Από το ιστολόγιο:
Βελούδινη σκιά (Coco)
Να πω τη μαύρη αλήθεια, περίμενα να επαναστατήσουν πρώτα τα λάστιχα. Θά΄ταν απολύτως αναμενόμενο με τόση ταλαιπωρία που τραβάνε, η χιλιομπαλωμένη τους ψυχή δεν θ΄άντεχε πια και θά ΄σκαγε σ΄ ανύποπτο χρόνο σαν δεχόταν ακόμα μια βιαστικά υπολογισμένη πίεση ή πάλι, χειρότερα, θα παρέδιδαν το πνεύμα υποκύπτοντας στην πολύχρονη φθορά. Αλλά με βολεύουν και τα κρατάω, γιατί τα συγκεκριμένα, όχι μόνο είναι φτηνά αλλά και αξιόπιστα σε απαιτητικές και ποικίλες συνθήκες, δεν είναι δα εποχή να συντηρείς δυο και τρία ποδήλατα, φτάνει ένα για όλες τις δουλειές. 'Η σχεδόν.
Επιπλέον οι σαμπρέλες είχαν δεχτεί αδιαμαρτύρητα και με απόδοση που με εξέπληξε, τουλάχιστον δυο τρία μπαλώματα στο πόδι η καθεμιά, και βολεύτηκαν χωρίς τσιριμόνιες μες τη φωλιά τους, ξεθάρρεψα και γω και δεν τις έπαιρνα πια στα σοβαρά, ακόμα κι όταν η μία, αυτή με την πιο κοντή βαλβίδα διαπραγματευόταν τον αέρα, δεν αγχώθηκα, απλά δοκίμασα άλλη τρόμπα πιο αποφασιστική κι έκλεισε το θέμα. Ούτε εμφανισιακά με εκθέτουν, γιατί βέβαια τις καλύπτουν τα λάστιχα κι έτσι, εξοικονομώντας χρήματα απ΄ τις σαμπρέλες, που σιγά μην τις άλλαζα κάθε που σφύριζαν και τραγουδούσαν, αγόρασα μια σέλα πολύ αεροδυναμική.
Αυτή η σέλα αναβάθμισε τον χαρακτήρα του ποδηλάτου. Μάλιστα έριξα πιο χαμηλά το τιμόνι γυρισμένο ανάποδα, ώστε ν΄αποκτήσει το σύνολο άγριο ύφος και δυναμική ανάπτυξη. Μ΄αυτές τις βελτιώσεις ανοίχτηκα κάμποσο, τί σε χιλιόμετρο, τί σε κακοτράχαλα μονοπάτια, μέχρι και άλματα ριψοκινδύνεψα, μη παραλείποντας τις αναγκαίες καθημερινές διαδρομές, οι οποίες λόγω της φόρας που είχα πάρει, διεκπεραιώνονταν με νευρικό και αποφασιστικό τρόπο.
Ούτε πλέον έδινα σημασία στους μικροθορύβους, μερικοί σταμάταγαν μόνοι τους, σ΄άλλους πιο επίμονους ανέβαλα την εξέταση ρίχνοντας λίγο λάδι στους συνδέσμους και τα γρανάζια, κι αν είχε μαζευτεί κάποια βρομιά, φτάνει που τσούλαγε έστω με λίγο ζόρι στις ανηφόρες, δεν είχα χρόνο ν΄ανοίγω ιστορίες και να λερώνω τα χέρια μου. Μόνο τη σέλα, που έτριζε η βάση της, έλυσα και περιποιήθηκα, μετά την έσφιξα καλά καλά, γιατί είναι πολύ εκνευριστικό πράγμα να τρίζει συνέχεια εκεί που κάθεσαι, επιπλέον γίνεσαι ρεζίλι, γυρίζει ο κόσμος και σε κοιτάζει, παραταύτα το τρίξιμο συνεχιζόταν και ψάχνοντας καλύτερα διαπίστωσα, ότι ερχόταν από πιο κάτω, που πιάνει στο σκελετό, μπήκα λοιπόν στον κόπο, καθάρισα και λάδωσα το σημείο εκείνο κι απέκτησα σταθερότητα και ησυχία.
Το βάσανο προέκυψε αναπάντεχα κι από το τίποτα μιαν αίθρια βραδιά. Οι τροχοί, ιδίως ο πίσω, άρχισαν να κολλάνε δραματικά. Επειδή βρισκόμουν μες την κίνηση, το παίδεψα λίγο, αναγκάστηκα όμως να σταματήσω σύντομα στην άκρη να ελέγξω το πρόβλημα. Αρχικά δεν ανησύχησα, το ίδιο πράγμα είχε συμβεί δύο τρεις φορές παλιότερα, κι έφτανε μόνο μια απλή ρύθμιση επιτόπου. Τώρα, ωστόσο, πραγματικά κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα φρένα είχαν σφίξει πάνω στις ρόδες γιατί είχαν βγει λίγο απ΄ τη θέση τους οι ντίζες στο τιμόνι, τα συρματόσχοινα παρατεντώθηκαν και κρατούσαν τα φρένα, αλλά συγκρατιόνταν από τις βίδες, μην τινάξουν όλο το σύστημα στον αέρα.
Οι βίδες πράγματι ήταν καλά σφιγμένες στον τόπο τους, αλλά αυτό δεν έσωζε απολύτως τίποτα, γιατί με κολλημένους τροχούς, ούτε στα χέρια πήγαινε πια το ποδήλατο. Η μόνη λύση ήταν να τοποθετηθούν οι βίδες λίγο πιο πέρα και να χαλαρώσουν τα συρματόσχοινα, μόνο που τότε δεν θα έπιαναν καθόλου τα φρένα γιατί, αλίμονο, είχαν λιώσει από καιρό τα τακάκια και βρήκαν την ώρα ν΄αποσυρθούν μαζικά. Αν δεν ήθελα να συνεχίσω πεζή σπρώχνοντας και βρίζοντας, έπρεπε να διακινδυνέψω μια πρωτόπειρη διαδρομή χωρίς φρένα. Όσο για τις βίδες, σ΄αυτήν την περίπτωση, είναι αδιάφορη η θέση τους. Τα φρένα λύνονται με μια απλή σύσπαση.
Υστερόγαμον: Κάθε σύμπτωση με το ποδήλατό σας και τα λειτουργικά του μέρη είναι μάλλον απίθανη.
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο Φόβο".
Βελούδινη σκιά (Coco)
Να πω τη μαύρη αλήθεια, περίμενα να επαναστατήσουν πρώτα τα λάστιχα. Θά΄ταν απολύτως αναμενόμενο με τόση ταλαιπωρία που τραβάνε, η χιλιομπαλωμένη τους ψυχή δεν θ΄άντεχε πια και θά ΄σκαγε σ΄ ανύποπτο χρόνο σαν δεχόταν ακόμα μια βιαστικά υπολογισμένη πίεση ή πάλι, χειρότερα, θα παρέδιδαν το πνεύμα υποκύπτοντας στην πολύχρονη φθορά. Αλλά με βολεύουν και τα κρατάω, γιατί τα συγκεκριμένα, όχι μόνο είναι φτηνά αλλά και αξιόπιστα σε απαιτητικές και ποικίλες συνθήκες, δεν είναι δα εποχή να συντηρείς δυο και τρία ποδήλατα, φτάνει ένα για όλες τις δουλειές. 'Η σχεδόν.
Επιπλέον οι σαμπρέλες είχαν δεχτεί αδιαμαρτύρητα και με απόδοση που με εξέπληξε, τουλάχιστον δυο τρία μπαλώματα στο πόδι η καθεμιά, και βολεύτηκαν χωρίς τσιριμόνιες μες τη φωλιά τους, ξεθάρρεψα και γω και δεν τις έπαιρνα πια στα σοβαρά, ακόμα κι όταν η μία, αυτή με την πιο κοντή βαλβίδα διαπραγματευόταν τον αέρα, δεν αγχώθηκα, απλά δοκίμασα άλλη τρόμπα πιο αποφασιστική κι έκλεισε το θέμα. Ούτε εμφανισιακά με εκθέτουν, γιατί βέβαια τις καλύπτουν τα λάστιχα κι έτσι, εξοικονομώντας χρήματα απ΄ τις σαμπρέλες, που σιγά μην τις άλλαζα κάθε που σφύριζαν και τραγουδούσαν, αγόρασα μια σέλα πολύ αεροδυναμική.
Αυτή η σέλα αναβάθμισε τον χαρακτήρα του ποδηλάτου. Μάλιστα έριξα πιο χαμηλά το τιμόνι γυρισμένο ανάποδα, ώστε ν΄αποκτήσει το σύνολο άγριο ύφος και δυναμική ανάπτυξη. Μ΄αυτές τις βελτιώσεις ανοίχτηκα κάμποσο, τί σε χιλιόμετρο, τί σε κακοτράχαλα μονοπάτια, μέχρι και άλματα ριψοκινδύνεψα, μη παραλείποντας τις αναγκαίες καθημερινές διαδρομές, οι οποίες λόγω της φόρας που είχα πάρει, διεκπεραιώνονταν με νευρικό και αποφασιστικό τρόπο.
Ούτε πλέον έδινα σημασία στους μικροθορύβους, μερικοί σταμάταγαν μόνοι τους, σ΄άλλους πιο επίμονους ανέβαλα την εξέταση ρίχνοντας λίγο λάδι στους συνδέσμους και τα γρανάζια, κι αν είχε μαζευτεί κάποια βρομιά, φτάνει που τσούλαγε έστω με λίγο ζόρι στις ανηφόρες, δεν είχα χρόνο ν΄ανοίγω ιστορίες και να λερώνω τα χέρια μου. Μόνο τη σέλα, που έτριζε η βάση της, έλυσα και περιποιήθηκα, μετά την έσφιξα καλά καλά, γιατί είναι πολύ εκνευριστικό πράγμα να τρίζει συνέχεια εκεί που κάθεσαι, επιπλέον γίνεσαι ρεζίλι, γυρίζει ο κόσμος και σε κοιτάζει, παραταύτα το τρίξιμο συνεχιζόταν και ψάχνοντας καλύτερα διαπίστωσα, ότι ερχόταν από πιο κάτω, που πιάνει στο σκελετό, μπήκα λοιπόν στον κόπο, καθάρισα και λάδωσα το σημείο εκείνο κι απέκτησα σταθερότητα και ησυχία.
Το βάσανο προέκυψε αναπάντεχα κι από το τίποτα μιαν αίθρια βραδιά. Οι τροχοί, ιδίως ο πίσω, άρχισαν να κολλάνε δραματικά. Επειδή βρισκόμουν μες την κίνηση, το παίδεψα λίγο, αναγκάστηκα όμως να σταματήσω σύντομα στην άκρη να ελέγξω το πρόβλημα. Αρχικά δεν ανησύχησα, το ίδιο πράγμα είχε συμβεί δύο τρεις φορές παλιότερα, κι έφτανε μόνο μια απλή ρύθμιση επιτόπου. Τώρα, ωστόσο, πραγματικά κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα φρένα είχαν σφίξει πάνω στις ρόδες γιατί είχαν βγει λίγο απ΄ τη θέση τους οι ντίζες στο τιμόνι, τα συρματόσχοινα παρατεντώθηκαν και κρατούσαν τα φρένα, αλλά συγκρατιόνταν από τις βίδες, μην τινάξουν όλο το σύστημα στον αέρα.
Οι βίδες πράγματι ήταν καλά σφιγμένες στον τόπο τους, αλλά αυτό δεν έσωζε απολύτως τίποτα, γιατί με κολλημένους τροχούς, ούτε στα χέρια πήγαινε πια το ποδήλατο. Η μόνη λύση ήταν να τοποθετηθούν οι βίδες λίγο πιο πέρα και να χαλαρώσουν τα συρματόσχοινα, μόνο που τότε δεν θα έπιαναν καθόλου τα φρένα γιατί, αλίμονο, είχαν λιώσει από καιρό τα τακάκια και βρήκαν την ώρα ν΄αποσυρθούν μαζικά. Αν δεν ήθελα να συνεχίσω πεζή σπρώχνοντας και βρίζοντας, έπρεπε να διακινδυνέψω μια πρωτόπειρη διαδρομή χωρίς φρένα. Όσο για τις βίδες, σ΄αυτήν την περίπτωση, είναι αδιάφορη η θέση τους. Τα φρένα λύνονται με μια απλή σύσπαση.
Υστερόγαμον: Κάθε σύμπτωση με το ποδήλατό σας και τα λειτουργικά του μέρη είναι μάλλον απίθανη.
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο Φόβο".
No comments:
Post a Comment