Από το ιστολόγιο:
Κόκκινο μπαλόνι (κόκκινο μπαλόνι)
Γνώρισα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε έναν συμπαθέστατο σκυλάκο, οικόσιτο, με το ευφάνταστο όνομα Ταλιμπάν.
Δεν ξέρω πώς και απέκτησε αυτό το όνομα, το σίγουρο είναι πως δεν του πολυπήγαινε.
Ο Ταλιμπανάκος, μόλις 10 μήνων, έτρεχε φωνάζοντας κάθε φορά που έβλεπε κάποιον στην πόρτα, ακόμα κι αν τον είχε ξαναδει. Μόλις έσκυβες να το χαϊδέψεις έφευγε προς τα πίσω τρομαγμένος και μόνο αν πήγαινες χαμηλά δίπλα του καθόταν. Αλλά τότε έλιωνε στα χάδια! Ρώτησα κι έμαθα πως όταν ήταν μικρός, για μια “ζαβολιά” που έκανε τις έφαγε άσχημα…και το θυμάται. Και έτσι, αν και η φύση του και η ηλικία του του λένε να παίξει σαν τρελός, αυτός φοβάται όταν πλησιάζεις!
Χτες το απόγευμα, στο δρόμο μιας επαρχιακής πόλης, ένα κοριτσάκι 4-5 χρονών πήγαινε βόλτα με τη μαμά της και (υποθέτω) τη θεία της και τις ξαδέρφες της, έφηβες. Απόγευμα Κυριακής, η κλασσική βόλτα-πασαρέλα της επαρχίας, αλλά το κοριτσάκι είχε άλλη διάθεση.
Δεν ήθελε βρε παιδί μου να πηγαίνει από αυτή τη διαδρομή, που δεν έχει πεζοδρόμιο και που πρέπει να κρατάει τη μαμά του από το χέρι. Και μουλάρωσε. Και έφαγε χαστούκι. Και άκουσε ξεχεσίδι από μαμά-θεία-ξαδέρφες που λέγανε πόσο ρεζίλι τις κάνει!! Μπροστά σε όλο τον κόσμο! Μου ήρθε να χιμήξω κάποια στιγμή…ειδικά εκεί στη λεκτική βία. Πόνεσα με το κλάμα της μικρής.
Απειλή-φόβος-ξύλο…ευρύτατα διαδεδομένα! Παντού. Και τα χρησιμοποιούν όλο και περισσότεροι σε όλο και περισσότερους. Όταν αμφισβητείται η εξουσία (ο Ταλιμπάν ως κουτάβι αμφισβήτησε την ιδιοκτησία του αφεντικού και έπνιξε μια κότα, η μικρή στο δρόμο αμφισβήτησε την επιλογή των μεγάλων να πάνε από αυτό τον αδιάφορο για την ίδια δρόμο) πίπτει ράβδος!! Και έτσι μαθαίνουμε από μικρά να υπακούμε στην εξουσία…με το φόβο!
Η κοινωνία εκπαιδεύεται στο φόβο. Τα ΜΜΕ φροντίζουν καθημερινά για αυτό. Σήμερα ας πούμε ΤΑ ΝΕΑ έχουν στον κύριο τίτλο τους : Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;
και για να γίνει πιο ξεκάθαρο το μήνυμα συνεχίζει:
Έτσι, όλα συνδέονται γλυκά και όμορφα, όπου στο ρόλο του ομήρου είναι η ελληνική κοινωνία. Αλλά είναι όμηρος όχι όλων αυτών που κλέβουν τον δημόσιο πλούτο και τον ξεπουλάνε, όχι! Η κοινωνία είναι όμηρος της κοινωνίας. Διαίρει και βασίλευε το λένε αυτό!
Όλοι γύρω μου είναι τρομοκρατημένοι. Τρομοκρατημένοι από το τέρας που λέγεται ανεργία, τρομοκρατημένοι από το τέρας που λέγεται “δάνειο”, τρομοκρατημένοι από τον “άλλον” που βρίσκεται εξαθλιωμένος στους δρόμους της πόλης και επαιτεί ή ψάχνει στα σκουπίδια. Τρομοκρατούνται στη σκέψη πως μπορούν να βρεθούν στη θέση του, ξένοι ανάμεσα σε ξένους με την φτώχια να χτυπάει την πόρτα τους.
Ο φόβος της φτώχιας σε παραλύει, σε διαλύει, σε κάνει πειθήνιο όργανο της εξουσίας. Ο μικροαστός (η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δηλαδή) έχει κατακτήσει τόσα χρόνια, με τα μέσα που του έδινε το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, το να μην είναι φτωχός. Και αυτό που φοβάται πάνω απ’όλα είναι να μην ξαναγίνει φτωχός. Και σ’αυτό το πλαίσιο θα φάει με τη κουτάλα της σούπας το φόβο που του σερβίρουν τα κανάλια και θα κάτσει ήσυχος, στο σπιτάκι του (για όσο το έχει ακόμα), στη δουλίτσα του (για όσο την έχει ακόμα) και θα λέει και δόξασοι ο θεός! *
Ο φόβος εξαφανίζει την αξιοπρέπεια και όταν χάνεις την αξιοπρέπειά σου παύεις να είσαι άνθρωπος, έτσι λέω εγώ!
Και αναρωτιέμαι πότε θα καταλάβουμε ότι είμαστε περισσότεροι από αυτούς που μας τρομοκρατούν; Πότε θα τους γυρίσουμε τον φόβο σαν μπούμεραγκ;
Και θέλω να φωνάξω: ΌΣΟ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ,ΤΟΣΟ ΘΑ ΜΕΝΩ ΠΙΟ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!
“Φόβος: Ουσιαστικό.
Αλλά και ουσιαστικός.
Διαχρονικός και πανανθρώπινος.
Ικανός, να κάμψει κάθε αντίσταση,
να παγώσει και την πιο αποφασιστική δύναμη, να αναστείλει την εξέλιξη.
Ο φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα. Όλοι φοβούνται.
Και οι μεν και οι δε. Και οι πάνω και οι κάτω.
Το στοίχημα είναι πάντα το ποιος θα ελέγξει το φόβο
και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του,
και πώς θα καταφέρει να μετατρέψει
ένα εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων σε μηχανισμό προστασίας.
Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε.
Ήρθε η ώρα της πληρωμής.
Τώρα καλείται να πληρώσει όποιος φοβηθεί πρώτος.
Και αυτός είναι πάντα όποιος έχει να χάσει τα περισσότερα.
Σήμερα γράφουμε για τον φόβο προσπαθώντας να τον ξορκίσουμε.
Τον βάζουμε απέναντί μας.
Τον αναγνωρίζουμε, για να μπορέσουμε να τον απομυθοποιήσουμε
και να τον αντιμετωπίσουμε.
Όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις:
τίποτα δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό, πολύ ή λίγο,
σημασία έχει με πόση σοφία ή λογική διαχειριζόμαστε καθετί.
Ο φόβος δεν ανήκει σε κανέναν, γι’ αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση.”
*Περί μικροαστισμού της ελληνικής κοινωνία και πώς φτάσαμε εκεί διαβάστε ενα ενδιαφέρον βιβλίο : ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν. ΣΑΚΚΑΣ, Κωνσταντίνος Καραμανλής και το κράτος του της περιόδου 1955-1963. Χωρίς εξιδανίκευση, εκδόσεις Gutenberg. Εδώ μια μινι παρουσίαση του βιβλίου. Επίσης μπορείτε να δείτε και αυτό το άρθρο από τις ΘΕΣΕΙΣ.
Η ανάρτηση αυτή έγινε στα πλαίσια της “Ημέρας ενάντια στο φόβο. Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/
Κόκκινο μπαλόνι (κόκκινο μπαλόνι)
Γνώρισα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε έναν συμπαθέστατο σκυλάκο, οικόσιτο, με το ευφάνταστο όνομα Ταλιμπάν.
Δεν ξέρω πώς και απέκτησε αυτό το όνομα, το σίγουρο είναι πως δεν του πολυπήγαινε.
Ο Ταλιμπανάκος, μόλις 10 μήνων, έτρεχε φωνάζοντας κάθε φορά που έβλεπε κάποιον στην πόρτα, ακόμα κι αν τον είχε ξαναδει. Μόλις έσκυβες να το χαϊδέψεις έφευγε προς τα πίσω τρομαγμένος και μόνο αν πήγαινες χαμηλά δίπλα του καθόταν. Αλλά τότε έλιωνε στα χάδια! Ρώτησα κι έμαθα πως όταν ήταν μικρός, για μια “ζαβολιά” που έκανε τις έφαγε άσχημα…και το θυμάται. Και έτσι, αν και η φύση του και η ηλικία του του λένε να παίξει σαν τρελός, αυτός φοβάται όταν πλησιάζεις!
Χτες το απόγευμα, στο δρόμο μιας επαρχιακής πόλης, ένα κοριτσάκι 4-5 χρονών πήγαινε βόλτα με τη μαμά της και (υποθέτω) τη θεία της και τις ξαδέρφες της, έφηβες. Απόγευμα Κυριακής, η κλασσική βόλτα-πασαρέλα της επαρχίας, αλλά το κοριτσάκι είχε άλλη διάθεση.
Δεν ήθελε βρε παιδί μου να πηγαίνει από αυτή τη διαδρομή, που δεν έχει πεζοδρόμιο και που πρέπει να κρατάει τη μαμά του από το χέρι. Και μουλάρωσε. Και έφαγε χαστούκι. Και άκουσε ξεχεσίδι από μαμά-θεία-ξαδέρφες που λέγανε πόσο ρεζίλι τις κάνει!! Μπροστά σε όλο τον κόσμο! Μου ήρθε να χιμήξω κάποια στιγμή…ειδικά εκεί στη λεκτική βία. Πόνεσα με το κλάμα της μικρής.
Απειλή-φόβος-ξύλο…ευρύτατα διαδεδομένα! Παντού. Και τα χρησιμοποιούν όλο και περισσότεροι σε όλο και περισσότερους. Όταν αμφισβητείται η εξουσία (ο Ταλιμπάν ως κουτάβι αμφισβήτησε την ιδιοκτησία του αφεντικού και έπνιξε μια κότα, η μικρή στο δρόμο αμφισβήτησε την επιλογή των μεγάλων να πάνε από αυτό τον αδιάφορο για την ίδια δρόμο) πίπτει ράβδος!! Και έτσι μαθαίνουμε από μικρά να υπακούμε στην εξουσία…με το φόβο!
Η κοινωνία εκπαιδεύεται στο φόβο. Τα ΜΜΕ φροντίζουν καθημερινά για αυτό. Σήμερα ας πούμε ΤΑ ΝΕΑ έχουν στον κύριο τίτλο τους : Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;
και για να γίνει πιο ξεκάθαρο το μήνυμα συνεχίζει:
Όμηρος της βίας και της αυθαιρεσίας καθίσταται η ελληνική κοινωνία, από τα συνεχώς εντεινόμενα περιστατικά διαμαρτυρίας που συνδυάζονται με πράξεις ανομίας. Το Σάββατο έγινε εισβολή χούλιγκαν στο Θέατρο Τέχνης επειδή στον τίτλο της παράστασης υπήρχε η λέξη «ΠΑΟΚ», ενώ δεκάδες ακυρωτικά μηχανήματα εισιτηρίων του Μετρό καταστράφηκαν από ακτιβιστές του «Δεν πληρώνω».(Οι τονισμοί, δικοί μου. Προσέξτε αυτό το “ενώ” που συνδέει τους δύο “βανδαλισμούς”)
Έτσι, όλα συνδέονται γλυκά και όμορφα, όπου στο ρόλο του ομήρου είναι η ελληνική κοινωνία. Αλλά είναι όμηρος όχι όλων αυτών που κλέβουν τον δημόσιο πλούτο και τον ξεπουλάνε, όχι! Η κοινωνία είναι όμηρος της κοινωνίας. Διαίρει και βασίλευε το λένε αυτό!
Όλοι γύρω μου είναι τρομοκρατημένοι. Τρομοκρατημένοι από το τέρας που λέγεται ανεργία, τρομοκρατημένοι από το τέρας που λέγεται “δάνειο”, τρομοκρατημένοι από τον “άλλον” που βρίσκεται εξαθλιωμένος στους δρόμους της πόλης και επαιτεί ή ψάχνει στα σκουπίδια. Τρομοκρατούνται στη σκέψη πως μπορούν να βρεθούν στη θέση του, ξένοι ανάμεσα σε ξένους με την φτώχια να χτυπάει την πόρτα τους.
Ο φόβος της φτώχιας σε παραλύει, σε διαλύει, σε κάνει πειθήνιο όργανο της εξουσίας. Ο μικροαστός (η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δηλαδή) έχει κατακτήσει τόσα χρόνια, με τα μέσα που του έδινε το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, το να μην είναι φτωχός. Και αυτό που φοβάται πάνω απ’όλα είναι να μην ξαναγίνει φτωχός. Και σ’αυτό το πλαίσιο θα φάει με τη κουτάλα της σούπας το φόβο που του σερβίρουν τα κανάλια και θα κάτσει ήσυχος, στο σπιτάκι του (για όσο το έχει ακόμα), στη δουλίτσα του (για όσο την έχει ακόμα) και θα λέει και δόξασοι ο θεός! *
Ο φόβος εξαφανίζει την αξιοπρέπεια και όταν χάνεις την αξιοπρέπειά σου παύεις να είσαι άνθρωπος, έτσι λέω εγώ!
Και αναρωτιέμαι πότε θα καταλάβουμε ότι είμαστε περισσότεροι από αυτούς που μας τρομοκρατούν; Πότε θα τους γυρίσουμε τον φόβο σαν μπούμεραγκ;
Και θέλω να φωνάξω: ΌΣΟ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ,ΤΟΣΟ ΘΑ ΜΕΝΩ ΠΙΟ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!
“Φόβος: Ουσιαστικό.
Αλλά και ουσιαστικός.
Διαχρονικός και πανανθρώπινος.
Ικανός, να κάμψει κάθε αντίσταση,
να παγώσει και την πιο αποφασιστική δύναμη, να αναστείλει την εξέλιξη.
Ο φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα. Όλοι φοβούνται.
Και οι μεν και οι δε. Και οι πάνω και οι κάτω.
Το στοίχημα είναι πάντα το ποιος θα ελέγξει το φόβο
και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του,
και πώς θα καταφέρει να μετατρέψει
ένα εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων σε μηχανισμό προστασίας.
Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε.
Ήρθε η ώρα της πληρωμής.
Τώρα καλείται να πληρώσει όποιος φοβηθεί πρώτος.
Και αυτός είναι πάντα όποιος έχει να χάσει τα περισσότερα.
Σήμερα γράφουμε για τον φόβο προσπαθώντας να τον ξορκίσουμε.
Τον βάζουμε απέναντί μας.
Τον αναγνωρίζουμε, για να μπορέσουμε να τον απομυθοποιήσουμε
και να τον αντιμετωπίσουμε.
Όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις:
τίποτα δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό, πολύ ή λίγο,
σημασία έχει με πόση σοφία ή λογική διαχειριζόμαστε καθετί.
Ο φόβος δεν ανήκει σε κανέναν, γι’ αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση.”
*Περί μικροαστισμού της ελληνικής κοινωνία και πώς φτάσαμε εκεί διαβάστε ενα ενδιαφέρον βιβλίο : ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν. ΣΑΚΚΑΣ, Κωνσταντίνος Καραμανλής και το κράτος του της περιόδου 1955-1963. Χωρίς εξιδανίκευση, εκδόσεις Gutenberg. Εδώ μια μινι παρουσίαση του βιβλίου. Επίσης μπορείτε να δείτε και αυτό το άρθρο από τις ΘΕΣΕΙΣ.
Η ανάρτηση αυτή έγινε στα πλαίσια της “Ημέρας ενάντια στο φόβο. Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/
No comments:
Post a Comment