Και μετά τον φόβο, τι;

Από το ιστολόγιο:
Αβίαστα (theodota nantsou)



Στις παιδικές μου διακοπές, στη Χαλκιδική, φοβόμουν κυρίως τα πιράνχας, τους λευκούς καρχαρίες και τα αυγουστιάτικα μπουρίνια. Φυσικά, πιράνχας και καρχαρίες δεν κολυμπούσαν εκεί, αλλά στο πανί του καλοκαιρινού σινεμά του χωριού. Φλερτάραμε όμως τα πιτσιρίκια με τα όρια του φόβου μας και βλέπαμε ταινίες τρόμου, για να καταλήξουμε το πρωί να κολυμπάμε στα ρηχά και πάλι να κοψοχολιαζόμαστε από τις υποθαλάσσιες επιθέσεις του ξαδέλφου μου.

Τριάντα χρόνια μετά και έχω εδώ και χρόνια ξεπεράσει τελείως τους φόβους μου για τα αρπακτικά και τις αγριάδες της φύσης. Δεν ήταν δύσκολο: απλά τα γνώρισα…

Φόβος: βασικό συναίσθημα απέναντι σε μια απειλή, γιος του Άρη και της Αφροδίτης και θεός του πανικού, δορυφόρος του Άρη
Phobos: Πειραματικό πυρηνικό πρόγραμμα, σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα, αμερικάνικο πολεμικό πλοίο, πολεμιστής σε κόμιξ...

Τριάντα χρόνια μετά, οι φόβοι μεταλλάχθηκαν. Φοβάμαι πολύ τα μπουρίνια της μανιοκαταθλιπτικής δικής μας κοινωνίας. Φοβάμαι κάτι υπανθρώπινα αρπακτικά που αναπαράγονται στη μήτρα της κάθε εξουσίας. Φοβάμαι και τις εκπλήξεις του πλανήτη που αλλάζουμε.

Αυτούς τους φόβους δύσκολα τους παλεύεις, γιατί δεν μπορείς να τους γνωρίσεις.

Τρόμος 2007: το κοντέρ των νεκρών και των στρεμμάτων από καμένα δάση
Τρόμος 2008: η εικόνα του δολοφονημένου παιδιού και ο καπνός της Αθήνας που κάηκε
Τρόμος 2009: όταν γαζώθηκε από παντού η Γάζα
Τρόμος 2010: ο καταστροφικός λογαριασμός μιας ξιπασμένης Ελλάδας

Θέλω να πιστεύω πως πολεμάω τον φόβο! Για να μην έχει κανένας εξουσία πάνω μου.

Και αν νικήσω τους φόβους μου; Φοβάμαι να σκεφτώ την απόλυτη ελευθερία μου…


υ.γ. Άλλοι σύμμαχοι στον σημερινό πόλεμο κατά του φόβου είναι εδώ! Και η φωτο είναι από εδώ.