Ο κ.Φόβος

Από το ιστολόγιο:

Agrampelli (agrampelli)

Ο φόβος για μένα είχε πάντα χρώμα πορτοκαλί. Πορτοκαλί και γεμάτο καπνό. Κάθε που με έπιανε αγωνία όλα γύρω μου φωτίζονταν από ένα φως θολό από καπνό και χρώμα πορτοκαλί. Μικρή, φοβόμουνα την μάνα μου. Τόσο πολύ την φοβόμουνα που πάντα για κείνη μίλαγα. «Θα με σκοτώσει η μάνα μου αν αργήσω», «μη με πετάξετε μέσα στο νερό, πού θα πάω από την μάνα μου», «δεν θάρθω στο πάρτι, δεν με αφήνει η μάνα μου». Μια φορά ένας συμμαθητής μου, στο Λύκειο ήμουνα νομίζω με ρώτησε «πατέρα δεν έχεις;» και τόσο με ξάφνιασε που γύρισα τον κοίταξα με κάτι μάτια να από την έκπληξη «γιατί το λες αυτό;» τον ρώτησα με απορία. Τώρα ξέρω. Μα νάναι καλά εκείνο το αγόρι, (νομίζω πως ήτανε λιγάκι τσιμπημένο μαζί μου τότε), με έβαλε σε κάποιες σκέψεις οι οποίες πολλά χρόνια αργότερα με οδήγησαν σε συμπεράσματα χρήσιμα για την προσωπικότητά μου.

Και μετά τον φόβο, τι;

Από το ιστολόγιο:
Αβίαστα (theodota nantsou)



Στις παιδικές μου διακοπές, στη Χαλκιδική, φοβόμουν κυρίως τα πιράνχας, τους λευκούς καρχαρίες και τα αυγουστιάτικα μπουρίνια. Φυσικά, πιράνχας και καρχαρίες δεν κολυμπούσαν εκεί, αλλά στο πανί του καλοκαιρινού σινεμά του χωριού. Φλερτάραμε όμως τα πιτσιρίκια με τα όρια του φόβου μας και βλέπαμε ταινίες τρόμου, για να καταλήξουμε το πρωί να κολυμπάμε στα ρηχά και πάλι να κοψοχολιαζόμαστε από τις υποθαλάσσιες επιθέσεις του ξαδέλφου μου.

Φόβος: Μια κακόηχη λέξη!

Από τον πρώην ιστολόγο: Scarface

(Έχω να γράψω κατά παραγγελία από τότε που πήγαινα σχολείο και η φιλόλογος μας έδινε το θέμα στην έκθεση)

Φόβος, λοιπόν………

… υπάρχουν εκατοντάδες πράγματα που μπορεί κανείς να γράψει και πολλά από αυτά τα πρόλαβαν οι άλλοι μπλόγκερς/συγγραφείς/τσαρλατάνοι/ταχυδακτυλουργοί.

Φόβος, φόβος ΦΟΒΟΣ, φόβοΣ  ,μάλλον είναι μια κακόηχη λέξη αλλά ταιριαστή με αυτό που θέλει να περιγράψει …για δοκιμάστε να πείτε τη λέξη αυτή δυνατά ΦΟΒΟΣ.

Μέχρι και που μπορεί να φοβηθείς στο άκουσμά της από τα ίδια σου τα χείλη .

Πες τη λέξη φόβος πολλές φορές από μέσα σου και πες μου τι σκέφτεσαι….?

Το τηλέφωνο να χτυπά στις 3 η ώρα τη νύχτα ?

Αρρώστιες?

Εγκατάλειψη?

Μοναξιά?

Ξυλοδαρμούς?

Στέρηση?

Ο φόβος υπάρχει μέσα μας, είναι παμφάγος, τρέφεται από τη πρώτη μέρα που θα γεννηθούμε με οτιδήποτε βρίσκει πρόχειρο. Τρέφεται με το σκοτάδι, με τους θορύβους, με οτιδήποτε. Και αν μπορέσεις τελικά να βρεις ένα τρόπο να τον κρατήσεις νηστικό θα βρεθούν άλλοι να στον ταΐσουν.

Η οικογένεια, η εκκλησία , η εξουσία είναι τα καλύτερα ντελιβεράδικα του φόβου.

Οι νουθεσίες του γονιού προς το μικρό παιδί, μην τρέχεις, μην φωνάζεις, μην μιλάς σε ξένους, μην, μην, μην, μην, μην…………γιατί θα πάθεις αυτό, το άλλο, το παράλλο.

Μα… και στη συνέχεια ενήλικας πια, θα φοβάσαι μην τυχόν και δεν βρεις δουλειά, και αν βρεις μην τη χάσεις, μην χάσεις την γκόμενα, τη γυναίκα, τους φίλους σου, μην χάσεις το μυαλό σου, το παραμικρό κρυολόγημα θα παίρνει διαστάσεις παγκόσμιας ανίατης επιδημίας.

Γιατί, ανοίγοντας την τηλεόραση θα υπάρχουν πάντα αυτά τα απαίσια ανθρωποειδή με τα λυπημένα προσωπεία που θα σε κοιτούν δήθεν συμπονετικά και θα σου ποτίζουν το σπόρο του φόβου μέσα σου μέχρι να ανθίσει να πετάξει βλαστάρια και τα κλαδιά του να πεταχτούν μέσα από τα μάτια σου …μόνο τότε θα χαμογελάσουν, μόνο τότε θα έχουν επιτελέσει το έργο τους.

Ο φόβος φυσικά υπήρχε πριν από την τηλεόραση, υπήρχε από τότε που υπάρχει και ο άνθρωπος. Είναι ας πούμε από τα βασικά μας αξεσουάρ. Θα μπορούσαμε να τον έχουμε και εκτός λειτουργίας, ένα άχρηστο αξεσουάρ ας πούμε, μια κακή εφαρμογή, ένα λάθος του λογισμικού μας απενεργοποιημένο.

*

*

*

Συγγνώμη ……….Ακούω μια φωνή μέσα μου να ψιθυρίζει δήθεν συμπονετικά

- Φοβάσαι? Ε πες μου φοβάσαι?

- ΣΑΛΤΑ ΓΑΜΗΣΟΥ ΡΕ ΚΑΡΙΟΛΗ ΦΟΒΕ!
-----------------------------------------------------------------
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο ιστολόγιο "THE BOUBLE")