώτα, μερικά έμαθα να τα εμπιστεύομαι πλέον.

Η πολιτική του φόβου ή ο φόβος της πολιτικής

Από το ιστολόγιο:
Memoryland (Gerasimos)

Ως γνωστόν ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει αγκαλιά ή εν πάση περιπτώσει αγκαζέ με το φόβο. Καταρχήν και κυρίως με το φόβο του θανάτου, τον οποίο, όπως συνομολογεί και ο Ανδρέας Εμπειρίκος στο ωραίο του ποίημα Εις την Οδόν των Φιλελλήνων, είχαν μέχρι και οι κατά τα άλλα άφοβοι Αρχαίοι. Έκτοτε και σε κάθε ιστορική εποχή της ανθρωπότητας ο φόβος κυριάρχησε, με διάφορες φορεσιές. Δεν χρειάζονται και πολλά παραδείγματα ή παραπομπές στο Διαφωτισμό, τη Γαλλική Επανάσταση ή επιστημονικές επαναστάσεις: η ανθρωπότητα μέχρι λίγο πριν τις μέρες μας ζούσε βυθισμένη στο φόβο και την αβεβαιότητα. Τίποτα το περίεργο ή ανησυχητικό μέχρι εδώ. Το περίεργο έρχεται όταν διαπιστώνουμε την πρωτοκαθεδρία του φόβου ακόμη και στην εποχή μας, την υποτιθέμενα απαλλαγμένη από φόβους, μύθους και δοξασίες. Πώς επέστρεψε ο φόβος ακόμα και στην άφοβη, απαλλαγμένη από φαντάσματα του σκοτεινού παρελθόντος σύγχρονη ανθρωπότητα; Επέστρεψε μέσω ενός δούρειου ίππου που κανείς δεν πολυπερίμενε: της πολιτικής. Διότι μαζί με όλα τα προαναφερθέντα κατάλοιπα παλιότερων, μίζερων και φοβισμένων αιώνων, η μπάλα πήρε και τις ιδεολογίες. Αριστερά, Δεξιά, σοσιαλισμοί, κομμουνιστικοί παράδεισοι και άλλα τέτοια εξωτικά πτηνά πέταξαν μακριά τρομαγμένα από την βροντερή πτώση του Τείχους του Βερολίνου εκείνον τον κοσμογονικό Νοέμβριο του 1989, αναζητώντας πιο εύκρατα κλίματα.

"Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες"

Από το ιστολόγιο:
Masterpcm (Masterpcm)

Να φοβάσαι τους Έλληνες ακόμα και αν φέρνουν δώρα...

Είναι μια πραγματικότητα για την εικόνα που πρέπει να έχουμε για όλα εκείνα που γίνονται σε βάρος μας στο όνομα της δικής μας ευημερίας.

Από Έλληνες (άσχετα από το πόσο εν τοιαύτη περιπτώσει...) "ηγέτες" κατ' ευφημισμό. Συντεχνίες ληστρικές και απροσδόκητες, χωρίς όριο και σύνορο στην γραμμή που ακολουθούν, ...για το καλό μας...

Ζούμε σε μια χώρα που τρώει και καταδυναστεύει τα παιδιά της και αυτός ο κλοιός που περιστρέφεται ασύστολα γύρω από το λαιμό μας γίνεται ολοένα και πιο δυνατός και ασφυκτικός. Τόσο που νομίζουμε ότι τώρα, σε λίγο, αύριο άντε μεθαύριο θα σταματήσουμε να αναπνέουμε. Απ' ότι όμως διαπιστώνουμε η αναπνευστική μας οδός έχει λίγο ακόμα περιθώριο να περάσει ακόμα λίγος αέρας. Την επόμενη μέρα, εβδομάδα, νομίζουμε το ίδιο για τις μεθεπόμενες...

Τελικά διαπιστώνουμε επίσης πως το μόνο που δεν συνέβηκε ακόμη  δεν είναι το πως δεν πεθάναμε   από ασφυξία αλλά και το ότι δεν ανασάναμε περισσότερο..

Κοινός παρανομαστής για όλα τα κοινωνικά στρώματα αυτή η αίσθηση. Μόνο που οι πλούσιοι είχαν περισσότερες ανοχές σε όλα τα επίπεδα ακόμη και της αναπνοής. Έτσι, δεν νοιώθουν την αγωνία του πνιγμού για τώρα, σήμερα ή σε λίγο καιρό αλλά κάπου μακριά στο βάθος του χρόνου. Αυτοί ανησυχούν, εμείς έχοντας ξεπεράσει το στάδιο αυτό, ευρισκόμενοι πολλά σκαλιά ποιο κάτω, φοβόμαστε... ο φόβος βλέπετε είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, εκκρίσεων ορμονών με πλειάδα παραγόντων να σχετίζονται με το τελικό αποτέλεσμα. 

Κατά του φόβου

Από το ιστολόγιο:
Margo (Margo)

"Όταν κάτι είναι πολύ τρομακτικό, θυμήσου ότι αυτή είναι η στιγμή για να μην πας πουθενά, αυτή είναι η ώρα να είσαι εδώ. Όταν κάτι τρομακτικό συμβαίνει, τότε κάτι συμβαίνει. Η στιγμή είναι πολύ γόνιμη και πρέπει να είσαι εδώ• και πρέπει να μπεις μέσα της." Osho

Σε καταστάσεις ακραίες όπως είναι ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή ο φόβος κυριεύει μαζικά τους ανθρώπους. Κάτι τέτοιο δεν έχουμε ζήσει τουλάχιστον οι νεότερες γενιές, με εξαίρεση τους μεγάλους σεισμούς των νεότερων χρόνων. Υπήρξε άνθρωπος που δεν φοβήθηκε όταν ξαφνικά γύρω του όλα άρχισαν να τρέμουν θυμίζοντάς του πόσο μικρός είναι; Τότε θυμάμαι η πρώτη αντίδραση ήταν να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Όλοι μαζί την ίδια στιγμή...

Φόβος

Από το ιστολόγιο:
Μανώλης Μεσσήνης (Μανώλης Μεσσήνης)

Φόβος,

σε ώρες αμφίβολης σιγής·

χωρίς της Κρίσεως τις φωτιές

ουσία του ερέβους

ανάμεσα και πέρα από τη λάμψη και την προβολή

των διαθλάσεων του νου σ’όλη την έκταση

μια ακαθόριστη οντότητα

σε διάσταση αιώνια αινιγματική

με άυλη την καταθλιπτική

μέσα στον χώρο παρουσία της·

 

παραβιάζοντας του Είναι σου την πύλη

γίνεται ίσκιος στη μοίρα σου επάνω

και στα θεμέλια της ψυχής σου οδηγός

Από τον τρόμο και τον ίλιγγο

χαμόδεντρο στη θύελλα συντρίβεσαι

στην ενατένισή του

Μαινάδες – Ερινύες

ζητούν την απογύμνωσή σου

 

Επίμονες κι αέναες –

συνείδηση και θέληση

ορθές και αντιμέτωπες

στ’αχόρταγο κοράκι,

όμοια και αναλλοίωτα

στο σκότος και στο φως,

χάνοντας – κερδίζοντας

στο αμείλικτο παιχνίδι των ζαριών

 

 

©Μανώλης Μεσσήνης

 

Το ποίημα δημοσιεύεται στα πλαίσια της Ημέρας Ενάντια στον Φόβο,

δείτε περισσότερα εδώ : www.grfear.blogspot.com

 

(picture by Barbara)

Ξορκίζω τον φόβο............

Από το ιστολόγιο:
Mamma El (Mamma El)

με μία μέρα καθυστέρηση, αφού μόλις τώρα έπεσε στην αντίληψη μου, ότι η χθεσινή μέρα ήταν αφιερωμένη στον Φόβο.

Ξορκίζω λοιπόν κι εγώ το Φόβο γράφοντας για αυτόν. Όπως ακριβώς μας συμβουλεύει ο Δούρειος Ίππος Αλλά για να δούμε πρώτα από όλα τι είναι ο Φόβος;

Φόβος;

Από το ιστολόγιο:
Μαμά...ετών... 39..! (νατασσΆκι)

Όταν ήμουν μικρή, φοβόμουν το σκοτάδι. Φοβόμουν μη μ’ αφήσουν μόνη στην ερημιά (χωρίς ακριβώς να ξέρω “ερημιά” τι σημαίνει…). Φοβόμουν τις κότες! (παιδικό τραύμα, πού να σας εξηγώ…). Φοβόμουν “τον Αντρέα το χοντρό, που ήθελε να με βάλει ανάμεσα σε φέτες ψωμί και να με φάει (εντάξει, κι άλλο παιδικό τραύμα…). Φοβόμουν κι άλλα, που πια δεν τα θυμάμαι.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, άρχιζα να φοβάμαι λιγότερο. Και λιγότερα. Και να προσπαθώ να καταλάβω όχι τι, αλλά γιατί φοβάμαι. Και πρέπει να ομολογήσω πως τα κατάφερνα. Ακόμα κι αυτά που λογικά θα μπορούσα να φοβάμαι, κατάφερνα να τα “παλεύω” -όχι πως δεν φοβόμουν, μα δεν άφηνα το φόβο να με πάρει από κάτω. Νομίζω άλλωστε, πως αν κανείς συνειδητοποιήσει ότι αυτό που πραγματικά φοβάται είναι Ο Φόβος, μπορεί και να τον βάλει “απέναντι”. Και να τον κοιτάξει -στα μάτια. Και να τον αντιμετωπίσει. Δεν ξέρω -σε μένα λειτουργεί.

Αντιμετωπίζουμε τον/τους φόβους μας, λοιπόν. Και μιλάμε. Για όλους. Ειδικά τώρα, που το μέλλον διαγράφεται με σκούρα χρώματα, και γύρω μας βλέπουμε όλο και περισσότερους φοβισμένους, απελπισμένους, απογοητευμένους ανθρώπους. Μιλάμε, γράφουμε -φωνάζουμε αν χρειαστεί. Κάνουμε -ό,τι μπορεί ο καθένας.

Το κείμενο είναι γραμμένο ειδικά για τη σημερινή μέρα, που είναι αφιερωμένη στο Φόβο (άργησα, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ!). Μπορείτε να βρείτε εξαιρετικές αναρτήσεις πολλών άλλων blogger για την ημέρα αυτή εδώ.

Καλή μας βδομάδα

Πρέπει να φοβάσαι, παιδί μου. Έτσι θα γίνεις νομοταγής πολίτης.

Από το ιστολόγιο:
Lixnos (olvios feneatis)


Φόβος :  Έντονο δυσάρεστο συναίσθημα, που προκαλείται εξαιτίας (πραγματικού ή φανταστικού) κινδύνου ή απειλής

 
Ο φόβος είναι ένα βασικό  συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού  κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας  μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη.
Ο φόβος πρέπει να διακρίνεται από τη σχετική συναισθηματική κατάσταση του  άγχους το οποίο εκδηλώνεται σαν εσωτερική ένταση και το οποίο συνήθως συμβαίνει χωρίς την ύπαρξη οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής, απειλής μάλιστα που γίνεται αντιληπτής ως ανεξέλεγκτης ή αναπόφευκτης.


Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάστασης του φόβου έχουμε να κάνουμε σχεδόν πάντα με μελλοντικά γεγονότα, με καταστάσεις ή συμπεριφορές τις οποίες μπορούμε να διαφύγουμε ή να αποφύγουμε. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μια στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν.

Φόβος, Φόβοι… Όχι !

Από το ιστολόγιο:
L’enfant de la haute mer (L’enfant de la haute mer)

οι Ρωμαϊκές élite  χειρίστηκαν τον φόβο
για να αποπολιτικοποιήσουν τις μάζες (Τίτος Λίβιος)

το χάρτινο θηρίο μου, το κουρελοφορεμένο σκιάχτρο, το τέρας το αποτρόπαιο, τον Φόβο, δεν τον περιμένω αύριο, ποτέ δεν δώσαμε ραντεβού… γιατί είναι κιόλας εδώ… εδώ και πολύ καιρό: θα πω «από πάντα»… παρ’όλο που σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που ζω τώρα και εδώ και όχι κάποτε και αλλού… που δεν έχουμε πόλεμο (τον κανονικό εννοώ), δεν έχουμε πανδημίες … όμως φοβάμαι κάθε στιγμή και παντού… ποτέ κοινωνία δεν φοβήθηκε περισσότερο το αύριο… κι εγώ μαζί της…
ο φόβος μου είναι τόσο οικείος, κομμάτι μου, βίωμα, καθημερινότητα:
φοβάμαι να εκτεθώ, φοβάμαι να είμαι μόνη, φοβάμαι τους άλλους, φοβάμαι τους ξένους… φοβάμαι  τον απέναντι οδηγό… φοβάμαι τα ζωάκια που διασχίζουν τον δρόμο χωρίς να με προειδοποιήσουν … φοβάμαι ν’αγαπήσω, φοβάμαι ν’αφεθώ να νιώσω, φοβάμαι να ζω, φοβάμαι να χαθώ, φοβάμαι το άγνωστο… σφίγγω την τσάντα μου σπασμωδικά στο στήθος… φοβάμαι ν’ανταλλάξω, φοβάμαι να συναντήσω… κι αν φοβάται και ο απέναντι… ποιος θα επιτεθεί πρώτος; Φοβάμαι να χάσω τον ζωτικό μου χώρο, την ταυτότητα μου… κι ας μην ξέρω καλά-καλά τις σημαίνουν… φοβάμαι μην πάψω να είμαι «εγώ»…

Φοβάμαι φοβισμένο να σε δω

Από το ιστολόγιο:
Latecomer (latecomer)

Από όποια πλευρά κι αν προσπαθήσω να πλησιάσω αυτό το κουβάρι που είναι ο φόβος, είμαι καταδικασμένος να καταλήξω σε αδιέξοδο. Θα προσπαθήσω να τον στριμώξω π.χ. σε έναν άξονα παράλογου-λογικού ερεθίσματος ή μήπως είναι καλύτερη μια άλλη τυπολογία; Και τι αφήνει απ' έξω η κάθε τυπολογία και τι παραπάνω μπορώ να πω από τους ειδικούς που ασχολήθηκαν ήδη μαζί του; Θα πλησιάσω το θεματάκι μου λοιπόν με brainstorming μερικών από τα επίθετα που μπορούμε να του κολλήσουμε, κι όποιος αντέξει...

Αρχέγονος: Εφόσον γνωρίζω πολύ καλά τους απειροελάχιστους κινδύνους ενός μεσογειακού η βρετανικού δάσους, γιατί περπατώ βιαστικά προκειμένου να μην με πιάσει το σκοτάδι εκεί μέσα; Φοβάμαι άραγε το σκοτάδι ή το δάσος ή και τα δύο; Είναι ο κατεξοχήν παράλογος φόβος, πιθανώς ριζωμένος σε μια εποχή που μια βραδινή βολτίτσα στο δάσος δεν ήτανε και η πιο ακίνδυνη επιλογή του τροφοσυλλέκτη. Ταυτόχρονα, είναι κι αυτός που ξορκίζεται ευκολότερα απ' όλους, με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που ξυρίζεται στο φως της ημέρας, όπως θα έλεγε κι ο αγαπημένος Καμί αν θυμάμαι καλά.

Τhe Τρόμος Show (των 8)

Από το ιστολόγιο:
Λάσπη στ' αστέρια (μούργος)

7/2/2011: Ημέρα κατά του Φόβου

Να καταγγέλουμε το φόβο είναι ίσως "εύκολο"

Από το ιστολόγιο:
Κυνοκέφαλοι (γρηγόρης στ.)

Στα μονόχρωμα ακροατήρια των μεγάλων αφηγήσεων ο φόβος είναι διάχυτος και αισθητός στην όψη και τη διάθεσή τους, καθώς οι λογής νέοι προφήτες μιλώντας πασχίζουν να διευρύνουν με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία τον αριθμό των πιστών και να αποτρέψουν κάθε απόσχιση. Οι ακροατές, ένα άθροισμα από φοβικά εγώ, ακούν και εγκολπώνονται την πίστη του χιλιαστικού οράματος για μια συνεχή και ευθύγραμμη πρόοδο που συνδέεται μονοσήμαντα με την υλική ευμάρεια και την καταναλωτική ευρωστία.Ο φόβος ζωογονεί και ανανοηματοδοτεί τον επερχόμενο Παράδεισο που προβάλλεται. Η ιδεολογική καθαρότητα είναι η αναγκαία αρετή βασισμένη σε αποκαλυπτικά κείμενα με οραματικό χαρακτήρα, που σκοπό έχουν να αποκαλύψουν και να ερμηνεύσουν τα γεγονότα και φαινόμενα του μέλλοντος πριν τη διάβαση από το επερχόμενο πύρινο τέλος, της ιστορίας, του κόσμου, της σημερινής κοινωνίας και την εδραίωση της επαγγελόμενης ευδαιμονίας.

Τι φοβάσαι;

Από το ιστολόγιο:
Кроткая (Кроткая)



το άγνωστο, τη βία, την ανασφάλεια, τον διπλανό σου, μη σε κλέψουν, μη σε βιάσουν, μήπως εισβάλλουν στον ιδιωτικό σου χώρο, μήπως παραβιάσουν την ιδιωτικότητα και το εγώ σου, τον άλλο, τους κακούς, την αναταραχή, την απώλεια των υλικών αγαθών,

τον αυθορμητισμό, τις επιθυμίες, τα όνειρα που γίνονται αλήθεια, τα όνειρα που μένουν όνειρα, τους εφιάλτες που σε ξυπνούν τη νύχτα, το μέλλον το ζοφερό, πώς θα ζήσουν τα παιδιά σου, το φάκελο στο γραμματοκιβώτιο που κουβαλά ένα εθνόσημο βαρύ με ιστορία και εισφορές,

τα παιδιά που πετούν πέτρες, την αστυνομία, το μουσικό χαλί στα ρεπορτάζ των “ειδήσεων”, τις φωνές τους στα παράθυρα, τις φωνές των από πάνω και τα βήματά τους, το κουδούνι που χτυπά, το τηλέφωνο μες τα μεσάνυχτα, τη σειρήνα του ασθενοφόρου,

Χαμογέλα στο φόβο...

Από το ιστολόγιο:
kovovoltes (kovo voltes...)


Τριγύρω αναρτήσεις για το φόβο. Ένας αγώνας κατά του φόβου που μας έχει κυκλώσει. Και εγώ στο βλέμμα θα σταθώ. Απο τα πιο δυνατά αντίδοτα στο φόβο... Ξόρκι μυστικό. Ένα χαμογελαστό βλέμμα. Δυνατό, αληθινό, καθάριο...Να το βλέπεις μπροστά σου να ανθίζει ξανά και ξανά και να λες "ναι, είναι και θα είναι εκεί να με ζεσταίνει". 
Εμφανίζεται πολλές φορές εκεί που δεν το περιμένεις. Ξαφνιάζει. Γλυκαίνει τον μέσα κόσμο με μια απόλυτη ομορφιά. Ίσως και εφήμερη. Δεν έχει σημασία.
Η δύναμη του έχει σημασία. Αυτή που κρατά για όλη τη ζωή...Δύναμη που μπορεί να σε αναστήσει ή να σε σκοτώσει, όταν συμβεί αυτό που λέγαμε, όταν δεν το αναγνωρίζεις το βλέμμα. Γι'αυτό όμως είναι ασύγκριτη η ματιά. Για τα βάθη που σε ταξιδεύει...Ποιός δεν την αναζητά??
*Ο Μπίλυ μου σε αγαπημένα τραγούδια για τα μάτια...Αγνόησε τους υπολοίπους που τραγουδούν. Στη φωνή του μείνε. Σ'αυτό τον αξεπέραστο λυγμό...
"Χαμογελάς, στα μάτια σου γλυστράω..."

Περιμένοντας τον φόβο

Από το ιστολόγιο:
Κουπέπκια ατάκτως τυλιγμένα (k2)

Φόβος: ο Δούρειος Ίππος της Εξουσίας http://grfear.blogspot.com/

Ο Ογούζ Ατάυ (Oğuz Atay, 1934-1977) είναι απ’τους σημαντικότερους σύγχρονους Τούρκους λογοτέχνες (εδώ κι εδώ η μετάφραση ενός άλλου διηγήματός του που είχα κάνει, σε δύο κομμάτια). Η νουβέλα «Περιμένοντας τον φόβο» είναι μέρος της ομότιτλης συλλογής διηγημάτων, που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1973. Το παρακάτω είναι ένα μικρό απόσπασμα, λίγο μετά τη μέση της 65 σελίδων νουβέλας. Στην αρχή της νουβέλας, ο ήρωας, γυρνώντας ένα βράδυ στο σπίτι του, ανακαλύπτει ένα σημείωμα σε μια ακατάλυπτη ξένη γλώσσα, με την υπογραφή «Ούμπορ-Μέτενγκα». Σχεδόν αμέσως απορρίπτει την πρώτη του σκέψη, ότι πρόκειται για λέξεις δίχως νόημα που μουντζούρωσε σ’ένα χαρτί το παιδάκι της καθαρίστριας, αναρωτιέται ποιος άφησε το μυστηριώδες σημείωμα και τρομοκρατείται.

Ο φόβος του μπλόγκερ πριν από την ανάρτηση

Από το ιστολόγιο:
Κούκος μονος (Κούκος)

Θα γράψουν, λένε, στα μπλογκάκια τους για τον φόβο. Για να τον κατανοήσουν και να τον αντιμετωπίσουν. Λένε κι άλλα, ότι θα φοβίσουν την εξουσία, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Στην αρχή με άφησε αδιάφορο. Όταν όμως είδα το χαμό που γινότανε, ζήλεψα. Όπως πριν από λίγο καιρό στο φέισμπουκ, που έβαζαν όλοι σκίτσα με παιδικούς ήρωες στο προφίλ τους και εγώ αρνιόμουν πεισματικά να το κάνω. Το αποτέλεσμα γνωστό, έβαλα τελευταίος και καταϊδρωμένος και μετά προσπαθούσα να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα.

Τώρα όμως είχα δικαιολογία και μάλιστα καλή. Κανένας δεν με κάλεσε να γράψω για τον φόβο. Τι φοβήθηκαν; Μάλλον θα σκέφτηκαν ότι αυτός γράφει ιστοριούλες και δη ερωτικές. Εντάξει, γράφει και καμιά φορά πολιτικά αλλά για ξεκάρφωμα. Τι να την κάνουν μια ιστοριούλα ερωτική για τον φόβο; Εδώ που τα λέμε δεν έχουν και άδικο. Έτσι κι εγώ δεν θα γράψω. Όσο όμως το σκέφτομαι τόσο θέλω να γράψω. Αναρωτιέμαι αν έγραφα τι θα έγραφα; Έψαξα παλιές αναρτήσεις μέχρι που βρήκα μια που την είχα γράψει για τελείως διαφορετικό λόγο. Με λίγο ρετουσάρισμα και με έναν καινούριο τίτλο μια χαρά θα έστεκε.

Ο φόβος φυλάει τα έρμα

Από το ιστολόγιο:
Κόκκινο μπαλόνι (κόκκινο μπαλόνι)

Γνώρισα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε έναν συμπαθέστατο σκυλάκο, οικόσιτο, με το ευφάνταστο όνομα Ταλιμπάν.

Δεν ξέρω πώς και απέκτησε αυτό το όνομα, το σίγουρο είναι πως δεν του πολυπήγαινε.

Ο Ταλιμπανάκος, μόλις 10 μήνων, έτρεχε φωνάζοντας κάθε φορά που έβλεπε κάποιον στην πόρτα, ακόμα κι αν τον είχε ξαναδει. Μόλις έσκυβες να το χαϊδέψεις έφευγε προς τα πίσω τρομαγμένος και μόνο αν πήγαινες χαμηλά δίπλα του καθόταν. Αλλά τότε έλιωνε στα χάδια! Ρώτησα κι έμαθα πως όταν ήταν μικρός, για μια “ζαβολιά” που έκανε τις έφαγε άσχημα…και το θυμάται. Και έτσι, αν και η φύση του και η ηλικία του του λένε να παίξει σαν τρελός, αυτός φοβάται όταν πλησιάζεις!

Χτες το απόγευμα, στο δρόμο μιας επαρχιακής πόλης, ένα κοριτσάκι 4-5 χρονών πήγαινε βόλτα με τη μαμά της και (υποθέτω) τη θεία της και τις ξαδέρφες της, έφηβες. Απόγευμα Κυριακής, η κλασσική βόλτα-πασαρέλα της επαρχίας, αλλά το κοριτσάκι είχε άλλη διάθεση.

Φοβάσαι; Και εγώ!

Από το ιστολόγιο:
Κατερίνα (katerina)

Ο Φόβος, ένας μηχανισμός. O Φόβος, μια ασπίδα προστασίας. Ο Φόβος, ένα Δώρο της μάνας Φύσης για Ζωή. O Φόβος, μια προειδοποίηση για τον κίνδυνο, που στηνει καρτερι στη Ζωή. Ο Φόβος συνδεδεμένος άρρηκτα με το ένστικτο της επιβίωσης. Ο Φόβος σύμμαχος.
Ο Φόβος Τύραννος.

Στη διαχείριση του Φόβου επενδύουν όλες οι Εξουσίες.

Σε αυτόν τον Τύραννο που μπορεί να εισχωρήσει, εκεί, που κανένας άλλος ...«ανθρωποφύλακας» δεν έχει την δυνατότητα να παραβιάσει .

Στο μοναδικό Άσυλο. Στο μοναδικό Άβατο. Στο νου.
Η ...φαρμακευτική αγωγή που χρησιμοποιούν οι κάθε λογιώ Εξουσίες, ένα εξαιρετικά εθιστικό και παράλληλα εξαιρετικά παραλυτικό, ναρκωτικό. Το ... «φάρμακο» που συνήθως έχει σαν δραστική ουσία τον Φόβο και σαν έκδοχο την Ενοχή.

Οι Θρησκείες που διαχειρίζονται τον υπαρξιακό Φόβο των ανθρώπων. Τα Ιερατεία που ξορκίζουν .... ενοχές, από το προπατορικό αμάρτημα μέχρι την ψηλάφηση του τύπου των ήλων και με αντάλλαγμα την υπακοή, τάζουν παράδεισους... στην άλλη ζωή.

Ξορκίζω τον φόβο... !! ...

Από το ιστολόγιο:
Κατά της επιλόχειας κατάθλιψης (Καλλη)

Εχθές ήταν η ημέρα κατά του φόβου...

Θέλω να ξορκίσω τον φόβο, αυτόν που με τρώει από μέσα...
κι αν δεν τον σταματήσω μπορεί να μου κατασπαράξει
τα πάντα...

Ο φόβος ένα πολύ δυνατό συναίσθημα,
ένα φοβερό όπλο για όποιον μπορεί να τον γαλουχίσει
εναντίον άλλων...

Εάν του το επιτρέψουμε...
...θα το κάνει!

Μη σε φοβίζουν. Τρόμαξέ τους, ΕΣΥ!!!

Από το ιστολόγιο:
Κανάλι (kanali)

7/2/2011: Ημέρα κατά του Φόβου


Η παγκοσμιοποίηση του Φόβου απειλεί τον πλανήτη.
Ο Φόβος από επίκτητη χημικοβιολογική αντίδραση σε απειλητικά ερεθίσματα, από συμπτωματικός ατομικός βιολογικός συναγερμός που σώζει, μεταλλάχθηκε σε παγκόσμιο  εξουσιαστικό εφιάλτη που σκοτώνει.
Η υπακοή των μαζών φαίνεται να είναι το κύριο μέλημα της πολιτικής εξουσίας σε κάθε εποχή. Η διαλεκτική του φόβου των μαζών, που πότε είναι φοβερές και πότε φοβισμένες, είναι φανερή στις μέρες μας και είναι ένα από τα εργαλεία καθυπόταξης του κόσμου.

Φόβος, ο δορυφόρος του ανθρώπου

Από το ιστολόγιο:
Καμηλοκαβαλαρίες (Darthiir the Abban)

Ο φόβος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν είναι κάτι καταδικαστέο σε όλες τις εκφάνσεις του. Αν ο άνθρωπος δεν φοβόταν τη φωτιά, σήμερα δεν θα υπήρχε η ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος όμως έμαθε να διαχειρίζεται τη φωτιά, και απελευθερώθηκε από το φόβο του. Με τον ίδιο τρόπο μαθαίνει να διαχειρίζεται όλα όσα άπτονται του κόσμου του και απελευθερώνεται από τους φόβους του. Ορισμένα άλλα τα παραβλέπει και απελευθερώνεται από τους φόβους του. Όπως ας πούμε τον φόβο της μετά θάνατον ζωής ή ανυπαρξίας, ο καθένας μπορεί να διαλέξει ότι θέλει.

Όλη η ιστορία οδηγεί τον άνθρωπο στην απελευθέρωσή του από τον φόβο. Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης πορείας της ανθρωπότητας όμως, πολλοί έδρασαν αντίθετα. Διαχειρίστηκαν το φόβο του ανθρώπου για να εξουσιάσουν τις κοινωνίες. Του εμφύσησαν το φόβο, για να τον σκλαβώσουν, να τον ωθήσουν να ενστερνιστεί τις απόψεις τους, ή να δράσει όπως αυτοί όριζαν. Έτσι, τί ειρωνεία, η ίδια η κοινωνία που δημιουργήθηκε ώστε ο άνθρωπος να υποβοηθηθεί να ελευθερωθεί από τον φόβο, τον οδήγησε σε πάμπολλες περιπτώσεις στη σκλαβιά του.

Καιρός είναι τους γυρίσουμε όλους τους φόβους μας πίσω

Από το ιστολόγιο:
Καλώδια (καλώδιο)

ας το πιστέψουμε: μπορούμε να τους φοβίσουμε και εμείς !

οο

Bond of union. M. C. Escher

Μεγαλώνουμε με τους φόβους μας.
Μαζί με τα χρόνια μας μάλλον αυξάνονται κι αυτοί-αυξάνονται και μεγεθύνονται. Μερικοί από αυτούς μας φαίνονται τόσο μόνιμοι που μας κάνουν να πιστεύουμε πως γεννηθήκαμε μαζί τους. Πλάνη είναι, μια από τις πολλές πλάνες που πλάθουν η εξοικείωση και η συνήθεια.

Πρωτογενής είναι μόνο ο τρόμος που έχει και περιορισμένη διάρκεια, συνήθως μικρή. Οι φόβοι διδάσκονται και έχουν διάρκεια, πολλές φορές συνοδεύουν ολόκληρη ζωή. Διδάσκονται με την πρώτη κουταλιά κυριολεκτικά, τότε που αν δεν κατέβει, θα έρθει ο δράκος, ο μπαμπούλας, ο αστυνόμος, κάποιος "κακός" θα βρεθεί πρόχειρος για να έρθει.

Η εξουσία του φόβου

Από το ιστολόγιο:
It's the end of the world as we knew it (mamma)

Ένας φίλος έγραψε αυτό
και θυμήθηκα πως για το φόβο
είχα γράψει από το 2008.
Τετάρτη, 17 Σεπτεμβρίου 2008


Φοβάμαι.

Τι φοβάσαι αγόρι μου;

Το φάντασμα.

Δεν υπάρχουν φαντάσματα Παύλο.

Υπάρχουν.

Άκου να σου πω αγάπη μου, ο φόβος είναι πολύ ισχυρό όπλο. Όποιος μπορεί να σε κάνει να φοβάσαι σε έχει υποχείριο.

(ενεός)

Όταν φοβάσαι δεν είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτά που θέλεις. Κάνεις αυτά που σου υπαγορεύει ο φόβος σου.

(το αυτό)

Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε φοβίσει.

Εγώ φοβάμαι το φάντασμα.

Κι εγώ φοβάμαι. Όχι το φάντασμα γιατί δεν υπάρχει. Αλλά υπάρχουν καταστάσεις που με φοβίζουν κι εμένα.

Τι φοβάσαι μαμά;

Φοβάμαι μήπως χάσω τη δουλειά μου και δεν έχω λεφτά να πάρω φαγητό να φάμε.

Ααα.

Φόβος: ο πιο ύπουλος νικημένος εχθρός μου

Από το ιστολόγιο:
Innerscapes (Spy)

Ώρες ώρες ένιωθα πραγματικά ευλογημένος.
Κατάφερα να έχω μια καταπληκτική πορεία στη ζωή μου. Με την έννοια της καριέρας, των απολαβών και ότι άλλο αυτά τα δύο συνεπάγονται. Έφτιαξα από το μηδέν πολλά και ξεχωριστά πράγματα στην πιο δημιουργική μου ηλικία. 25 με 40. Κατάφερα να έχω απανωτές επαγγελματικές και προσωπικές επιτυχίες, να φτιάξω ένα σπίτι και μια ζωή από το μηδέν. Οι γονείς μου ήταν πολύ φτωχοί, χωρίς ακίνητα, χωρίς αυτοκίνητα- κάτι σακαράκες θυμάμαι μια ζωή τον πατέρα μου να οδηγεί- μα με έμαθαν πώς να στέκομαι όρθιος. Κατάφερα πολλά για τα μέτρα μου. Και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μου χαρίστηκε.

Φόβος

Από το ιστολόγιο:
Indiblog (indictos)


Όποτε ακούω την λέξη φόβος θυμάμαι πάντοτε την κουβέντα ενός ανθρώπου που εκτιμούσα.
Ο πιο μεγάλος μπάτσος είναι ο φόβος.

(sorry αλλά δεν μπορώ να γράψω κάτι πιό έξυπνο/εύστοχο/περιεκτικό από αυτό. Βία βία να βάλω ένα τραγούδι )
.

Φοβάμαι (ότι κατέληξα διδακτικός)

Από το ιστολόγιο:
Herr K. (Herr K.)




Η δημοσιογράφος του αιγυπτιακού καναλιού NILE TV, Σαχίρα Αμίν, εξηγεί ότι έφυγε από το κανάλι όταν της ζητήθηκε να μη μεταδίδει εικόνες από τις διαδηλώσεις κατά του αιγυπτιακού καθεστώτος. “Δεν ήθελα”, λέει, “να είμαι μέρος του προπαγανδιστικού μηχανισμού.”
Αχ βρε Σαχίρα, εικόνες σου είπαν μοναχά να μην δείξεις. Ούτε να δυσφημήσεις απεργούς, ούτε να απειλήσεις το κοινό με δικτατορία, ούτε να βρίσεις τους αντιφρονούντες από τηλεοράσεως, ούτε…
Τέλος πάντων, αφού ήθελες να κάνεις του κεφαλιού σου, καλά έκανες. Το πιο ωραίο βέβαια είναι αυτό που είπες αφότου έφυγες: “τώρα αισθάνομαι ανακουφισμένη”.

Ανακουφισμένοι όμως ακούγονται και αυτοί που συνέταξαν το ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ κκ. ΛΥΡΙΤΖΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ:

Έμφοβο παραλήρημα

Από το ιστολόγιο:
Η Ωραία Σέλιτσα (Σελιτσάνος)

ΚΛΙΚ στη φωτο.

Ανήκω σε μια γενιά που γεννήθηκε και ανδρώθηκε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται «χρυσή εποχή» της καπιταλιστικής ανάπτυξης . Μεσούντος του ψυχρού πολέμου – ο οποίος όμως είχε ήδη εφεύρει τον όρο «ύφεση» - η ανεργία σε παγκόσμια κλίμακα έτεινε να μηδενιστεί και το βιοτικό επίπεδο των – δυτικών τουλάχιστον – κοινωνιών βελτιωνόταν διαρκώς .

Μπορεί να ζήσαμε στην αταξία της δεκαετίας του ’60 , μπορεί να ανδρωθήκαμε μες στη χούντα και στην πολιτική αμφισβήτηση της μεταπολίτευσης , όμως τον απόλυτο φόβο δεν τον νιώσαμε ποτέ στο πετσί μας. Ακόμα και μέσα στη μαυρίλα της στρατιωτικής δικτατορίας ό,τι φοβόμασταν φωτιζόταν από την ελπίδα της αλλαγής.
Ο όρος «απόλυτος και αδιέξοδος φόβος» απουσίαζε από το λεξιλόγιό μας .

Ήρθαν τα άγρια να φοβίσουν τα ήμερα! (στο τέλος θα φοβόμαστε και τη σκιά μας)

Από το ιστολόγιο:
Η Θεία Απ' Το Σικάγο (H 8eia ap to Chicago)


Μια φορά κι έναν καιρό - ναι, τόσο παλιά ήταν που μοιάζει πλέον με παραμύθι στη μνήμη - η φιλόλογός μου στο λύκειο μας ζήτησε να γράψουμε έκθεση με θέμα το φόβο. «Δεν ξέρω τι να γράψω», της λέω. «Και γιατί παρακαλώ Παπαδοπούλου παιδί μου;». «Διότι δεν ξέρω τι να γράψω. Δε φοβάμαι τίποτα», της είπα. Τελικά έγραψα ένα άκρως σαρκαστικό κείμενο περιγράφοντας διάφορα φανταστικά σενάρια για πράγματα που θα μπορούσα να φοβηθώ ή να με τρομάζουν, αλλά «προφανώς» κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε στην πραγματικότητα διότι ως γνωστόν ήμουν ατρόμητη από πάντα.

Και τα χρόνια πέρασαν, ίσως ωρίμασα (;) και τελοσπάντων τώρα πλέον βρέθηκε κάτι που με τρομάζει. Δεν είναι το σκοτάδι, τα φίδια, οι αράχνες και άλλα χαζά που κορόιδευα. Είναι οι άνθρωποι, ο τρόπος που έχουν εξελιχθεί οι κοινωνίες ανά το δυτικό κόσμο αλλά και γενικότερα. Όχι όλοι οι άνθρωποι, όχι.

#

Από το ιστολόγιο:
grep Alt (Stazybo Horn)

I’m all these words, all these strangers, this dust of words, with no ground for their settling, no sky for their dispersing, coming together to say, fleeing one another to say, that I am they, all of them, those that merge, those that part, those that never meet, and nothing else, yes, something else, that I’m something quite different, a quite different thing, a wordless thing in an empty place, a hard shut dry cold black place, where nothing stirs, nothing speaks, and that I listen, and that I seek, like a caged beast born of caged beasts born of caged beasts born of caged beasts born in a cage and dead in a cage, born and then dead, born in a cage and then dead in a cage, in a word like a beast,

#Φόβος

Από το ιστολόγιο:
GiagiaDuck's Posterous (GiagiaDuck)

Λενάκι,

Σήμερα, διάβασα, είναι η μέρα κατά του φόβου.

Νομίζω ότι το όπλο -ή ένα όπλο για να μην ακουστώ απόλυτη- κατά του φόβου είναι η κάβλα. Κι ας μη σ'έχω συνηθίσει σε τέτοιες λέξεις.

Σε φιλώ,

Η γιαγιά

#grfear

David Bowie feat. Nine Inch Nails - I`m Afraid Of Americans (Ημέρα Ενάντια στόν Φόβο)

Από το ιστολόγιο:
Gatouleas (gatouleas)



Ο πενηντάχρονος (τότε) David Bowie κατέθετε στα 1997 το δικό του φρικάρισμα για την αμερικάνικη κυριαρχία.

Το έγραψε μαζί με τον Brian Eno αλλά το έφτιαξε παρέα με τους Nine Inch Nails για να του δώσει την απαραίτητη δυναμική.

Η εξατομικοποιημένη κοινωνία με τα πλαστικά σύμβολα ευημερίας, είναι παγκόσμιο πρότυπο πολιτισμού.

Αμοραλισμός και κοινωνική αποδόμηση πάνε πακέτο.

Ναι! Ο Bowie φοβάται αυτούς τους Αμερικανούς…

Τραγουδά

I`m afraid of Americans… God is an American

Και εύχεται να είναι αλλιώς.

Σιγά μη φοβηθώ!!!

Από το ιστολόγιο:
ΈΦΗΒΟΣ (Έφηβος)


7/2/2011 Ημέρα ενάντια στον φόβο

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
Και πως ο κόσμος είν’ανήμερο θεριό
που όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’τις λύπες θα πετάξω

Αρνούμαι να φοβάμαι

Από το ιστολόγιο:
ESKARINA (Eskarina)

Φόβος (ο) : Το εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα που καταλαμβάνει κάποιον στην παρουσία ή στη σκέψη πραγματικού ή υποθετικού κινδύνου ή απειλής.

Ο φόβος μπορεί να είναι σωτήριος. Ανεβάζει την αδρεναλίνη, αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς, κινητοποιεί τις αισθήσεις, πουσάρει τη σκέψη. Όλα, για να βρεθεί ο τρόπος να αποφύγω τον κίνδυνο και να παραμείνω ζωντανή. Όταν ο φόβος είναι στιγμιαίος.

Ο φόβος είναι εργαλείο για το σώμα μου. Αλλάζει τις διεργασίες του, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της "διάσωσης" μου από τον υπαρκτό κίνδυνο που απειλεί τη ζωή μου, τη βιολογική επιβίωση μου.

Ο φόβος μπορεί να είναι καταστροφικός. Μουδιάζει το μυαλό, εξαφανίζει τα υπόλοιπα συναισθήματα, παραλύει τη θέληση, θολώνει την κρίση. Όλα, γιατί φοβάμαι κάτι που έρχεται, που μπορεί να έρθει, που δεν έχει έρθει αλλά μάλλον θα έρθει. Όταν ο φόβος είναι διαρκής.

Ο φόβος είναι εργαλείο για τους άλλους. Αλλάζει την πραγματικότητα μου,  ενόψει ενός υποθετικού κινδύνου που με απειλεί με την απώλεια, ώστε να πράττω ή να σκέφτομαι κατά τρόπο που εξυπηρετεί κάποιους, προκειμένου να αποφύγουν εκείνοι τον κίνδυνο που απειλεί τα σχέδια τους. Η μάχη που πρέπει να δώσω δεν είναι για τη - βιολογική - ζωή μου, είναι για το μυαλό μου. Πρέπει να υπερασπιστώ το δικαίωμα μου να σκέφτομαι, να αξιολογώ, να κρίνω, να επιλέγω. Πρέπει να υπερασπιστώ όλα εκείνα που είναι η ουσία και δίνουν νόημα στη βιολογική ζωή μου.

Ο φόβος κατοικεί στην αμυγδαλή του εγκεφάλου μου. Εγώ όμως διαθέτω και προμετωπιαίο λοβό και εκεί κατοικεί η λογική μου. Αρκεί να το ζητήσω και θα ενεργοποιηθεί αμέσως. Θα μειώσει τα χημικά με τα οποία ύπουλα ο φόβος έχει πλημμυρίσει το σώμα μου. Θα μειώσει τη δυσφορία που αισθάνομαι. Θα αρχίσει να χρησιμοποιεί τις πληροφορίες, ώστε να μου δώσει απαντήσεις. Θα με κάνει άνθρωπο πάλι και όχι φοβισμένο αγρίμι.

Τώρα πια δεν φοβάμαι. Σκέφτομαι. 

Άρα, ήρθε η ώρα να φοβηθούν εκείνοι που με (εκ)φόβιζαν.

Ημέρα κατά του φόβου (πληροφορίες εδώ)

Φ _ β_ ς

Από το ιστολόγιο:
Εξεγερμένο το 2009 (HappyHour)

«Ο τελευταίος εργαζόμενος»

Αθήνα, έτος 2013, οδός Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Το φως της ανακριτικής λάμπας έπεφτε εκτυφλωτικά πάνω του. Τα μάτια του κόκκινα είχαν μικρύνει από την αϋπνία, ένιωθε σαν μικρό ποντίκι , 43 ώρες είχαν περάσει από την ώρα που έκλεισαν οι κάλπες και τον συνέλαβαν. Λογικά τα εκλογικά αποτελέσματα θα πρέπει να είχαν ανακοινωθεί, σκέφτηκε, έτσι εξηγείται και η αγριότητα των βασανιστηρίων του που είχαν ενταθεί τις τελευταίες ώρες. Ναι, ναι σίγουρα αυτό ήταν. Αν και στην αρχή είχε αποδώσει την απότομη μανία των μπάτσων στην άκαμπτη στάση του, τώρα ήταν σίγουρος πως είχαν ανακοινωθεί τα αποτελέσματα. Στη σκέψη αυτή δεν μπόρεσε παρά να χαμογελάσει. Ολέθριο λάθος! Ο διοικητής, που μόλις είχε αναλάβει ο ίδιος προσωπικά την υπόθεση του, είδε με την άκρη του ματιού του το πρόσωπο του. Τινάχτηκε στον αέρα, πετώντας την καρέκλα του.

«Γέλας ρε καθίκι;» ούρλιαξε και του ρίξε σφαλιάρα.

«Γελάς;»

Ο Φόβος των Φίλων μου Ι

Από το ιστολόγιο:
Elf (Elf)

Της Σοφίας Κολοτούρου

“…Η Κοινή Γνώμη, καλοκουρντισμένη,
κινείται ρυθμικά στις δυο γραμμές,
όπως πάντα, σαν εκκρεμές…”

Νίκος Καζάνας – Ένα Καλοκαίρι

ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ

Φοβάμαι τον καρκίνο και το AIDS
και στην κλεψύδρα, κόκκους τις στιγμές
το χρόνο μου μετράω, καλός πολίτης,
-που, στα κρυφά, διαβάζω και το Strange
με θεωρίες συνομωσίας τρανταχτές-
τη σκέψη μου τραβάνε, σαν μαγνήτης

στης Κοινής Γνώμης το αέναο εκκρεμές.

Φοβάμαι ότι…

Από το ιστολόγιο:
Ελεύθερος Δικτυογράφος (Elikas)

Φοβάμαι ότι
χωρίς φόβο και πάθος
η αλήθεια και μόνον η αλήθεια
δεν ενδιαφέρει πια
κανέναν

…σιγά μην φοβηθώ…

Από το ιστολόγιο:
El Sombrero (duendes)

Τον Ιούλιο του 1981 κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η ταινία «Escape to victory» που αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας κρατούμενων σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου οι οποίοι δέχονται να αντιμετωπίσουν σε ποδοσφαιρικό αγώνα επίδειξης μια ομάδα Γερμανών. Αρνούμενος να σου χαλάσω το φινάλε (σε περίπτωση που είσαι αυτός ο ένας στους δέκα ποδοσφαιρόφιλους που δεν την έχει δει) δεν αποκαλύπτω λεπτομερώς το τέλος αλλά δεν χρειάζεται και τρομερές ικανότητες συνδυαστικής σκέψης για να καταλάβεις πως μπορεί να τελειώσει μια τέτοια Χολιγουντιανή ταινία στην οποία συμμετέχουν οι Πελέ και Μπόμπι Μουρ και την εστία της ομάδας προστατεύει – χωρίς να σκοτώσει/πλακώσει κανέναν – ο Συλβέστερ Ράμπο Ρόκι Σταλόνε.

Φόβος

Από το ιστολόγιο:
Έγκλημα και Τιμωρία (Nina C)

Της Νίνας Κουλετάκη

Το πιο αποτελεσματικό μέσο χειραγώγησης των μαζών
Για να χειραγωγήσει μια κυβέρνηση τους πολίτες της, μέσω του φόβου, χρειάζεται μόνο τρία πράγματα: τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ψέμματα και διεφθαρμένους πολιτικούς. Στις μέρες μας, σ’ ολόκληρο τον κόσμο αλλά και στον τόπο μας, υπάρχουν και τα τρία σε επάρκεια και εργάζονται άοκνα για να φυτέψουν τον σπόρο του φόβου σε μυαλά και συνειδήσεις. Οι λαοί τρομοκρατούνται με σκοπό να υπαναχωρήσουν από δικαιώματα, ακόμη και συνταγματικά, χωρίς να διανοούνται να διαμαρτυρηθούν, πόσο μάλλον να επαναστατήσουν.

Τα επίπεδα ελέγχου των μαζών, στα οποία μπορεί να φτάσει μια κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τον φόβο, είναι αξιοθαύμαστα. Ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να δέχονται περιορισμούς στην προστασία της ιδιωτικότητας και των προσωπικών τους δεδομένων. Σ’ αυτήν την περίπτωση το δόλωμα δεν είναι άλλο από την υποτιθέμενη παροχή της «ασφάλειας». Και το χειρότερο είναι ότι στο δόλωμα αυτό «τσιμπάνε» οι πολίτες. Παραιτούνται από τα δικαιώματά τους, δέχονται κάμερες σε δρόμους, διόδια, δημόσιες υπηρεσίες, ιδιωτικές επιχειρήσεις, παντού. Δέχονται προσβολή της προσωπικότητάς τους σε σταθμούς, λιμάνια και αεροδρόμια, υφίστανται μεταχείρηση που είναι αμφίβολο αν αρμόζει ακόμα και σε εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Για μιαν αυταπάτη ασφάλειας, για μια πλασματική ηρεμία. Φανταστείτε αυτά τα μέτρα να είχαν ληφθεί μερικές δεκαετίες νωρίτερα: οι πολίτες θα είχαν βγει στους δρόμους.

Φόβος. θέλω το χέρι σου

Από το ιστολόγιο:
désillusion (-)

ένα μαυρόασπρο σκίτσο, ένα ποντίκι όρθιο, με την πλάτη στον τοίχο.

πειραματόζωο σε πολεμικά όπλα, που εμπνέουν φόβο.

έμπνοια.

να πνίγεσαι από τον αέρα που εισπνέεις και να φοβάσαι μαζί του.

αυτό ήταν το όπλο.

το όπλο είναι μια άθλια λέξη: πώς μπορείς να έχεις όπλο σου την ελπίδα και να πορεύεσαι στη ζωή, και

πώς μπορείς

με όπλο

να σκοτώνεις έναν άλλον άνθρωπο ή ζώο.

μαζεύω την άμμο με φόβο

περιμένω να εκραγεί μέσα μου το φαινόμενο 'έρημος'.

ζητώ το χέρι σου.

δε μιλώ

δε στέκομαι όρθια,

είμαι σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου και σωπαίνω.

ζητώ ένα χέρι να ακουμπάει στο δικό μου, κι είναι αυτή η στιγμή σαν τη δημιουργία στο ταβάνι της σιξτίνα.

ο φόβος είναι θάνατος. και ζωή,

είναι η ελπίδα ότι αυτό συνεχίζει, ότι κάτι δίπλα υπάρχει και αγαπά, δεν ξέρω τι είναι, έχω τα μάτια κλειστα στην πεποίθηση της σοφίας.

τρέμω με το χεράκι απλωμένο στο δάσκαλο της πρώτης δημοτικού

τρέμω με το στόμα κλειστό μπροστά στην εμπάθεια των κοινωνικών σχέσεων

τρέμω μπροστά σ' ένα κλειστό φάκελλο, σ' ένα γράμμα, σε δυο γράμματα, σε δυο ανθρώπους, σε χέρια απειλητικά

και ποτίζομαι φόβο

φόβο κι αναξιοπρέπεια.

όχι ότι ποτέ είχα 'αξιοπρέπεια', μα είχα ζωή.

βγάζω προσεκτικά το κουκούλι του φόβου από μέσα μου. να μείνει ολόκληρο. το βγάζω από τα πνευμόνια της ψυχής

κοιτάζω.

το τέρας ολόκληρο. αχανές και άμορφο, ουσιαστικό και ανίερο.

μετά,

το ίδιο προσεκτικά, βγάζω το φόβο από το νου μου.

τον πετώ έξω,

ακουμπώ στο γαλάζιο γιατί δεν έχει μείνει τίποτα πέρα απ' αυτό,

γδύνομαι,

πέφτω και κοιμάμαι.

είτε με θάνατο, είτε με ελπίδα,

η αγάπη

έχει βγάλει έξω το φόβο.

θα είμαι πια ήσυχη, σαν ένα σπουργίτι στο χεράκι του σήμερα. καλημέρα σας.

Το post αυτό γράφτηκε για την “Ημέρα ενάντια στο φόβο”. Δείτε περισσότερα εδώ

Φόβος (και η αλήθεια των άλλων)

Από το ιστολόγιο:
Celin (celin)


Για οποιον δε γνωριζει σχετικα,η σημερινη μερα κηρυχτηκε ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.
Μια αξιολογη πρωτοβουλια απο ανθρωπους που θελησαν να ξορκισουν τον φοβο,γραφοντας για αυτον,δειχνοντας οτι υπαρχουν λογοι να φοβασαι αλλα απο τη στιγμη που δεν ειμαστε μονοι,οι λογοι αυτοι γινονται λιγοτεροι.
Ειμαστε πολλοι,ειμαστε περισσοτεροι απο αυτους.
Οταν μοιραζομαστε τον φοβο μας,ο φοβος εξασθενιζει,ο φοβος παυει να αποτελει εμποδιο,καθιζηση,αναβλητικοτητα,ακινησια.
Εν ολιγοις,οταν δε δισταζεις να πεις σε καποιον οτι φοβασαι,τοτε ο φοβος ελαφραινει λιγο το βαρυ φορτιο του,γιατι διαπιστωνεις οτι κ ο διπλανος σου φοβαται εξισου.
Κ αυτο δεν ειναι απλως παρηγορια στον αρρωστο,αλλα μπορει να αποτελεσει το πρωτο βημα προς τη κατανοηση του Αλλου,
και η Κατανοηση μπορει να αποτελεσει το πρωτο βημα προς την Αλληλεγγυη,
και η Αλληλεγγυη μονο, ειναι αυτη που μπορει να εκμηδενισει τους φοβους,τις αγωνιες,τις ανησυχιες,
αρκει η Αλληλεγγυη να μη μεινει μονο μια κουφια λεξη,
που τη χρησιμοποιουμε ευκαιριακα,επειδη βρεθηκαμε κ εμεις σε δυσκολη κατασταση,
να μην ειναι η φωνη που ζηταει Αλληλεγυη απλως μια φωνη που ουσιαστικα ζηταει Βοηθεια,
η φωνη που ζηταει Βοηθεια ειναι παθητικη κ ως εκ τουτου,αναποτελεσματικη,
η φωνη που ζηταει Αλληλεγγυη και με τις πραξεις της αποδεικνυει το Αμφιδρομο της,
ειναι μια φωνη ενεργητικη,μια φωνη αποτελεσματικη,
μια φωνη που υψωνει εμποδια στην Εξουσια,μια φωνη που δε θα επιτρεψε στην Εξουσια να συνεχισει το βρωμικο παιχνιδακι της,το παιχνιδι του κοινωνικου αυτοματισμου,του ΜΙΣΗΘΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ,του ΖΗΣΕ ΚΙ ΑΣΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ.

Τα φοβερά μη

Από το ιστολόγιο:
Bourek (Sulpice)




"Έμαθα γι΄αυτή την κίνηση από την φιλή μου του Coco η οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μου προτείνει να γράψω και γω κάτι. Αρχικά η απάντησή μου ήταν αρνητική. Στην ερώτηση "μα γιατί δεν γράφεις κάτι;" Η απάντηση ήταν πολύ απλή. "Γιατί φοβάμαι".
Μετά απο αυτή την εκμυστήρευση, η λέξη αυτή άρχισε να μου τριβελίζει το μυαλό. Ξέρετε είναι από τις λέξεις που σε συνδυασμό με τα συναισθήματα που γεννούν τις μαθαίνουμε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας, οι περισσότεροι, και ζουν καταχωνιασμένες στα πιο βαθιά μέρη του εγκεφάλου μας. Έχουμε μάθει να ζούμε μαζί μ΄αυτές και γι αυτό δεν μας παραξενεύει ουδόλως όταν εμφανίζονται μπροστά μας. Μάς παραξενεύει μάλλον που βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ΄αυτές.
Ας σκεφτούμε πόσες φορές μας έχει καλλιεργηθεί η αίσθηση του φόβου και από πότε. Βέβαια όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν το ίδιο αλλά γεγονός είναι ότι όλοι φλερτάραμε μ΄αυτή την έννοια. Ας αναλογιστούμε πόσα "μη" έχουμε ακούσει στην μικρή μας ηλικία...

http://grfear.blogspot.com

Από το ιστολόγιο:
Blues Hand (chmarni)


Σήμερα 07/02/2011 ημέρα κατά του φόβου,μπορείτε να επισκεφτείτε το Blog http://grfear.blogspot.com. Μια καινούρια προσπάθεια από Bloggers. εκεί θα βρείτε μεταξύ (πάρα) πολλών άλλων καιτο δικό μου Post με θέμα τι άλλο; Τον φόβο.

Φοβοφοβία

Από το ιστολόγιο:
Blow your head off (kopoloso)




Το να μιλάμε με την καλή μου για το μέλλον και να χαμηλώνουμε τη φωνή για να μην ακούνε τα παιδιά, αυτό είναι φόβος.

Γιατί –να σου πω κάτι; Περισσότερο από το ίδιο το μέλλον, φοβάμαι το φόβο για το μέλλον.

Οι φοβιτσιάρες βίδες κι άλλα νευρικά εξαρτήματα

Από το ιστολόγιο:
Βελούδινη σκιά (Coco)


Να πω τη μαύρη αλήθεια, περίμενα να επαναστατήσουν πρώτα τα λάστιχα. Θά΄ταν απολύτως αναμενόμενο με τόση ταλαιπωρία που τραβάνε, η χιλιομπαλωμένη τους ψυχή δεν θ΄άντεχε πια και θά ΄σκαγε σ΄ ανύποπτο χρόνο σαν δεχόταν ακόμα μια βιαστικά υπολογισμένη πίεση ή πάλι, χειρότερα, θα παρέδιδαν το πνεύμα υποκύπτοντας στην πολύχρονη φθορά. Αλλά με βολεύουν και τα κρατάω, γιατί τα συγκεκριμένα, όχι μόνο είναι φτηνά αλλά και αξιόπιστα σε απαιτητικές και ποικίλες συνθήκες, δεν είναι δα εποχή να συντηρείς δυο και τρία ποδήλατα, φτάνει ένα για όλες τις δουλειές. 'Η σχεδόν.

Επιπλέον οι σαμπρέλες είχαν δεχτεί αδιαμαρτύρητα και με απόδοση που με εξέπληξε, τουλάχιστον δυο τρία μπαλώματα στο πόδι η καθεμιά, και βολεύτηκαν χωρίς τσιριμόνιες μες τη φωλιά τους, ξεθάρρεψα και γω και δεν τις έπαιρνα πια στα σοβαρά, ακόμα κι όταν η μία, αυτή με την πιο κοντή βαλβίδα διαπραγματευόταν τον αέρα, δεν αγχώθηκα, απλά δοκίμασα άλλη τρόμπα πιο αποφασιστική κι έκλεισε το θέμα. Ούτε εμφανισιακά με εκθέτουν, γιατί βέβαια τις καλύπτουν τα λάστιχα κι έτσι, εξοικονομώντας χρήματα απ΄ τις σαμπρέλες, που σιγά μην τις άλλαζα κάθε που σφύριζαν και τραγουδούσαν, αγόρασα μια σέλα πολύ αεροδυναμική.

The Fear

Από το ιστολόγιο:
Aura Voluptas (Aura Voluptas)



http://www.youtube.com/watch?v=9R_sporWpOo

I want to be rich and I want lots of money
I don’t care about clever I don’t care about funny
I want loads of clothes and fuck loads of diamonds
I heard people die while they are trying to find them

And I’ll take my clothes off and it will be shameless
Cause everyone knows that’s how you get famous
I’ll look at the sun and I’ll look in the mirror
I’m on the right track yeah I’m on to a winner

#GrFear

Από το ιστολόγιο:
arkoudos.com (arkoudos)

Δεν φοβάμαι να φοβάμαι

Από το ιστολόγιο:
Απόπειρα Εκφρασης (island)




Όλα αυτά τα γράφω, πλήρης φόβων και όχι ημερών. Για το δεύτερο σκέλος θα περιμένετε πολύ.

Τα γράφω για αυτήν την καινούρια προσπάθεια (ακούγεται σαν προεκλογική καμπάνια αλλά δεν είναι. Διότι εδώ όποιος θέλει το παρατάει το καράβι). Για αυτήν την προσπάθεια που σίγουρα δεν θα ρίξει κυβερνήσεις, δεν θα καλυτερέψει τον κόσμο, δεν θα καλυτερέψει ίσως την ψυχική διάθεση του καθένα. Τα γράφω όλα για το τελευταίο «ίσως».

Αυτή τη γαμημένη λέξη που σέρνει πίσω της, σαν το μαστίγιο με τις εννιά ουρές, τον φόβο. Και σου τρώει τα σωθικά. Το μαστίγιο μπορεί να έχει πολλές ονομασίες όπως: πολιτικός, προσωπικός, θρησκευτικός, αν και έχω την αίσθηση πως όλα αυτά περικλείονται στον πολιτικό φόβο.

Φόβος και Θυμός

Από το ιστολόγιο:
Απόλλων Εκάεργος (ΑΠΟΛΛΩΝ)


«Ο φόβος γεννιέται στο σώμα, διδάσκει η θεωρία περί φόβου, και εκεί πρέπει να καταπολεμηθεί.

Από τη στιγμή που η σάρκα καταληφθεί, αρχίζει ο φοβόκυκλος, που τρέφεται από τον εαυτό του και μετατρέπεται σε μια «φυγή» τρόμου».



Μια κοινωνία ανθρώπων, δεκαετίες παραδομένη στις υλικές απολαύσεις και ηδονές, στον εφήμερο ευημερισμό και στην «ανέξοδη» σπατάλη του χρόνου της, που αλλού θα μπορούσε να καταλήξει όταν οι δεσμο-φύλακές της θ' αποφάσιζαν ότι ήρθε η ώρα του βρόγχου;

Στον φόβο.

Ότι χάνει όλα εκείνα που πίστευε ότι «έχει» κατακτήσει δεκαετίες τώρα.

Ποιότητας αμφίβολης, ουσίας ανούσιας, κενό περιεχομένου Ιδεών και συναισθημάτων.

Φόβος παντού, μα πάνω απ' όλα φόβος για το σαρκίο μας. Για μια ζωή που δεν ζήσαμε. Που την αναβάλλαμε γι' αύριο. Που την παραδώσαμε σε αντιπροσώπους. Να την «ζήσουν» αυτοί αντί για μας.

Δωμάτιο 101

Από το ιστολόγιο:
Ante Quem (coerdia)




Μιλώντας για το φόβο, ένας μεγάλος κίνδυνος η σκέψη του οποίου γεννάει φαντάσματα είναι αυτός:

”Ο φασισμός αποτελεί μια σύγχυση, μια αλληλοδιείσδυση επανάστασης και αντεπανάστασης: “της γης οι κολασμένοι” στρέφονται και μπήγουν το μαχαίρι στο σώμα του συντρόφου τους ή στο ίδιο τους το σώμα, πνίγουνε την απόγνωσή τους σ’ ένα όργιο θριάμβου που μεταμορφώνει την ιδεολογική κουρελαρία σε μυθώδη λαμπρότητα’ “της γής οι κολασμένοι” σπάνε τον καθρέφτη πού δείχνει την κόλασή τους, θρυμματίζοντας έτσι τη συνείδηση της κακομοιριάς τους, αλλά όχι και την ίδια την κακομοιριά τους.”

Φόβος … Γνώση ή Άγνοια;

Από το ιστολόγιο:

Anna-Silia (Anna-Silia)

Κάποτε με ρώτησαν :
– Τί είναι ο φόβος; Γνώση, ή άγνοια;
Και μη μπορώντας να αποφασίσω, είπα:
– Και τα δυο... Για άλλους είναι Γνώση, για άλλους, Άγνοια.
Αυτά, ήταν κάποτε...

Όχι πως άλλαξα άποψη, αλλά απλά μεγάλωσα και πια δίνω την ίδια απάντηση, όχι γιατί ΔΕΝ μπορώ να αποφασίσω, αλλά γιατί ο Χρόνος, μου έδωσε την δυνατότητα να σκεφτώ και να αναλύσω καλύτερα το θέμα.
Τί είναι λοιπόν ο Φόβος φίλοι μου;... Φοβόμαστε κάτι επειδή δεν το γνωρίζουμε... ή επειδή (ακριβώς), το γνωρίζουμε;

Φόβε φόβε είσαι εδώ;

Από το ιστολόγιο:

Aliceland (ALICE)

Πάλι ξεχάστηκα δ ι α β ά ζ ο ν τ α ς. Απορροφημένη σε πραγματικά εξαιρετικές ζωές και σκέψεις γιατί τις σκέψεις και κυρίως τις ζωές δεν τις κάνει εξαιρετικές ή όχι η δική σου η επ΄έξω από τον χορό τους γνώμη, εξάλλου ο στόχος είναι μέρες και νύχτες αρμονικά πολύχρωμες για όλους και μόνο με ναι και όχι, μόνο ασφυκτικά ομοιόμορφες πολιτείες χτίζονται.
Στα αλήθεια ξεχάστηκα με τα ερωτηματικά.
Όπως ξεχάστηκα κι αφηρημένη πέρασα και την αφιερωμένη στο τρεχούμενο νερό παγκόσμια ημέρα μέσα στη μπανιέρα κι εκείνη των ωκεανών στην επιφάνεια, χωρίς ούτε μια βουτιά, αιώνιο θύμα της κλειστοφοβίας μου.