Από το ιστολόγιο:
RODIA (Rodia)
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ πολύ παλιά εμπειρία μου:
Ημουνα δεν ήμουνα τεσσάρων χρόνων όταν είχα πάει με τους γονείς μου διακοπές σ’ ένα νησί. Ενα βράδυ οι γονείς ήταν με την παρέα των φίλων τους σ’ ένα ταβερνάκι και’γώ έπαιζα με άλλα παιδάκια πιο πέρα. Επειδή όμως ήμουνα η πιο μικρούλα, τα παιδιά ήθελαν να με ξεφορτωθούν κι έφυγαν να παίξουν μακρύτερα, πίσω απο ένα τοίχο, λέγοντάς μου πως αν πάω μαζί τους -πίσω απ’ τη γωνία δηλαδή- θα με φάει ο… μπαμπούλας!
Λυπημένη πολύ, πήγα κοντά στους δικούς μου κι ο πατέρας μου με ρώτησε γιατί δεν παίζω με τ’ άλλα παιδιά. Του είπα για τη γωνία και το μπαμπούλα, με πήρε απ’ το χέρι για να πάμε μαζί να δούμε τι γίνεται εκεί πέρα -τι συμβαίνει “μετά τη γωνία” δηλαδή…
Οση εμπιστοσύνη κι αν ένοιωθα προς τον πατέρα μου, πλησιάζοντας τη γωνία έτρεμα απο φόβο! Σέρνοντας σχεδόν φτάσαμε. Εκλεινα τα μάτια μου φοβούμενη αυτό που πιθανά ν’ αντίκρυζα… Ενα μικρούτσικο παιδάκι ήμουν!
Φτάσαμε τελοσπάντων κι ο πατέρας μου είπε να μη φοβάμαι και ν’ ανοίξω τα μάτια να δω. Ανοιξα τα ματάκια μου κι αντίκρυσα ένα περιβάλλον παρόμοιο μ’ αυτό που υπήρχε πριν την περίφημη “γωνία”…
Ηρέμησα τότε κι αυτή η ηρεμία μ’ ακολουθεί σ’ όλη μου τη ζωή! Συνειδητοποίησα πολύ αργότερα πως ΤΟΤΕ είχα ξορκίσει το φόβο μου όχι μόνο για τη “γωνία” του τοίχου, μα και κάθε φόβο που θα δυσκόλευε στο εξής τη ζωή μου…
Εδιωξα το φόβο απο μέσα μου μ’ αυτή την απλή πράξη -την πράξη του καλού μου πατέρα! Του το χρωστάω και του το έχω πει…
__________________
σχόλιο στο παλιό φόρουμ του Pathfinder, 3 Σεπτεμβρίου 2002, 11:14 από rodia
ανασυρμένο απο τα σκουπίδια του πισι, ανεβαίνει με την ευκαιρία του αφιερώματος «Ημέρα κατά του φόβου»
RODIA (Rodia)
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ πολύ παλιά εμπειρία μου:
Ημουνα δεν ήμουνα τεσσάρων χρόνων όταν είχα πάει με τους γονείς μου διακοπές σ’ ένα νησί. Ενα βράδυ οι γονείς ήταν με την παρέα των φίλων τους σ’ ένα ταβερνάκι και’γώ έπαιζα με άλλα παιδάκια πιο πέρα. Επειδή όμως ήμουνα η πιο μικρούλα, τα παιδιά ήθελαν να με ξεφορτωθούν κι έφυγαν να παίξουν μακρύτερα, πίσω απο ένα τοίχο, λέγοντάς μου πως αν πάω μαζί τους -πίσω απ’ τη γωνία δηλαδή- θα με φάει ο… μπαμπούλας!
Λυπημένη πολύ, πήγα κοντά στους δικούς μου κι ο πατέρας μου με ρώτησε γιατί δεν παίζω με τ’ άλλα παιδιά. Του είπα για τη γωνία και το μπαμπούλα, με πήρε απ’ το χέρι για να πάμε μαζί να δούμε τι γίνεται εκεί πέρα -τι συμβαίνει “μετά τη γωνία” δηλαδή…
Οση εμπιστοσύνη κι αν ένοιωθα προς τον πατέρα μου, πλησιάζοντας τη γωνία έτρεμα απο φόβο! Σέρνοντας σχεδόν φτάσαμε. Εκλεινα τα μάτια μου φοβούμενη αυτό που πιθανά ν’ αντίκρυζα… Ενα μικρούτσικο παιδάκι ήμουν!
Φτάσαμε τελοσπάντων κι ο πατέρας μου είπε να μη φοβάμαι και ν’ ανοίξω τα μάτια να δω. Ανοιξα τα ματάκια μου κι αντίκρυσα ένα περιβάλλον παρόμοιο μ’ αυτό που υπήρχε πριν την περίφημη “γωνία”…
Ηρέμησα τότε κι αυτή η ηρεμία μ’ ακολουθεί σ’ όλη μου τη ζωή! Συνειδητοποίησα πολύ αργότερα πως ΤΟΤΕ είχα ξορκίσει το φόβο μου όχι μόνο για τη “γωνία” του τοίχου, μα και κάθε φόβο που θα δυσκόλευε στο εξής τη ζωή μου…
Εδιωξα το φόβο απο μέσα μου μ’ αυτή την απλή πράξη -την πράξη του καλού μου πατέρα! Του το χρωστάω και του το έχω πει…
__________________
σχόλιο στο παλιό φόρουμ του Pathfinder, 3 Σεπτεμβρίου 2002, 11:14 από rodia
ανασυρμένο απο τα σκουπίδια του πισι, ανεβαίνει με την ευκαιρία του αφιερώματος «Ημέρα κατά του φόβου»
No comments:
Post a Comment