Κάτι σαν Φόβος

Από το ιστολόγιο:
Men 24 - Κ.Κ.Μοίρης (kkmoiris)

«Πώς και δεν έγραψες εσύ;» με ρώτησε, κάποιαν ώρα που τα παιδιά έλειπαν από το σπίτι κι εμείς κάναμε πως πίναμε καφέ στο μισοφωτισμένο -από την οθόνη- δωμάτιο.

Η ιδέα ήταν αυτό που θα αποκαλούσε κάποιος «not quite original, absolutely brilliant though». Για την πρωτοτυπία δεκάρα δεν δίνω, τα είπαμε αυτά, όλα ειπώθηκαν, όλα γράφτηκαν, ο τρόπος και τα χνώτα καθενός είναι αυτά που κάνουν τη μικρή, αδιόρατη έστω για τους αμύητους, διαφορά. Ψηφίζω χνώτα, μερικά έμαθα να τα εμπιστεύομαι πλέον.

Δεν κατόρθωσα να διαβάσω παρά τέσσερα πέντε. Θα συνεχίσω και με άλλα, ελπίζω να τα καταφέρω όλα. Δηλώνω γοητευμένος, αυτή είναι η σωστή λέξη θαρρώ, είμαστε μια γενιά -με βολεύει να στριμωχτώ μέσα της- που μπορεί να σκέφτεται και να εκφράζει γραπτά, με σαφήνεια και ακρίβεια sniper πολλές φορές, τα όσα την ερεθίζουν, με κάθε τρόπο που αυτό το «ερεθίζουν» μπορεί να μεταφραστεί. Aν αυτή η θαυμαστή έκφραση μετουσιώνεται και σε κάτι περισσότερο δεν το ξέρω, θέμα ενός εκάστου είναι, φαντάζομαι πως οι μικρές και μεγάλες επαναστάσεις ξεκινάνε πρώτα από την εξώπορτά μας πριν -αν- καταλήξουν σε κάποια Tahrir.

Με ρωτάς γιατί δεν έγραψα κάτι; γιατί νομίζω, εσύ το ξέρεις, πως για το φόβο γράφω κάθε μέρα, σχεδόν εμμονικά, με ευλάβεια φανατικού ιμάμη. Δεν είχα κάτι παραπάνω να προσθέσω άξιο ανάγνωσης. Ούτε σε μένα θα έκανα καλό. Ούτε στους φόβους μου. Γράφω γι αυτούς, μιλάω γι αυτούς, μερικές φορές κατορθώνω να τους κοιτάξω στα μάτια αλλά στο τέλος πρώτα τα δικά μου χαμηλώνουν. Να τα εκπαιδεύσω καλύτερα, ναι, είναι μια κάποια λύση κι αυτή αλλά τα γαμημένα είναι καθρέφτες. Δεν μπορώ να κρυφτώ, ούτε θέλω να τα βγάλω. Να υποκριθώ; από ψέματα, μαλακίες και δήθεν μπούχτισα αλλά ναι, μπορώ, μα ποιόν να κοροϊδέψω; και γιατί; για να βάλω κι άλλον έναν φόβο, αυτόν της αναπόφευκτης αποκάλυψης, μέσα στο σάκο που κουβαλάω στον ώμο; Θα λυγίσω στο τέλος, ούτε τους μεγάλους φόβους θα καταφέρω να πάρω μαζί μου εκεί που πάω. Όπου.

Με φόβισε κι ο -διευκρινιστικός- τίτλος του θέματος, αν θες να ξέρεις. Ο Δούρειος Ίππος της εξουσίας. Δεν με προβλημάτισε τόσο αυτό το «της εξουσίας», πλημμύρισαν τα πληκτρολόγια από κάθε ράτσας αντιεξουσιαστές (μερικοί είναι γνήσιοι, τους οφείλω προκαταβολικά συγγνώμη) και σιγά σιγά αδειάζουν οι πλατείες και οι δρόμοι. Το άλλο ήταν που με κάρφωσε στην οθόνη κι έμεινα να το κοιτάζω με βλέμμα άδειο. Γιατί για πολλούς ανθρώπους, ακόμη και για κάποιους που λέω πως αγαπώ και νοιάζομαι, εγώ είμαι αυτός μέσα στο ξύλινο άλογο περιμένοντας σιωπηλός, αδιάφορος κι ανέκφραστος την ώρα που θ’ ανοίξουν χαμογελαστοί, ανυποψίαστοι, ίσως και με λαχτάρα, την πύλη. Κι αυτό, ψυχή μου, είναι τρόμος.