Φόβε φόβε είσαι εδώ;

Από το ιστολόγιο:

Aliceland (ALICE)

Πάλι ξεχάστηκα δ ι α β ά ζ ο ν τ α ς. Απορροφημένη σε πραγματικά εξαιρετικές ζωές και σκέψεις γιατί τις σκέψεις και κυρίως τις ζωές δεν τις κάνει εξαιρετικές ή όχι η δική σου η επ΄έξω από τον χορό τους γνώμη, εξάλλου ο στόχος είναι μέρες και νύχτες αρμονικά πολύχρωμες για όλους και μόνο με ναι και όχι, μόνο ασφυκτικά ομοιόμορφες πολιτείες χτίζονται.
Στα αλήθεια ξεχάστηκα με τα ερωτηματικά.
Όπως ξεχάστηκα κι αφηρημένη πέρασα και την αφιερωμένη στο τρεχούμενο νερό παγκόσμια ημέρα μέσα στη μπανιέρα κι εκείνη των ωκεανών στην επιφάνεια, χωρίς ούτε μια βουτιά, αιώνιο θύμα της κλειστοφοβίας μου.

Έφυγε κι αυτή η ευκαιρία. Κι αυτή, αφηρημένη κι απορροφημένη, πνίγοντας φόβους στη μπανιέρα και καβάλα στο άλογο της εξουσίας την πέρασα.
Μερικές εξουσίες βλέπεις, εκ της θέσης τους και μόνο, είναι τόσο γλυκές και φυσιογνωμικά ακίνδυνες που δεν έχουν ανάγκη από κανέναν δούρειο ίππο.
Στα φανερά, δικαιωματικά και χωρίς κανένα τέχνασμα καταλαμβάνουν και ισοπεδώνουν εύκολα τα κάστρα της μαγικής θέλω και δεν θέλω χώρας μ΄ένα απλό "άμα δε φας, θα έρθει ο λύκος να σε φάει".
Νωρίς, νωρίς. Μέχρι να υψωθούν το πολύ στο μισό μέτρο ύψος οι πολεμίστρες τους, ροκανίζονται τα θεμέλια των κάστρων σ΄αυτό το μαγικό μπορώ και δεν μπορώ βασίλειο, το γεμάτο γλυκομίλητους κακούς που μόνο το καλό όλων των κάστρων θέλουν .
Σίγουρα δεν θυμάται πια αν πραγματικά θέλει που τρώει ή αν ακόμα από τον φόβο του το κάνει. Τώρα που με κοιτά από το 1.90 του χαμογελαστός και μπουκωμένος. Απ΄όλα χορτασμένος. Γεύσεις, λύκους, αγάπη κι αγαπημένες ενοχές. Του αρκεί που εμένα μ΄ανακουφίζει να πιστεύω πως το θέλει και ότι από κάποιο φόβο του κρυφό, κάνει μονάχα όλα όσα εγώ φοβάμαι που τα θέλει και που αντέχει να τα μπορεί.
Ούτε κι εγώ θυμάμαι πια αν μιας γλυκιάς, μοναδικής εξουσίας νόμος ότι "τα μεγάλα παιδιά δεν φοβούνται το σκοτάδι" είναι που με κάνει ακόμα να ανεβαίνω παντού και πάντα με τις σκάλες και μόνο με τις πατούσες να βγάζω κοχύλια κι αστερίες από το βυθό.
Εκείνη που τότε έγραφε τους νόμους λέει βουρκωμένη πως το θυμάται, αλλά είμαι κιόλας 1,75, καινούργια θεμέλια μόνο με κατεδάφιση μπορώ να αποκτήσω κι ακόμα τα βουρκωμένα μάτια και τα άχρηστα συντρίμια, δεν θέλω να τα αντέχω. Υπάρχουν βλέπεις εξουσίες που είτε είσαι μόλις πενήντα πόντους ψηλός είτε δύο μέτρα, για να στεγνώσεις τα πολύτιμα, μοναδικά τους μάτια, μπορείς μέχρι κι εσένα να πάψεις να φοβάσαι, μπορείς ακόμα και για πάντα στο βυθό να προσποιηθείς ότι αντέχεις να ζεις, πως τίποτα δεν είναι για σένα ευκολότερο απ΄τους κακούς τους λύκους.
Αλήθεια σου λέω. Ούτε το βλέμμα του όταν άνοιγε πρόθυμα το στόμα πια θυμάμαι, ούτε και τι χρώμα είχε το δικό μου μέσα στο σκοτάδι. Μόνο για το πως χέρι χέρι φτάσαμε όλοι να ψηλώνουμε τα κάστρα μας μέχρι να τα αγαπήσουμε, μπορώ τα πάντα να σου πω.
Μόνο τον χρήστο στο δημοτικό θυμάμαι. Το πεισμωμένο και πληγωμένο βλέμμα του ακόμα το θυμάμαι, όταν τον κοροϊδεύαμε γιατί έτρεμε να ανέβει στην ελιά και το κεφάλι του άρχιζε να γυρίζει στη σκέψη και μόνο του εαυτού του σε παραπάνω από το ύψος του ύψη. Από την τρίτη τάξη τον δείχναμε όλοι με το δάχτυλο, στην έκτη τελικώς τα καταφέραμε, όλους τους τρόμους του να κερδίσουμε. Με θάρρος που κανένας μας δεν πίστευε πως έκρυβε, κατάφερε να ανέβει στο ψηλότερο κλαδί κι ατρόμητος να ανοίξει το κεφάλι του στα δύο. Μπροστά στα έντρομα ατρόμητα μάτια μας και τη θέα ενός μυαλού απροσδόκητα ίδιου με τα δικά μας κι ακόμα πιο παράξενα μόνο δικό του, η χώρα του μπορώ και δεν μπορώ, έχασε κάθε της μαγεία και από μαγική έγινε μαγεμένη. Καλύτερα ή χειρότερα, ζήσαμε μόνο εμείς.
Γι΄αυτό σου λέω.
Την αλήθεια μου σου λέω.
Κι όποια στιγμή μας βαρεθείς, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Και πάλι χέρι χέρι θα πάμε παρακάτω σε κάστρα μαγικά.
Κι εσύ κι εγώ αληθινοί.
Στα αλήθεια το πιστεύω.
Μόνο τον χρήστο φοβόμουν να πιστέψω. Που δεν φοβόταν τις βουτιές, ούτε και τους κακούς τους λύκους. Που όταν του ΄λεγα, ανεβασμένη στην ελιά, "γιατί εγώ κι όχι και εσύ;" εκείνος έλεγε "γιατί εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ ρε".

_______________________
Ελπίζω μερικές παγκόσμιες μέρες, που είναι αληθινές γιορτές, να κρατάνε κι εκείνες σαράντα ημέρες και νύχτες και να μην προσπαθούσα τζάμπα τόση ώρα να βγάλω το κεφάλι από την άμμο και να το πλησιάσω στο βυθό.