Ο κ.Φόβος

Από το ιστολόγιο:

Agrampelli (agrampelli)

Ο φόβος για μένα είχε πάντα χρώμα πορτοκαλί. Πορτοκαλί και γεμάτο καπνό. Κάθε που με έπιανε αγωνία όλα γύρω μου φωτίζονταν από ένα φως θολό από καπνό και χρώμα πορτοκαλί. Μικρή, φοβόμουνα την μάνα μου. Τόσο πολύ την φοβόμουνα που πάντα για κείνη μίλαγα. «Θα με σκοτώσει η μάνα μου αν αργήσω», «μη με πετάξετε μέσα στο νερό, πού θα πάω από την μάνα μου», «δεν θάρθω στο πάρτι, δεν με αφήνει η μάνα μου». Μια φορά ένας συμμαθητής μου, στο Λύκειο ήμουνα νομίζω με ρώτησε «πατέρα δεν έχεις;» και τόσο με ξάφνιασε που γύρισα τον κοίταξα με κάτι μάτια να από την έκπληξη «γιατί το λες αυτό;» τον ρώτησα με απορία. Τώρα ξέρω. Μα νάναι καλά εκείνο το αγόρι, (νομίζω πως ήτανε λιγάκι τσιμπημένο μαζί μου τότε), με έβαλε σε κάποιες σκέψεις οι οποίες πολλά χρόνια αργότερα με οδήγησαν σε συμπεράσματα χρήσιμα για την προσωπικότητά μου.

Ο φόβος λοιπόν τότε είχε το πρόσωπο της μάνας μου. Δεν εξετάζω το πώς και το γιατί. Σημασία είχε πως ήταν κάτι που δεν χωρούσε αμφιβολία. Κάτι που το μισούσα και το φοβόμουνα ταυτόχρονα. Είχε φυσικά το θολό, πορτοκαλί χρώμα που μου έκρυβε κάθε ορίζοντα. Έβλεπα μόνο μέχρι εκεί που μου επέτρεπε να δω. Όσο και να προσπαθούσα (όχι πως το έκανα ιδιαίτερα) τίποτα δεν κατάφερνα. Βλέπεις, μία από τις ιδιότητες του φόβου είναι η παράλυση που σου προκαλεί. Παραλύει κάθε σκέψη, δράση, αντίδραση. Κάθε φορά που τελείωνε ένας καυγάς με την μάνα μου, τελείωνε με τον ίδιο τρόπο. Με κλάματα, λυγμούς και μια αίσθηση ήττας και βαθιάς απελπισίας που όμως καθόλου δεν βοηθούσανε μιας και ξαναβρισκόμουνα πάλι στο σημείο μηδέν. Εξουθενωμένη και απόλυτα ηττημένη...

Η Μαρία ήταν (και είναι ακόμη) στενή μου φίλη. Συνδέεται η ιστορία της με την προηγούμενη γιατί και εκείνη, φόβο ένοιωθε. Της τον προκαλούσε ο άντρας της. Εξασκούσε επάνω της (ζηλεύοντάς την) ψυχολογική βία με έναν τρόπο που μπορεί να έκανε τους άλλους να θυμώνουν, όμως εκείνη τον ανεχότανε σαν μέρος του συνόλου που λεγότανε γάμος –οικογένεια –κοινωνία -υποχρέωση. Ένα απόγευμα της ζητήσαμε να μας κάνει παρέα σε μια μικρή εκδρομή που θα κάναμε στο διπλανό χωριό. Ο άντρας της έλειπε από την πόλη για επαγγελματικό ταξίδι μιας εβδομάδας. Για εκείνη κάτι τέτοιο, το να πάει εκδρομή με τις φίλες της, ήταν κάτι το αδιανόητο και απόλυτα συναρπαστικό. Η ψυχή της λαχταρούσε και ήθελε να το κάνει, το μυαλό της έτρεμε από φόβο για την αντίδραση του απόντα συζύγου. Μάταια την διαβεβαιώναμε πως μπορεί και ποτέ να μην το μάθαινε εκείνος. Ο λαός λέει: « ο φόβος φυλάει τα έρημα», και εννοεί αυτό ακριβώς. Μόνο που αναφέρεται στα πρόβατα και όχι στους ανθρώπους. Μην τολμώντας λοιπόν η Μαρία να το κάνει εν αγνοία του, αποφάσισε να ζητήσει τηλεφωνικά την άδειά του εισπράττοντας ένα: «κάνε όπως νομίζεις»... Αυτή η φράση είχε μέσα της την απειλή που η ίδια γνώριζε καλά, είχε όμως και μια ανοιχτή χαραμάδα από όπου πέρασε τελικά η απόφαση της να μας ακολουθήσει. Μέσα σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα μπήκαμε στο αυτοκινητάκι οι τρεις φίλες βάλαμε την μουσικούλα που μας άρεσε και ξεκινήσαμε. Για δέκα περίπου λεπτά όλα πηγαίνανε καλά. Απολαμβάναμε το τοπίο συζητώντας χαλαρά και λέγοντας αστεία. Η σιωπή της Μαρίας μας παραξένεψε λιγάκι μα δεν της δώσαμε προσοχή αμέσως. Όταν ακούσαμε την φωνή της να λέει: «σας παρακαλώ, σταματήστε να κατέβω λιγάκι», είδαμε το πρόσωπό της να έχει χλομιάσει, χοντρές σταγόνες ιδρώτα να τρέχουν στο μέτωπό της και τα μάτια της να έχουν το βλέμμα της αγωνίας. «Λυπάμαι, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου, δεν μπορώ να το κάνω κορίτσια», απολογήθηκε. Γυρίσαμε πίσω και δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ γι αυτό...

Είναι πολύ εύκολο να υποκύψεις στην κυριαρχία του φόβου. Και πολύ δύσκολο να αποφασίσεις να τον αντιμετωπίσεις. Όταν το κάνεις όμως, μπορεί να χρειαστεί να χάσεις πολλές από τις συνήθειες σου, ακόμα πιο πολλά από τα βολέματά σου, μπορεί ακόμη και να χρειαστεί να αλλάξεις και ζωή... Πιστέψτε με όμως, αξίζει τον αναθεματισμένο τον κόπο. Δεν θα ηθικολογήσω καθόλου Μόνο ετούτο θα πω Δεν άξιζε τελικά αυτή η αγωνία. Ένα ανθρωπάκι είναι ο φόβος, ο κάθε φόβος, ένα ανθρωπάκι που πανεύκολα μπορεί να το νικήσει ο καθένας μας, ο καθένας σας... Και αυτό είναι κάτι που το ξέρω καλά και εγώ, και η Μαρία...


Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο φόβο"
Δείτε περισσότερα εδώ