Ποιον φόβο αγάπησα πάλι

Από το ιστολόγιο:
Old Boy (Old Boy)

Μια σειρά από εξαιρετικά ποστ, ένα καταπληκτικό βίντεο και άλλα πολλά που αφορούν την «Ημέρα κατά του φόβου» θα βρεις εδώ. Όπως θα διαπιστώσεις αν αρχίσεις να διαβάζεις τα ποστ, η πολιτική διάσταση του φόβου καλύπτεται επαρκέστατα, οπότε ας αλλάξω λίγο κλίμα και διάσταση.

Άνοιξη προς καλοκαίρι 1985, τέλος Ά Γυμνασίου, ο Δημήτρης Σαραβάκος έχει μόλις φτάσει ένα βήμα από το να παίξει τελικό Πρωταθλητριών και στον καημό του πάνω γράφει το «Οut in the Fields». Εκείνη την εποχή έχουμε αρχίσει να φτιάχνουμε με ένα φίλο εβδομαδιαίες λίστες με τα ΤΟP 10 των τραγουδιών μας, τις οποίες με ευλάβεια συντάσσουμε και συγκρίνουμε σε αντίστροφη μέτρηση πριν τις μάχες με σουμπούτεο, με τσόχα όχι καρφωμένη, αλλά σε μοκέτα, γεγονός που σε συνδυασμό με το ότι εκείνος σαν γνήσιος γάβρος έπαιζε συρτά, οδηγούσε αφενός σε κακοποίηση του θεάματος και αφετέρου σε τερατογενέσεις, όπου η ομάδα του Παπαγγέλη και του Παπαχρήστου κέρδιζε συστηματικά την ομάδα του Ζάετς και του Ρότσα.

Μπορεί ο Μητσάρας να αδυνατούσε να τους σκίσει σουμπουτεϊκά το τμήμα της ανατομίας τους που όριζε το σύνθημα, αλλά τουλάχιστον τους το έσκιζε τραγουδιστικά αφού το «Οut in the Fields» έμενε στην κορυφή και δεν έλεγε να την εγκαταλείψει. Aργότερα ήρθαν και τα «Εmpty Rooms» και και τα «Οver the Hills and Far Away» και τα «Friday on My Mind» και τα «Still Got the Blues» και ναι, η ηλεκτρική κιθάρα του Γκάρι Μουρ συνέχισε να μου γαμά το είναι (με την καλή έννοια· βλέπεις το ρήμα «γαμώ» χρησιμοποιείται σαν πασπαρτού για αδιερεύνητους ψυχαναλυτικογλωσσολογικούς λόγους), ωστόσο η καρδιά μου ανήκε πάντα εκεί έξω στα λιβάδια, αν και διατηρώ μια ιδιαίτερη ανάμνηση από το «Still Got the Blues»: νύχτα καλοκαιριού, φώτα κλειστά, τρανζιστοράκι ανοικτό, οι καψουριάρικες πενιές του Γκάρι, κι εγώ να μελώνω σκέτα, χωρίς να μελώνω για κάποια συγκεκριμένη· περίεργο ον ο άνθρωπος.

Κάπου πρέπει να οδηγήσει όμως όλο αυτό, κάπως πρέπει να συνδέσω το χθεσινό θάνατο του Γκάρι Μουρ με κάποιο φόβο μου, ώστε να βρεθεί μια στοιχειώδης πρόφαση για το εκτός θέματος ποστ. Ας εξετάσω τις εκδοχές που ξεδιπλώνονται μπροστά μου μαζί σου, αγαπημένε μου αναγνώστη, σύντροφε πιστέ:

- Ο φόβος του θανάτου, του πεπερασμένου, είμαστε δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε, ζήσε πριν πεθάνεις κλπ κλπ;

- Ο φόβος του χρόνου που τρέχει γρήγορα, χθες ήταν 1985 κι έπαιζα σούμπουτεο, σήμερα -χθες για την ακρίβεια- σου λέει μια θεία πως αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια του γιου σου και πως θυμάται από τα δικά της παιδιά ότι φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις;

- Ο φόβος που σε καταλαμβάνει ξαναβλέποντας μετά από δεκαετίες το βίντεο κλιπ, πως οκ η μουσική αντέχει και με το παραπάνω, αλλά σου 'ρχεται να ξεκαρδιστείς στα γέλια με την όλη αισθητική της εποχής, ενώ όταν ο Γκάρι στην αρχή του τραγουδιού λέει «Νο colour or religion ever stopped a bullet from a gun» κάνει μούτες βγαλμένες από τις καλύτερες σκηνές παρωδίας έβερ;

- Ο φόβος πως διηγείσαι αναμνήσεις από ροκ τραγούδια και μιλάς για σουμπούτεο; Ο φόβος που σε πιάνει βλέποντας πως το «Still Got the Blues» γράφτηκε το 1990, άρα δεν ήσουν πια παιδί, άρα ποιόν φόβο είχες αγαπήσει πάλι και δεν είχες συνδέσει το τραγούδι με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και πολύ περισσότερο με μια συγκεκριμένη ιστορία μαζί του; Ο φόβος πως άργησες τόσο πολύ να πάρεις μπρος;

- Ο φόβος πως μικρός εσύ δεν έσουρνες τους παίκτες, πως ήσουν τύπος και υπογραμμός, ενώ τώρα έχεις φτάσει στο άλλο άκρο; Ο φόβος πως έχεις όχι απλώς αλλάξει, αλλά αλλοιωθεί;

- Μήπως πάλι ο φόβος πως έχεις εξαρχής μπλέξει το σωστό με το λάθος; Πριν δυο βράδια με έκραζε φίλος (χωρίς εισαγωγικά η λέξη, κι ας τον συναντούσα πρώτη φορά) για κάτι που είχα γράψει προ μηνών και το οποίο στα δικά μου μάτια ήταν κάτι με το οποίο τα έχωνα για κάτι που μου είχαν κάνει, ενώ στα δικά του τα μάτια ήταν απολογητικό και ήταν σαν να ζητούσα συγγνώμη από αυτούς τους οποίους εγώ θεωρούσα πως καυτηρίαζα.

- Ο φόβος πως είμαι τόσο άρρωστα εγωκεντρικός που αδυνατώ να πειθαρχήσω σε ένα απλούστατο πλαίσιο και γράφω πάλι για τον εαυτό μου, ενώ θα έπρεπε να γράφω για τον φόβο τον κοινό; Ο φόβος πως δεν μου πάνε οι συλλογικότητες, πως ο ατομισμός μου είναι την ίδια ώρα η σκλαβιά μου και η ελευθερία μου; Ο φόβος που με έπιασε κάποια στιγμή κατά τις εβδομάδες που οι συμμετέχοντες αντάλλαζαν ενθουσιασμένα ιδέες για το πώς πρέπει να στηθεί τα μπλογκ της ημέρας κατά του φόβου; Ο φόβος πως αυτόν τον ενθουσιασμό, αυτό το πάθος, αυτό το δόσιμο, δεν μπορώ να τα μοιραστώ; Ο φόβος πως δεν θέλω να συζητάω και να ξανασυζητάω για τους στίχους, τη μελωδία, την ενορχήστρωση και την παραγωγή ενός κοινού τραγουδιού, αλλά απλά να κάθομαι στη γωνιά μου και να γράφω τα δικά μου;