Τι χρώμα έχει ο φόβος;

Από το ιστολόγιο:
Το μπλογκ της Αγκνιρας (αγκνιρα)

Η Ελβετία είναι μια χώρα με φοβισμένους ανθρώπους. Ακούγεται εξωφρενικό και παράλογο, αλλά έτσι είναι.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά: Η Ελβετία είναι ο παράδεισος των ασφαλιστικών εταιρειών κάθε είδους. Όταν κανείς φοβάται ότι θα χάσει το σπίτι του, τα λεφτά του, τις διακοπές του, το αυτοκίνητό του, την υγεία του τα ασφαλίζει για να αισθανθεί καλύτερα. Ακόμα και ασφάλεια αυτοκινήτων για τις βλάβες που κάνουν οι νυφίτσες υπάρχει.
Αλλο παράδειγμα: Οι Ελβετοί είναι οι καλύτεροι πελάτες των τουριστικών γραφείων. Όταν ετοιμάζονται για διακοπές προετοιμάζουν το ταξίδι τους με το νι και με το σίγμα και κλείνουν τα πάντα από πριν, ώστε να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να τους συμβεί κάτι απρόοπτο, να μην κινδυνέψουν καποια στιγμή να μείνουν ξεκρέμαστοι χωρίς πρόγραμμα.

Και άλλο ένα: Στην Ελβετία αφήνουν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο ήσυχο. Ο καθένας κάνει την δουλειά του και δεν πολυπλησιάζει τους άλλους. Ακόμα και οι φίλοι μεταξύ τους δεν είναι ιδιαίτερα αυθόρμητοι. Και δεν είναι θέμα αδιαφορίας: Γενικά φοβούνται τις έντονες ανθρώπινες επαφές, τα δυνατά συναισθήματα, γυρεύουν την απόσταση, χωρίς όμως πραγματικά να την θέλουν. Βέβαια αυτό έχει και τα καλά του, ιδίως άμα είσαι ξένος γιατί σε αποδέχονται και δεν σε ενοχλούν.
Ο φόβος των Ελβετών δεν είναι βέβαια τόσο εμφανής. Πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι τον πολυσυνειδητοποιούν.
Όταν μιλώ στους Ελβετούς γνωστούς και φίλους για κάτι δυσάρεστο, για κάτι που με φοβίζει (όπως αυτά που γίνονται τώρα στην Ελλάδα) ακούνε προσεκτικά, στεναχωριούνται και αυτοί μαζί μου. Αλλά μόνο για λίγο. Ο φόβος τους, μήπως «κολλήσουν» και αυτοί την δυστυχία των άλλων είναι πιο μεγάλος από την συμπαράσταση ή την συμπόνια που θα αισθανθούν.
Ζώντας σε μια τέτοια χώρα τόσα χρόνια αλλάζει κανείς. Μαθαίνει να κρατάει τον φόβο βαθιά μέσα του, να τον αποφεύγει. Γιατί λόγοι για να φοβάσαι υπάρχουν και εδώ. Και σ΄έναν τέτοιο  τόπο είσαι πραγματικά μόνη με τον φόβο σου.
Τι χρώμα έχει ο φόβος; Γκρίζο, μπλε-γκρι.