Φοβάμαι (ότι κατέληξα διδακτικός)

Από το ιστολόγιο:
Herr K. (Herr K.)




Η δημοσιογράφος του αιγυπτιακού καναλιού NILE TV, Σαχίρα Αμίν, εξηγεί ότι έφυγε από το κανάλι όταν της ζητήθηκε να μη μεταδίδει εικόνες από τις διαδηλώσεις κατά του αιγυπτιακού καθεστώτος. “Δεν ήθελα”, λέει, “να είμαι μέρος του προπαγανδιστικού μηχανισμού.”
Αχ βρε Σαχίρα, εικόνες σου είπαν μοναχά να μην δείξεις. Ούτε να δυσφημήσεις απεργούς, ούτε να απειλήσεις το κοινό με δικτατορία, ούτε να βρίσεις τους αντιφρονούντες από τηλεοράσεως, ούτε…
Τέλος πάντων, αφού ήθελες να κάνεις του κεφαλιού σου, καλά έκανες. Το πιο ωραίο βέβαια είναι αυτό που είπες αφότου έφυγες: “τώρα αισθάνομαι ανακουφισμένη”.

Ανακουφισμένοι όμως ακούγονται και αυτοί που συνέταξαν το ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ κκ. ΛΥΡΙΤΖΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ:

Έμφοβο παραλήρημα

Από το ιστολόγιο:
Η Ωραία Σέλιτσα (Σελιτσάνος)

ΚΛΙΚ στη φωτο.

Ανήκω σε μια γενιά που γεννήθηκε και ανδρώθηκε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται «χρυσή εποχή» της καπιταλιστικής ανάπτυξης . Μεσούντος του ψυχρού πολέμου – ο οποίος όμως είχε ήδη εφεύρει τον όρο «ύφεση» - η ανεργία σε παγκόσμια κλίμακα έτεινε να μηδενιστεί και το βιοτικό επίπεδο των – δυτικών τουλάχιστον – κοινωνιών βελτιωνόταν διαρκώς .

Μπορεί να ζήσαμε στην αταξία της δεκαετίας του ’60 , μπορεί να ανδρωθήκαμε μες στη χούντα και στην πολιτική αμφισβήτηση της μεταπολίτευσης , όμως τον απόλυτο φόβο δεν τον νιώσαμε ποτέ στο πετσί μας. Ακόμα και μέσα στη μαυρίλα της στρατιωτικής δικτατορίας ό,τι φοβόμασταν φωτιζόταν από την ελπίδα της αλλαγής.
Ο όρος «απόλυτος και αδιέξοδος φόβος» απουσίαζε από το λεξιλόγιό μας .

Ήρθαν τα άγρια να φοβίσουν τα ήμερα! (στο τέλος θα φοβόμαστε και τη σκιά μας)

Από το ιστολόγιο:
Η Θεία Απ' Το Σικάγο (H 8eia ap to Chicago)


Μια φορά κι έναν καιρό - ναι, τόσο παλιά ήταν που μοιάζει πλέον με παραμύθι στη μνήμη - η φιλόλογός μου στο λύκειο μας ζήτησε να γράψουμε έκθεση με θέμα το φόβο. «Δεν ξέρω τι να γράψω», της λέω. «Και γιατί παρακαλώ Παπαδοπούλου παιδί μου;». «Διότι δεν ξέρω τι να γράψω. Δε φοβάμαι τίποτα», της είπα. Τελικά έγραψα ένα άκρως σαρκαστικό κείμενο περιγράφοντας διάφορα φανταστικά σενάρια για πράγματα που θα μπορούσα να φοβηθώ ή να με τρομάζουν, αλλά «προφανώς» κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε στην πραγματικότητα διότι ως γνωστόν ήμουν ατρόμητη από πάντα.

Και τα χρόνια πέρασαν, ίσως ωρίμασα (;) και τελοσπάντων τώρα πλέον βρέθηκε κάτι που με τρομάζει. Δεν είναι το σκοτάδι, τα φίδια, οι αράχνες και άλλα χαζά που κορόιδευα. Είναι οι άνθρωποι, ο τρόπος που έχουν εξελιχθεί οι κοινωνίες ανά το δυτικό κόσμο αλλά και γενικότερα. Όχι όλοι οι άνθρωποι, όχι.