Φόβος, ο δορυφόρος του ανθρώπου

Από το ιστολόγιο:
Καμηλοκαβαλαρίες (Darthiir the Abban)

Ο φόβος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν είναι κάτι καταδικαστέο σε όλες τις εκφάνσεις του. Αν ο άνθρωπος δεν φοβόταν τη φωτιά, σήμερα δεν θα υπήρχε η ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος όμως έμαθε να διαχειρίζεται τη φωτιά, και απελευθερώθηκε από το φόβο του. Με τον ίδιο τρόπο μαθαίνει να διαχειρίζεται όλα όσα άπτονται του κόσμου του και απελευθερώνεται από τους φόβους του. Ορισμένα άλλα τα παραβλέπει και απελευθερώνεται από τους φόβους του. Όπως ας πούμε τον φόβο της μετά θάνατον ζωής ή ανυπαρξίας, ο καθένας μπορεί να διαλέξει ότι θέλει.

Όλη η ιστορία οδηγεί τον άνθρωπο στην απελευθέρωσή του από τον φόβο. Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης πορείας της ανθρωπότητας όμως, πολλοί έδρασαν αντίθετα. Διαχειρίστηκαν το φόβο του ανθρώπου για να εξουσιάσουν τις κοινωνίες. Του εμφύσησαν το φόβο, για να τον σκλαβώσουν, να τον ωθήσουν να ενστερνιστεί τις απόψεις τους, ή να δράσει όπως αυτοί όριζαν. Έτσι, τί ειρωνεία, η ίδια η κοινωνία που δημιουργήθηκε ώστε ο άνθρωπος να υποβοηθηθεί να ελευθερωθεί από τον φόβο, τον οδήγησε σε πάμπολλες περιπτώσεις στη σκλαβιά του.

Σήμερα η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει πολύ και ο άνθρωπος έχει απελευθερωθεί από πολλές από τις φοβίες του παρελθόντος. Μολαταύτα, αρκετοί είναι αυτοί που διαχειρίζονται τον φόβο των άλλων προς ίδιον όφελος. Και δυστυχώς, αρκετοί είναι αυτοί που ακόμα διαχειρίζονται τον φόβο των άλλων για να οδηγήσουν την κοινωνία εκεί που θέλουν. Το πρόβλημα δεν είναι στο ποιος είναι ο στόχος, το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο φόβος. Η κοινωνία σήμερα εξαναγκάζεται να αποδεχθεί πολιτικές με τις οποίες δεν συμφωνεί, υπό το κράτος του φόβου. Οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται να δουλεύουν με όρους με τους οποίους δεν συμφωνούν, υπό την απειλή της απόλυσης. Ενδιαφέρον παρουσιάζει πως σήμερα η ίδια η κοινωνία, ή ένα μεγάλο μέρος της τουλάχιστον, σχεδόν αποζητά την απειλή του φόβου για την εφαρμογή των νόμων, ή τον φόβο της απόλυσης ως μέθοδο εξαναγκασμού σε «καλύτερη και αποδοτικότερη εργασία». Πόσοι και πόσοι δεν αναφέρονται στην άρση της μονιμότητας «για να φτιάξει επιτέλους το δημόσιο»; Πόσοι και πόσοι δεν ζητούν την παραδειγματική τιμωρία «για να μην διανοηθεί κάποιος άλλος να κάνει τα ίδια»;

Ίσως ορισμένα από τα σημερινά «μέτρα» να είναι θεμιτά, ή ακόμα και υποχρεωτικά για τη βιωσιμότητα της κοινωνίας. Ίσως πάλι να είναι απλά ζητούμενα για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα και όχι την ίδια την κοινωνία. Όσο όμως σε μια κοινωνία τα μέτρα και νόμοι εφαρμόζονται υπό την απειλή του φόβου έναντι της πειθούς και διαπαιδαγώγησης, η κοινωνία αυτή δεν μπορεί να λέγεται ούτε ελεύθερη, ούτε δημοκρατική. Μια τέτοια κοινωνία δεν σέβεται τα μέλη της και δεν αξίζει κανέναν σεβασμό από τον άνθρωπο.

Ημέρα ενάντια στο φόβο. Δείτε περισσότερα εδώ.