Από το ιστολόγιο:
Κούκος μονος (Κούκος)
Θα γράψουν, λένε, στα μπλογκάκια τους για τον φόβο. Για να τον κατανοήσουν και να τον αντιμετωπίσουν. Λένε κι άλλα, ότι θα φοβίσουν την εξουσία, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Στην αρχή με άφησε αδιάφορο. Όταν όμως είδα το χαμό που γινότανε, ζήλεψα. Όπως πριν από λίγο καιρό στο φέισμπουκ, που έβαζαν όλοι σκίτσα με παιδικούς ήρωες στο προφίλ τους και εγώ αρνιόμουν πεισματικά να το κάνω. Το αποτέλεσμα γνωστό, έβαλα τελευταίος και καταϊδρωμένος και μετά προσπαθούσα να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα.
Τώρα όμως είχα δικαιολογία και μάλιστα καλή. Κανένας δεν με κάλεσε να γράψω για τον φόβο. Τι φοβήθηκαν; Μάλλον θα σκέφτηκαν ότι αυτός γράφει ιστοριούλες και δη ερωτικές. Εντάξει, γράφει και καμιά φορά πολιτικά αλλά για ξεκάρφωμα. Τι να την κάνουν μια ιστοριούλα ερωτική για τον φόβο; Εδώ που τα λέμε δεν έχουν και άδικο. Έτσι κι εγώ δεν θα γράψω. Όσο όμως το σκέφτομαι τόσο θέλω να γράψω. Αναρωτιέμαι αν έγραφα τι θα έγραφα; Έψαξα παλιές αναρτήσεις μέχρι που βρήκα μια που την είχα γράψει για τελείως διαφορετικό λόγο. Με λίγο ρετουσάρισμα και με έναν καινούριο τίτλο μια χαρά θα έστεκε.
Μόλις πάτησε το κουδούνι της εξώπορτας, όλη του η αποφασιστικότητα πήγε περίπατο. Κρύος ιδρώτας τον περιέλουσε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είχε κάποια σοβαρή δικαιολογία για την επιστροφή του. Άκουσε βήματα πίσω από τη πόρτα και μετά σιωπή. Ένα ολόκληρο μαρτυρικό δευτερόλεπτο. Το φως του διαδρόμου έκλεισε και ο Λευτέρης μαρμαρωμένος από φόβο και αγωνία έστεκε ακίνητος στο σκοτάδι κι περίμενε. Τι στιγμή που άρχισε να αναρωτιέται τι στο καλό κάνει εκεί πέρα, άνοιξε η πόρτα. Η Μαρία στεκόταν μπροστά του αμίλητη και το πρόσωπό της είχε μια από τις συνηθισμένες αποχρώσεις του κόκκινου, στο πιο ελαφρύ τούτη τη φορά, στο χρώμα του άγουρου ροδιού. Κοίταζε ο ένας τον άλλο και κανείς δεν μιλούσε. Ο Λευτέρης σκεφτόταν πυρετωδώς:
- Πες κάτι πριν καταστραφούν όλα!
- Τι να πω; Έχει κολλήσει το μυαλό μου.
- Αυτοσχεδίασε, πες μια φορά στη ζωή σου κάτι έξυπνο, κάνε κάτι, κουνήσου!
Και ο Λευτέρης έκανε τη κίνηση εκείνη που θα μακάριζε στην υπόλοιπη ζωή του: Έσκυψε και τη φίλησε απαλά στο μάγουλο.
«Στο χρωστούσα το φιλί. Σε καληνύχτισα βιαστικά και ξέχασα να στο δώσω».
Που ήσουνα κρυμμένος παιχταρά μου!
Το άγουρο ρόδι στο πρόσωπο της Μαρίας ωρίμασε με ταχύτητα φωτός και αυτοπυρπολήθηκε. Την ίδια στιγμή, μια δύναμη πολύ ανώτερη από τη ντροπαλοσύνη της, τον έπιασε από το χέρι και τον τράβηξε μέσα στο δωμάτιο κλείνοντας πίσω του τη πόρτα. Κοιτάχτηκαν στα μάτια σιωπηλοί. Έσκυψε τρυφερά προς το μέρος της και της πρότεινε ένα φιλί σύντομο, αναγνωριστικό. Το φευγαλέο άγγιγμα τους χάρισε την αίσθηση που αφήνει ένα μεταξένιο ρούχο όταν έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το δέρμα. Με την ανυπομονησία μικρού παιδιού που μόλις ανακάλυψε το βάζο με το γλυκό, επιχείρησαν δεύτερο, πιο φιλόδοξο. Η πίεση άνοιξε τα χείλη. Τα δόντια τους συγκρούστηκαν άγαρμπα, όμως αυτό ακούστηκε σαν τη μουσική που παράγουν τα βότσαλα την ώρα που τα παρασέρνει ένα θαρραλέο κύμα. Σαν έτοιμοι από καιρό και με τη πείρα των δυο προηγούμενων, αφέθηκαν σε ένα φιλί σταχανοφικής επίδοσης σε διάρκεια και με τέτοια δόση απελπισίας, λες και σε αυτό θα έβρισκαν το ελιξίριο της ζωής ή ακόμα χειρότερα τις απαντήσεις που δεν είχαν για την επερχόμενη θύελλα.
Το μονό κρεβάτι στη μέση του ταπεινού δωματίου φάνταζε σαν το μόνο έπιπλο που θα άντεχε ένα τέτοιο ψυχικό βάρος. Ξάπλωσαν κολλητά ο ένας πλάι στον άλλο και το χέρι του Λευτέρη βιαστικό, ανυπόμονο και κυρίως ανύποπτο, αναζήτησε αμέσως τη μυστική σχισμή που μέσα από υγρά μονοπάτια οδηγούσε στο κέντρο της ύπαρξης. Η Μαρία, με χέρια που έτρεμαν, τον σταμάτησε.
«Δώσε μου λίγο χρόνο. Φοβάμαι!»
Εγώ να δεις κορίτσι μου…
«Έχε το χρόνο σου συντρόφισσα».
Βρήκε το κουράγιο να αστειευτεί την ώρα που μάζευε εσπευσμένα το χέρι του.
Και τώρα τι κάνουμε;
Έβαλε κάτω τα πράγματα και αναζήτησε απαντήσεις στις μέχρι τότε εμπειρίες του. Την πρώτη φορά η Τζένη, στο σκοτεινό δωμάτιο της Λιοσίων, τον πήρε από το χέρι που έτρεμε από τον φόβο και τον οδήγησε μέσα της λέγοντάς του μερικά ερωτόλογα και τέλος. Την επόμενη, στη Φυλής, η Πέπη ούτε καν του μίλησε. Τζίφος. Μήπως ο κινηματογράφος; Οι τσόντες στο Ίλιον ήταν πεντάλεπτες και έδειχναν μόνο τη πράξη, ούτε καν πρόσωπα. Η κυρία Ρόμπισον είχε την πρωτοβουλία και τις λύσεις και ο Χόφμαν απλά το απολάμβανε.
Κωλόφαρδε!
Ο Μπρούς Λι έδερνε αλύπητα, ο Τραβόλτα χόρευε ασταμάτητα και ο βρώμικος Χάρρυ σκότωνε αβέρτα. Δεν είχαν χρόνο για άλλες ασχολίες. Στο Θίασο, ο άλκιμος του Μεταξά ήταν όλο φρου φρου κι αρώματα, τζούφιος.
Είσαι μόνος σου αγόρι μου. Κολύμπα!
Τελικά αποδείχτηκε ότι Λευτέρης δεν ήταν μόνος. Ήταν μαζί του και η Μαρία. Μαζί περπάτησαν τα υγρά μονοπάτια, γλίστρησαν αλλά κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου, μαζί εξερεύνησαν απάτητους δρόμους, λοξοδρόμησαν αλλά δεν χάθηκαν, μαζί έφτασαν μέχρι το τέλος.
Αλλά αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια. Και είναι και ιστοριούλα. Για να γράψω για τον φόβο πρέπει να γράψω δοκίμιο. Δοκίμιο;! Πώς γράφουν ένα δοκίμιο για τον φόβο; Προφανώς ξεκινάνε με έναν ορισμό αυτού που θα περιγράψουν. Με χέρια που τρέμουν από το φόβο (της γελοιοποίησης) αρχίζω να πληκτρολογώ:
Ο φόβος είναι το συναίσθημα που παρουσιάζεται σε περίπτωση κινδύνου. Συμβαίνει χωρίς ο άνθρωπος να το σκεφτεί, υποσυνείδητα.
Καλός μου φαίνεται ο ορισμός αλλά καλύτερα ας ρίξω μια ματιά και στο λεξικό. Τριανταφυλλίδης on line.
Έντονο δυσάρεστο συναίσθημα, που προκαλείται εξαιτίας (πραγματικού ή φανταστικού) κινδύνου ή απειλής.
Πρέπει να προσθέσω και τον φανταστικό κίνδυνο. Αυτός που προκαλείται από μεταφυσικές αναζητήσεις. Είναι σημαντικός στη καθημερινότητα των ανθρώπων. Δεν απατάς τον/τη σύζυγο γιατί φοβάσαι τη κόλαση. Ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ γιατί φοβάσαι τη δεξιά. Ωραία, καθάρισα με τον ορισμό. Πώς θα το προχωρήσω τώρα; Να γράψω για τα είδη του φόβου, τους εφιάλτες, τους ψυχολογικούς φόβους και τους ψυχιατρικούς, τη παράνοια. Και πώς να γράψω γι αυτά; Για αυτά γράφουν οι ειδικοί. Εντάξει, ιντερνέτ αλλά δεν είναι και δια πάσαν νόσον. Με αυξημένη προσοχή πάω στο psychologos.gr.
….Όταν δεν νιώθεις φόβο για μια κατάσταση, τότε αυτή δεν μπορεί να σε βλάψει. Πρέπει βέβαια να θυμάσαι ότι πολύ συχνά σε καταλαμβάνει ο φόβος με υποσυνείδητο τρόπο, χωρίς δηλαδή να τον αντιλαμβάνεσαι. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι ότι ο φόβος «μπλοφάρει». Αν τον αντιμετωπίσεις με βάση αυτήν την ενθύμηση, τότε ο φόβος διαλύεται.
Αυτό δεν το ήξερα το ομολογώ. Άκου ο φόβος μπλοφάρει! Να παίξω τότε ένα πόκερ μαζί του να του ξηγήσω…
Ο φόβος δημιουργείται συνήθως ως προσπάθεια του νου να ελέγξει το μέλλον, το μέλλον για το οποίο το μονο που ξέρουμε είναι οτι ... δεν υπάρχει!! Αφού το παρελθόν μόνο υπήρξε –δηλαδή δεν υπάρχει σήμερα!- και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, ο μοναδικός χρόνος, στον οποίο ζούμε την ζωή μας είναι το παρόν!
Ότι κατάλαβες, κατάλαβα…
….Κάποιοι πιστεύουν οτι το αντίθετο συναίσθημα της Αγάπης είναι το μίσος. Αυτό δεν ειναι αλήθεια: Ο αντίποδας της Αγάπης είναι ο φόβος! Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα άδειο μπουκάλι. Αν επιλέγετε κατά τη διάρκεια της ζωής σας να γεμίζετε το «μπουκάλι» σας με φόβο, τότε δεν θα περισσεύει καθόλου χώρος για την Αγάπη. Αντίθετα, εάν «ανοίξετε» το «μπουκάλι» σας και το γεμίζετε, σε κάθε ευκαιρία, με Αγάπη, τότε δεν θα υπάρχει καθόλου χώρος μέσα σας για να αναπτυχθεί ο φόβος!
Άπαπαπα, πού πήγα και μπερδεύτηκα! Με έβαλαν σε ένα μπουκάλι και έκλεισαν το πώμα. Και έχω και κλειστοφοβία. Δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα. Να γράψω δοκίμιο αλλά όχι γενικά για τον φόβο, να το εξειδικεύσω. Να γράψω για παράδειγμα για τον φόβο των ποιητών. Αλλά με αυτό το θέμα δεν πρόκειται να τελειώσω ούτε σε ένα μήνα. Να γράψω ακόμα ποιο ειδικά. Ας πούμε για τον φόβο στη ποίηση του Καβάφη. Τώρα μάλιστα. Ας ρίξω για αρχή το Τελειωμένα.
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε
για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
και ανέτοιμους -πού πιά καιρός- μας συνεπαίρνει.
Πανικός! Εδώ πια δεν μιλάμε για τον φόβο, μιλάμε για τον τρόμο. Τι τα θέλω και τα σκαλίζω τώρα; Φιλοσοφικές αναζητήσεις, Σοπενχάουερ και Κάφκα μαζί. Είναι καιρός για μοιρολατρία; Στις μέρες του αγώνα για μια καλύτερη εξουσία; Δε λέει. Καλύτερα να βάλω τους Τρώες που μιλάνε για αγώνα.
Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.--
Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.
Αλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ' η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.
Βαλτός είναι! Θα με καταγγείλει η πολιτοφυλακή της μπλογκόσφαιρας για προβοκάτορα. Ότι σπέρνω την ηττοπάθεια και την απαισιοδοξία, τώρα που η νίκη είναι κοντά. Εδώ να δεις φόβο. Με τα θεριά τα βάζω, με αυτούς όχι. Δεν θέλω μπλεξίματα. Θα βάλω την Ιθάκη που λέει για ταξίδια και πολλά λιμάνια και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής. Αυτό ναι, είναι αισιόδοξο. Αλλά γράφω για τον φόβο γαμώτο και λέει:
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι.
Θα βγω εκτός θέματος. Πάλι! Φαύλος κύκλος. Ότι και να γράψω το μπελά μου θα βρω. Μα τι θέλω κι εγώ ο αθεόφοβος; Γιατί όλο αυτό το μπλέξιμο; Αφού κανένας δεν με κάλεσε! Η τελευταία σκέψη με λυτρώνει. Κλείνω το κομπιούτερ και βγαίνω έξω. Η μέρα είναι εκπληκτική. Αλκυονίδα. Τα παρατάω όλα και πάω για ψάρεμα. Θα έχω όλο τον καιρό να σκεφτώ για τον φόβο του ψαριού πριν το αγκίστρωμα…
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο φόβο"
Κούκος μονος (Κούκος)
Θα γράψουν, λένε, στα μπλογκάκια τους για τον φόβο. Για να τον κατανοήσουν και να τον αντιμετωπίσουν. Λένε κι άλλα, ότι θα φοβίσουν την εξουσία, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Στην αρχή με άφησε αδιάφορο. Όταν όμως είδα το χαμό που γινότανε, ζήλεψα. Όπως πριν από λίγο καιρό στο φέισμπουκ, που έβαζαν όλοι σκίτσα με παιδικούς ήρωες στο προφίλ τους και εγώ αρνιόμουν πεισματικά να το κάνω. Το αποτέλεσμα γνωστό, έβαλα τελευταίος και καταϊδρωμένος και μετά προσπαθούσα να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Τώρα όμως είχα δικαιολογία και μάλιστα καλή. Κανένας δεν με κάλεσε να γράψω για τον φόβο. Τι φοβήθηκαν; Μάλλον θα σκέφτηκαν ότι αυτός γράφει ιστοριούλες και δη ερωτικές. Εντάξει, γράφει και καμιά φορά πολιτικά αλλά για ξεκάρφωμα. Τι να την κάνουν μια ιστοριούλα ερωτική για τον φόβο; Εδώ που τα λέμε δεν έχουν και άδικο. Έτσι κι εγώ δεν θα γράψω. Όσο όμως το σκέφτομαι τόσο θέλω να γράψω. Αναρωτιέμαι αν έγραφα τι θα έγραφα; Έψαξα παλιές αναρτήσεις μέχρι που βρήκα μια που την είχα γράψει για τελείως διαφορετικό λόγο. Με λίγο ρετουσάρισμα και με έναν καινούριο τίτλο μια χαρά θα έστεκε.
Ο γλυκός φόβος του έρωτα
Μόλις πάτησε το κουδούνι της εξώπορτας, όλη του η αποφασιστικότητα πήγε περίπατο. Κρύος ιδρώτας τον περιέλουσε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είχε κάποια σοβαρή δικαιολογία για την επιστροφή του. Άκουσε βήματα πίσω από τη πόρτα και μετά σιωπή. Ένα ολόκληρο μαρτυρικό δευτερόλεπτο. Το φως του διαδρόμου έκλεισε και ο Λευτέρης μαρμαρωμένος από φόβο και αγωνία έστεκε ακίνητος στο σκοτάδι κι περίμενε. Τι στιγμή που άρχισε να αναρωτιέται τι στο καλό κάνει εκεί πέρα, άνοιξε η πόρτα. Η Μαρία στεκόταν μπροστά του αμίλητη και το πρόσωπό της είχε μια από τις συνηθισμένες αποχρώσεις του κόκκινου, στο πιο ελαφρύ τούτη τη φορά, στο χρώμα του άγουρου ροδιού. Κοίταζε ο ένας τον άλλο και κανείς δεν μιλούσε. Ο Λευτέρης σκεφτόταν πυρετωδώς:
- Πες κάτι πριν καταστραφούν όλα!
- Τι να πω; Έχει κολλήσει το μυαλό μου.
- Αυτοσχεδίασε, πες μια φορά στη ζωή σου κάτι έξυπνο, κάνε κάτι, κουνήσου!
Και ο Λευτέρης έκανε τη κίνηση εκείνη που θα μακάριζε στην υπόλοιπη ζωή του: Έσκυψε και τη φίλησε απαλά στο μάγουλο.
«Στο χρωστούσα το φιλί. Σε καληνύχτισα βιαστικά και ξέχασα να στο δώσω».
Που ήσουνα κρυμμένος παιχταρά μου!
Το άγουρο ρόδι στο πρόσωπο της Μαρίας ωρίμασε με ταχύτητα φωτός και αυτοπυρπολήθηκε. Την ίδια στιγμή, μια δύναμη πολύ ανώτερη από τη ντροπαλοσύνη της, τον έπιασε από το χέρι και τον τράβηξε μέσα στο δωμάτιο κλείνοντας πίσω του τη πόρτα. Κοιτάχτηκαν στα μάτια σιωπηλοί. Έσκυψε τρυφερά προς το μέρος της και της πρότεινε ένα φιλί σύντομο, αναγνωριστικό. Το φευγαλέο άγγιγμα τους χάρισε την αίσθηση που αφήνει ένα μεταξένιο ρούχο όταν έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το δέρμα. Με την ανυπομονησία μικρού παιδιού που μόλις ανακάλυψε το βάζο με το γλυκό, επιχείρησαν δεύτερο, πιο φιλόδοξο. Η πίεση άνοιξε τα χείλη. Τα δόντια τους συγκρούστηκαν άγαρμπα, όμως αυτό ακούστηκε σαν τη μουσική που παράγουν τα βότσαλα την ώρα που τα παρασέρνει ένα θαρραλέο κύμα. Σαν έτοιμοι από καιρό και με τη πείρα των δυο προηγούμενων, αφέθηκαν σε ένα φιλί σταχανοφικής επίδοσης σε διάρκεια και με τέτοια δόση απελπισίας, λες και σε αυτό θα έβρισκαν το ελιξίριο της ζωής ή ακόμα χειρότερα τις απαντήσεις που δεν είχαν για την επερχόμενη θύελλα.
Το μονό κρεβάτι στη μέση του ταπεινού δωματίου φάνταζε σαν το μόνο έπιπλο που θα άντεχε ένα τέτοιο ψυχικό βάρος. Ξάπλωσαν κολλητά ο ένας πλάι στον άλλο και το χέρι του Λευτέρη βιαστικό, ανυπόμονο και κυρίως ανύποπτο, αναζήτησε αμέσως τη μυστική σχισμή που μέσα από υγρά μονοπάτια οδηγούσε στο κέντρο της ύπαρξης. Η Μαρία, με χέρια που έτρεμαν, τον σταμάτησε.
«Δώσε μου λίγο χρόνο. Φοβάμαι!»
Εγώ να δεις κορίτσι μου…
«Έχε το χρόνο σου συντρόφισσα».
Βρήκε το κουράγιο να αστειευτεί την ώρα που μάζευε εσπευσμένα το χέρι του.
Και τώρα τι κάνουμε;
Έβαλε κάτω τα πράγματα και αναζήτησε απαντήσεις στις μέχρι τότε εμπειρίες του. Την πρώτη φορά η Τζένη, στο σκοτεινό δωμάτιο της Λιοσίων, τον πήρε από το χέρι που έτρεμε από τον φόβο και τον οδήγησε μέσα της λέγοντάς του μερικά ερωτόλογα και τέλος. Την επόμενη, στη Φυλής, η Πέπη ούτε καν του μίλησε. Τζίφος. Μήπως ο κινηματογράφος; Οι τσόντες στο Ίλιον ήταν πεντάλεπτες και έδειχναν μόνο τη πράξη, ούτε καν πρόσωπα. Η κυρία Ρόμπισον είχε την πρωτοβουλία και τις λύσεις και ο Χόφμαν απλά το απολάμβανε.
Κωλόφαρδε!
Ο Μπρούς Λι έδερνε αλύπητα, ο Τραβόλτα χόρευε ασταμάτητα και ο βρώμικος Χάρρυ σκότωνε αβέρτα. Δεν είχαν χρόνο για άλλες ασχολίες. Στο Θίασο, ο άλκιμος του Μεταξά ήταν όλο φρου φρου κι αρώματα, τζούφιος.
Είσαι μόνος σου αγόρι μου. Κολύμπα!
Τελικά αποδείχτηκε ότι Λευτέρης δεν ήταν μόνος. Ήταν μαζί του και η Μαρία. Μαζί περπάτησαν τα υγρά μονοπάτια, γλίστρησαν αλλά κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου, μαζί εξερεύνησαν απάτητους δρόμους, λοξοδρόμησαν αλλά δεν χάθηκαν, μαζί έφτασαν μέχρι το τέλος.
Αλλά αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια. Και είναι και ιστοριούλα. Για να γράψω για τον φόβο πρέπει να γράψω δοκίμιο. Δοκίμιο;! Πώς γράφουν ένα δοκίμιο για τον φόβο; Προφανώς ξεκινάνε με έναν ορισμό αυτού που θα περιγράψουν. Με χέρια που τρέμουν από το φόβο (της γελοιοποίησης) αρχίζω να πληκτρολογώ:
Ο φόβος είναι το συναίσθημα που παρουσιάζεται σε περίπτωση κινδύνου. Συμβαίνει χωρίς ο άνθρωπος να το σκεφτεί, υποσυνείδητα.
Καλός μου φαίνεται ο ορισμός αλλά καλύτερα ας ρίξω μια ματιά και στο λεξικό. Τριανταφυλλίδης on line.
Έντονο δυσάρεστο συναίσθημα, που προκαλείται εξαιτίας (πραγματικού ή φανταστικού) κινδύνου ή απειλής.
Πρέπει να προσθέσω και τον φανταστικό κίνδυνο. Αυτός που προκαλείται από μεταφυσικές αναζητήσεις. Είναι σημαντικός στη καθημερινότητα των ανθρώπων. Δεν απατάς τον/τη σύζυγο γιατί φοβάσαι τη κόλαση. Ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ γιατί φοβάσαι τη δεξιά. Ωραία, καθάρισα με τον ορισμό. Πώς θα το προχωρήσω τώρα; Να γράψω για τα είδη του φόβου, τους εφιάλτες, τους ψυχολογικούς φόβους και τους ψυχιατρικούς, τη παράνοια. Και πώς να γράψω γι αυτά; Για αυτά γράφουν οι ειδικοί. Εντάξει, ιντερνέτ αλλά δεν είναι και δια πάσαν νόσον. Με αυξημένη προσοχή πάω στο psychologos.gr.
….Όταν δεν νιώθεις φόβο για μια κατάσταση, τότε αυτή δεν μπορεί να σε βλάψει. Πρέπει βέβαια να θυμάσαι ότι πολύ συχνά σε καταλαμβάνει ο φόβος με υποσυνείδητο τρόπο, χωρίς δηλαδή να τον αντιλαμβάνεσαι. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι ότι ο φόβος «μπλοφάρει». Αν τον αντιμετωπίσεις με βάση αυτήν την ενθύμηση, τότε ο φόβος διαλύεται.
Αυτό δεν το ήξερα το ομολογώ. Άκου ο φόβος μπλοφάρει! Να παίξω τότε ένα πόκερ μαζί του να του ξηγήσω…
Ο φόβος δημιουργείται συνήθως ως προσπάθεια του νου να ελέγξει το μέλλον, το μέλλον για το οποίο το μονο που ξέρουμε είναι οτι ... δεν υπάρχει!! Αφού το παρελθόν μόνο υπήρξε –δηλαδή δεν υπάρχει σήμερα!- και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, ο μοναδικός χρόνος, στον οποίο ζούμε την ζωή μας είναι το παρόν!
Ότι κατάλαβες, κατάλαβα…
….Κάποιοι πιστεύουν οτι το αντίθετο συναίσθημα της Αγάπης είναι το μίσος. Αυτό δεν ειναι αλήθεια: Ο αντίποδας της Αγάπης είναι ο φόβος! Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα άδειο μπουκάλι. Αν επιλέγετε κατά τη διάρκεια της ζωής σας να γεμίζετε το «μπουκάλι» σας με φόβο, τότε δεν θα περισσεύει καθόλου χώρος για την Αγάπη. Αντίθετα, εάν «ανοίξετε» το «μπουκάλι» σας και το γεμίζετε, σε κάθε ευκαιρία, με Αγάπη, τότε δεν θα υπάρχει καθόλου χώρος μέσα σας για να αναπτυχθεί ο φόβος!
Άπαπαπα, πού πήγα και μπερδεύτηκα! Με έβαλαν σε ένα μπουκάλι και έκλεισαν το πώμα. Και έχω και κλειστοφοβία. Δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα. Να γράψω δοκίμιο αλλά όχι γενικά για τον φόβο, να το εξειδικεύσω. Να γράψω για παράδειγμα για τον φόβο των ποιητών. Αλλά με αυτό το θέμα δεν πρόκειται να τελειώσω ούτε σε ένα μήνα. Να γράψω ακόμα ποιο ειδικά. Ας πούμε για τον φόβο στη ποίηση του Καβάφη. Τώρα μάλιστα. Ας ρίξω για αρχή το Τελειωμένα.
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε
για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
και ανέτοιμους -πού πιά καιρός- μας συνεπαίρνει.
Πανικός! Εδώ πια δεν μιλάμε για τον φόβο, μιλάμε για τον τρόμο. Τι τα θέλω και τα σκαλίζω τώρα; Φιλοσοφικές αναζητήσεις, Σοπενχάουερ και Κάφκα μαζί. Είναι καιρός για μοιρολατρία; Στις μέρες του αγώνα για μια καλύτερη εξουσία; Δε λέει. Καλύτερα να βάλω τους Τρώες που μιλάνε για αγώνα.
Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ' επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.--
Είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.
Αλλ' όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κ' η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ' η Εκάβη κλαίνε.
Βαλτός είναι! Θα με καταγγείλει η πολιτοφυλακή της μπλογκόσφαιρας για προβοκάτορα. Ότι σπέρνω την ηττοπάθεια και την απαισιοδοξία, τώρα που η νίκη είναι κοντά. Εδώ να δεις φόβο. Με τα θεριά τα βάζω, με αυτούς όχι. Δεν θέλω μπλεξίματα. Θα βάλω την Ιθάκη που λέει για ταξίδια και πολλά λιμάνια και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής. Αυτό ναι, είναι αισιόδοξο. Αλλά γράφω για τον φόβο γαμώτο και λέει:
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι.
Θα βγω εκτός θέματος. Πάλι! Φαύλος κύκλος. Ότι και να γράψω το μπελά μου θα βρω. Μα τι θέλω κι εγώ ο αθεόφοβος; Γιατί όλο αυτό το μπλέξιμο; Αφού κανένας δεν με κάλεσε! Η τελευταία σκέψη με λυτρώνει. Κλείνω το κομπιούτερ και βγαίνω έξω. Η μέρα είναι εκπληκτική. Αλκυονίδα. Τα παρατάω όλα και πάω για ψάρεμα. Θα έχω όλο τον καιρό να σκεφτώ για τον φόβο του ψαριού πριν το αγκίστρωμα…
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο φόβο"
Δείτε περισσότερα εδώ
No comments:
Post a Comment