Φόβος;

Από το ιστολόγιο:
Μαμά...ετών... 39..! (νατασσΆκι)

Όταν ήμουν μικρή, φοβόμουν το σκοτάδι. Φοβόμουν μη μ’ αφήσουν μόνη στην ερημιά (χωρίς ακριβώς να ξέρω “ερημιά” τι σημαίνει…). Φοβόμουν τις κότες! (παιδικό τραύμα, πού να σας εξηγώ…). Φοβόμουν “τον Αντρέα το χοντρό, που ήθελε να με βάλει ανάμεσα σε φέτες ψωμί και να με φάει (εντάξει, κι άλλο παιδικό τραύμα…). Φοβόμουν κι άλλα, που πια δεν τα θυμάμαι.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, άρχιζα να φοβάμαι λιγότερο. Και λιγότερα. Και να προσπαθώ να καταλάβω όχι τι, αλλά γιατί φοβάμαι. Και πρέπει να ομολογήσω πως τα κατάφερνα. Ακόμα κι αυτά που λογικά θα μπορούσα να φοβάμαι, κατάφερνα να τα “παλεύω” -όχι πως δεν φοβόμουν, μα δεν άφηνα το φόβο να με πάρει από κάτω. Νομίζω άλλωστε, πως αν κανείς συνειδητοποιήσει ότι αυτό που πραγματικά φοβάται είναι Ο Φόβος, μπορεί και να τον βάλει “απέναντι”. Και να τον κοιτάξει -στα μάτια. Και να τον αντιμετωπίσει. Δεν ξέρω -σε μένα λειτουργεί.

Αντιμετωπίζουμε τον/τους φόβους μας, λοιπόν. Και μιλάμε. Για όλους. Ειδικά τώρα, που το μέλλον διαγράφεται με σκούρα χρώματα, και γύρω μας βλέπουμε όλο και περισσότερους φοβισμένους, απελπισμένους, απογοητευμένους ανθρώπους. Μιλάμε, γράφουμε -φωνάζουμε αν χρειαστεί. Κάνουμε -ό,τι μπορεί ο καθένας.

Το κείμενο είναι γραμμένο ειδικά για τη σημερινή μέρα, που είναι αφιερωμένη στο Φόβο (άργησα, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ!). Μπορείτε να βρείτε εξαιρετικές αναρτήσεις πολλών άλλων blogger για την ημέρα αυτή εδώ.

Καλή μας βδομάδα