Από το ιστολόγιο:
Bourek (Sulpice)
"Έμαθα γι΄αυτή την κίνηση από την φιλή μου του Coco η οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μου προτείνει να γράψω και γω κάτι. Αρχικά η απάντησή μου ήταν αρνητική. Στην ερώτηση "μα γιατί δεν γράφεις κάτι;" Η απάντηση ήταν πολύ απλή. "Γιατί φοβάμαι".
Μετά απο αυτή την εκμυστήρευση, η λέξη αυτή άρχισε να μου τριβελίζει το μυαλό. Ξέρετε είναι από τις λέξεις που σε συνδυασμό με τα συναισθήματα που γεννούν τις μαθαίνουμε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας, οι περισσότεροι, και ζουν καταχωνιασμένες στα πιο βαθιά μέρη του εγκεφάλου μας. Έχουμε μάθει να ζούμε μαζί μ΄αυτές και γι αυτό δεν μας παραξενεύει ουδόλως όταν εμφανίζονται μπροστά μας. Μάς παραξενεύει μάλλον που βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ΄αυτές.
Ας σκεφτούμε πόσες φορές μας έχει καλλιεργηθεί η αίσθηση του φόβου και από πότε. Βέβαια όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν το ίδιο αλλά γεγονός είναι ότι όλοι φλερτάραμε μ΄αυτή την έννοια. Ας αναλογιστούμε πόσα "μη" έχουμε ακούσει στην μικρή μας ηλικία...
Μη βγεις έξω, θα σε αρπάξει κανά ξένος
Μη φας πολύ σοκολάτα γιατί θα σου πονέσει η κοιλιά
Μην μιλάς δυνατά, μην βάζεις δυνατά τη μουσική γιατί θα φωνάξει ο γείτονας, θα έρθει η αστυνομία...
Μην κάθεσαι εδώ, γιατί ενοχλείς και θα σε διώξουν...
Μην μιλάς στην τάξη γιατί θα σου βάλει τιμωρία ο δάσκαλος...
Και πόσα άλλα μη, μη, μη....
Σε συνδυασμό με έμμεσες απειλές, "αβλαβείς" στα πρώτα μας χρόνια... Πόσα και πόσα...
Με την πάροδο του χρόνου, κάποιοι μπόρεσαν να αποβάλλουν όλα αυτά... να σκεφτούν λογικά και να διώξουν με τον απήγανο αυτή την λέξη. Άλλοι όμως έμαθαν να ζουν μαζί. Τους στοίχειωσε και αν και μερικοί απ΄αυτούς ζουν σε τεράστια σπίτια, στην πραγματικότητα ζουν περιορισμένοι μέσα στο φόβο τους.
Μερικοί στάθηκαν τυχεροί. Πρυτάνευσε η λογική, ήρθαν σε επαφή με ανθρώπους χαλαρούς, άφοβους.... μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτά τα κακά φαντάσματα αλλά οι άλλοι..... Φυλακισμένοι στις ιδέες τους, προσπαθούν να τραβήξουν κι άλλους μαζί τους γιατί καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για την επιβίωσή τους. Μάλιστα μερικοί αυτοεπιβεβαιώνονται μέσω του φόβου των άλλων... σαν βαμπίρ! Αντλούν δύναμη, ρουφούν την επιθυμία για μια ελεύθερη ζωή απαλλαγμένη από τα πάντα.
Κι όμως τα πράγματα είναι απλά, πάρα πολύ απλά! Αλλά γιατί είμαστε ανίκανοι να το δούμε, να το καταλάβουμε; Κι αν το καταλαβαίνουμε τι κάνουμε; Μένουμε μαζί με τους φόβους μας ή τους ξεπερνάμε; Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε...
Αντε με τις υγείες μας και με τους φόβους μας!
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο Φόβο".
Bourek (Sulpice)
"Έμαθα γι΄αυτή την κίνηση από την φιλή μου του Coco η οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μου προτείνει να γράψω και γω κάτι. Αρχικά η απάντησή μου ήταν αρνητική. Στην ερώτηση "μα γιατί δεν γράφεις κάτι;" Η απάντηση ήταν πολύ απλή. "Γιατί φοβάμαι".
Μετά απο αυτή την εκμυστήρευση, η λέξη αυτή άρχισε να μου τριβελίζει το μυαλό. Ξέρετε είναι από τις λέξεις που σε συνδυασμό με τα συναισθήματα που γεννούν τις μαθαίνουμε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας, οι περισσότεροι, και ζουν καταχωνιασμένες στα πιο βαθιά μέρη του εγκεφάλου μας. Έχουμε μάθει να ζούμε μαζί μ΄αυτές και γι αυτό δεν μας παραξενεύει ουδόλως όταν εμφανίζονται μπροστά μας. Μάς παραξενεύει μάλλον που βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ΄αυτές.
Ας σκεφτούμε πόσες φορές μας έχει καλλιεργηθεί η αίσθηση του φόβου και από πότε. Βέβαια όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν το ίδιο αλλά γεγονός είναι ότι όλοι φλερτάραμε μ΄αυτή την έννοια. Ας αναλογιστούμε πόσα "μη" έχουμε ακούσει στην μικρή μας ηλικία...
Μη βγεις έξω, θα σε αρπάξει κανά ξένος
Μη φας πολύ σοκολάτα γιατί θα σου πονέσει η κοιλιά
Μην μιλάς δυνατά, μην βάζεις δυνατά τη μουσική γιατί θα φωνάξει ο γείτονας, θα έρθει η αστυνομία...
Μην κάθεσαι εδώ, γιατί ενοχλείς και θα σε διώξουν...
Μην μιλάς στην τάξη γιατί θα σου βάλει τιμωρία ο δάσκαλος...
Και πόσα άλλα μη, μη, μη....
Σε συνδυασμό με έμμεσες απειλές, "αβλαβείς" στα πρώτα μας χρόνια... Πόσα και πόσα...
Με την πάροδο του χρόνου, κάποιοι μπόρεσαν να αποβάλλουν όλα αυτά... να σκεφτούν λογικά και να διώξουν με τον απήγανο αυτή την λέξη. Άλλοι όμως έμαθαν να ζουν μαζί. Τους στοίχειωσε και αν και μερικοί απ΄αυτούς ζουν σε τεράστια σπίτια, στην πραγματικότητα ζουν περιορισμένοι μέσα στο φόβο τους.
Μερικοί στάθηκαν τυχεροί. Πρυτάνευσε η λογική, ήρθαν σε επαφή με ανθρώπους χαλαρούς, άφοβους.... μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτά τα κακά φαντάσματα αλλά οι άλλοι..... Φυλακισμένοι στις ιδέες τους, προσπαθούν να τραβήξουν κι άλλους μαζί τους γιατί καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για την επιβίωσή τους. Μάλιστα μερικοί αυτοεπιβεβαιώνονται μέσω του φόβου των άλλων... σαν βαμπίρ! Αντλούν δύναμη, ρουφούν την επιθυμία για μια ελεύθερη ζωή απαλλαγμένη από τα πάντα.
Κι όμως τα πράγματα είναι απλά, πάρα πολύ απλά! Αλλά γιατί είμαστε ανίκανοι να το δούμε, να το καταλάβουμε; Κι αν το καταλαβαίνουμε τι κάνουμε; Μένουμε μαζί με τους φόβους μας ή τους ξεπερνάμε; Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε...
Αντε με τις υγείες μας και με τους φόβους μας!
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο Φόβο".
1 comment:
Είναι πραγματικά αποκαλυπτικό και λυτρωτικό να σκεφτεί κανείς πώς κάποιες στιγμές, τις οποίες όσοι βρίσκονταν δίπλα μας πολλές φορές δε θυμούνται, καθόρισαν το "ποιοι" γίναμε.
Κάνοντας την "αντιγραφή", για το μάθημα της "γλώσσας", και καθώς ακόμη μάθαινα τους κανόνες εκμαιταλευόμουν όλο το εύρος της γραμμής στο τετράδιο. Όταν το πρόσεξε, η μητέρα μου με μάλωσε που πέρασα την κάθετη γραμμή. "Θα έρθει η αστυνομία;" ρώτησα. "Ναι". Περίμενα το περιπολικό να σταματήσει στη γωνία για μένα. Χρειάζονταν πέντε με δέκα λεπτά για να φτάσουν οι.. "αυτοί". Με έπιασε φόβος! Και μετά πανικός πνιγμένος. Τί να κάνω για να γλιτώσω; Και να το μουτζουρώσω από πάνω πάλι θα το καταλάβαιναν. Θα έλεγα ότι το έκανα γιατί δεν ήξερα. Ως το βράδυ, ακόμη, δεν είχαν φανεί.
Την επόμενη μέρα είχα το νου μου να κρυφτώ στο πλάι του δρόμου, πηγαίνοντας σχολείο. Και τα διαλείματα δεν τα ευχαριστήθηκα γιατί κοιτούσα τα αυτοκίνητα. Η δασκάλα, περιέργως, που το διάβασε δε με κοίταξε. Ως το βράδυ δεν με ζήτησε κανείς και η μητέρα μου το ξέχασε εντελώς. ΜΑ, ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΕ; Είμαι ένοχος! Και θα πάω στη φυλακή..
Το σκέφτηκα. Η αστυνομία δεν ήρθε γιατί, ευτυχώς, δεν το κατάλαβε εκείνη τη στιγμή, η μαμά δεν το είπε σε κανέναν γιατί με αγαπάει και με υποστηρίζει και η δασκάλα δεν το πρόσεξε/ανέφερε γιατί ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΟ!! Ήταν ένα ψέμα για να μάθω να συμπεριφέρομαι ορθά( η λέξη που χρησημοποίησα τότε ήταν "σωστά").
Έκτοτε, η αλήθεια των "μεγάλων" δεν ήταν αδιαπραγμάτευτη! Κάθε συμβουλή που ήταν ριζοσπαστική, σε όσα είχα μάθει, ή, πιο συχνά, δε μου άρεσε περνούσε από τη, μη γινομέμη ακόμη, κρίση μου..
Είμαι τυχερός που αντιμετώπισα νωρίς ένα τόσο γελοίο ψέμα και μπορούσα να το αντιληφθώ.
Στα δέκα πέρασα απ' το κόσκινο και την θρησκεία[κι ας το έκρυβα καλά για άλλα πέντε-εφτά χρόνια από το ..φόβο(!) για την θεοκρατούμενη κοινωνία, με τον "τρελλό" παπά, και το μονοδιάστατο σχολείο].
Ποιός να το 'λεγε ότι αυτό το "μη"..
Post a Comment